Τα μάτια μου πληγές…
Χαρές ανείδωτες και προσμονές σκελετωμένες.
Μέσα τους πλανιώνται σκιές… τυμβωρυχώντας
Σε τάφους λήθης και σιωπές.
Τα μάτια μου δυο μενεξέδες.
Μνήμες χινοπωριάτικες
Στιγμές καρβουνιασμένες
Κειμήλιο και παρηγοριά σε πρόσωπο που φλέγεται
Τόσα και τόσα χρόνια
Και τόσο ραγισμένο φως σε ραγισμένες σκέψεις…
Κίτρινα φύλλα..και σκόνης μυρωδιές τα μάτια μου
Άστρα μουντά και λόγχες…
και ηχηρός ανήφορος
Μουρμουρητό πηγής σέρνεται γύρω μου..τ’ ακούω
Καθώς κραυγή που θρυμματίζεται στα βράχια
Καθώς απόγνωση σε βάραθρο που χαίνει..
Ακούνε τη φωνή της πηγής τα μάτια μου..
Κι είναι σα ν’ ακούν τη φωνή της δικής τους ψυχής
Να ψιθυρίζει κρυστάλλινα υδάτινους πόθους..
Ανηφορίζω ερειπωμένα καλντερίμια..
Πουθενά αέρα συλλάβισμα
Τον ατίθασο αφρό των κυμάτων λαχτάρησα
Πουθενά ψίθυρος θάλασσας…
Σε ψηλές κορφές η ζωή μου να φτάσει λαχταρησα…
Αχ ριζικό μου αιμάτινο σε ματωμένα μάτια….
Αθήνα 05.03.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου