Και ήταν δίπλα στο κρεβάτι του Ανάλατου το κρεβάτι του κύρ Σπύρου, κοντά στα 90 ο κύρ Σπύρος. Και ήταν η μέρα που ο κύρ Σπύρος θα έπαιρνε εξιτήριο…. Από νωρίς κούτσα κούτσα συμμάζεψε τα μπογαλάκια του τα ακούμπησε στο κομοδίνο και περίμενε… Όχι πως είχε και καμιά ιδιαίτερη αίσθηση του χρόνου…. Τέσσερις το πρωί ξυπνούσε και με την τρεμουλιάρικη φωνή του ρώταγε ή αναρωτιότατανε… «ακόμη να φέρουν το γάλα;» … Ο Ανάλατος , όσο πιο στωικά μπορούσε του εξηγούσε… « είναι νωρίς ακόμη… κοιμήσου» και ο κυρ Σπύρος ξανακοιμόταν…. Έτσι φτάσαμε στο μεσημέρι της μέρας που θα γύρναγε σπίτι του και την ώρα που έφεραν το μεσημεριανό ήρθε και η σύζυγος του Σπύρου λίγο πάνω από τα ογδόντα θα έπρεπε να είναι… « Σπύρο ανασηκώσου να σε ταϊσω τη σούπα σου… «Μπορώ και μόνος μου» αντριεύτηκε ο Σπύρος… Για λόγους που μόνο αυτός ήξερε κατέβηκε από το κρεβάτι αργά αργά αλλά από την αντίθετη πλευρά από εκείνη που ήταν ο δίσκος με το φαγητό… Έψαξε τις παντόφλες του, ακούμπησε στο αναπηρικό μπαστούνι του και κίνησε να κάνει τον γύρω του κρεβατιού….
Ο Ανάλατος δίπλα πρόσεξε πως ο δίσκος με το φαγητό δεν «πατούσε» καλά πάνω στο κομοδίνο και είπε «μήπως θα ήταν καλύτερα να βάλετε το δίσκο επάνω στο κρεβάτι και ο κύριος Σπύρος να καθίσει στην καρέκλα να φάει;» … Ή δεν τον άκουσαν ή δεν του έδωσαν σημασία… Πάει ο Σπύρος να κάτσει στο κρεβάτι , παραπατάει και πέφτοντας χτυπάει το δίσκο… έπεσε ο Σπύρος στο μαξιλάρι και η πιο πολλή σούπα χύθηκε τον ώμο του και από εκεί στην δεξιά του μασχάλη…. Κάτι πήγε να πει μα έμεινε στη μέση και κουκούβισε σαν παιδάκι μην το μαλώσουν… Η σύζυγός του χωρίς να πει κουβέντα μάζεψε με το κουτάλι κα γύρισε με προσοχή το ρύζι από το κρεβάτι και τον Σπύρο στο πιάτο…. Και μόνο τότε είπε…
« Έλα Σπύρο μου…. Φάε τη σουπίτσα σου»
«σημειώσεις» νοσηλείας
ΑΘΗΝΑ 10/11/2018
