Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

ΠΈΝΤΕ ΠΕΝΤΆΣΤΙΧΑ ΠΟΙΉΜΑΤΑ

Ο Οκτώβρης μου
Εφήβαιον θάλλον άνθος
Αλληγορία βασιλικού
Σε κάθε άγγιγμα 
αναδεύει και ευωδιάζει
…………………………………….

Το που τα κλειώ τα μάτια μου

σε φέρνουνε μπροστά μου
Χίλια τα στόματά μου
που σου μιλούν που σε φιλούν
κι όλα γεμίζουν ρόδα
…………………………………..

Τα «σ’αγαπώ» σου

είναι κυκλάμινα
με μάτια λαμπερά...
Τα «μου λείπεις» σου
φως θλιμμένο…
………………………………..

Κι αν γράφω ποιήματα κι αν τραγουδώ
συγχωρέστε μου τα φάλτσα
στους ρυθμούς  και την φωνή μου…

Επειδή  η ψυχή μου
δεν τραγούδησε  ποτέ παράφωνα…
…………………………………………………………….

Άραχλη ζωή και μαύρη…
Την υπομένουμε…

Κάνουμε τους νταλκάδες της βαριά ζεϊμπέκικα 
Τους χορεύουμε…
 τους τραγουδάμε…

ΒΑΣΙΛΆΚΙ  ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ - ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2017

ΤΆΧΑ ΜΟΥ ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ

Τάχα μου πως ζούμε
Όπως στις τηλεοπτικές σειρές 
που αφηνόμαστε να μας κοιμίζουν
Όπως σε νουβέλες ανάλαφρες
για ειδύλλια καλοκαιρινά και έρωτες
Οι πρωταγωνιστές αψεγάδιαστοι
μια περιπέτεια η ζωή τους
Αράχωβα Σπέτσες Μύκονος
και πάλι Αράχωβα και πάλι Σπέτσες
και ταξίδια σε τόπους μακρυνούς
με παραδείσια πουλιά και κήπους
Καμία έγνοια…
Ψευδαισθήτως μαζί τους ταυτιζόμαστε
Σαν να ‘ναι οι ζωές μας
ποιήματα ευδαιμονικά
ντυμένα με σατέν και με δαντέλες
και υποσχέσεις αισθησιακές
σαν σ’όνειρο…
Δικιολογιόμαστε πως τάχα μου ξεχνιόμαστε
Ξεφεύγουμε για λίγο από τα βάσανα…
Συνηθισμένος να κοιτάω χαμηλά
με τρομάζουν τα αγριόχορτα
Θεριεύουν με τις βροχές και πνίγουν
πόρτες και αυλές σε σπίτια κλειστά
και έρημα
Βιάζω το βήμα μου μη με προλάβουν
οι ίσκιοι της απουσίας
Φοβάμαι μη με σκεπάσει το μαύρο
και καταφεύγω σε φτωχά καφενεία
και καπηλειά
όπου οσμώνονται οι μοναξιές αμίλητες
πάνω από τα ποτήρια
Σαν να ΄ναι εκεί λίγη απ’ την αλήθεια της ζωής
Άδεια τα μάτια τους άσπρα τα μαλλιά τους
και σκεβρωμένα τα χρόνια τους…
Τάχα μου πως ζούμε
Κι αν ποτέ μας βρει μικροχαρά και ευθυμήσουμε
είναι η καμπάνα που χτυπά και μας θυμίζει…
τρεις φύγανε κοντά κοντά τούτο τον καιρό
και πέφτουμε πάλι σε συλλογή …
Πόσοι ήμασταν ποιοί φύγαν
πόσοι ακόμη μένουμε….

ΒΑΣΙΛΑΚΙ  18/11/2017

ΕΠΙΜΟΝΗ

Διαβαίνοντας από τόπους άγνωρους
σταματάω σε παλιά χαλάσματα
Σπίτια και μεγαλεία και δόξες έρημες
παραδομένα στις αγριοσυκιές
Θυμάμαι τότε σκαμμένα πρόσωπα
και σώματα γυναικών
που κάποτε πόθησα και αγάπησα…
Και τ’ αγαπάω πάλι… Με πείσμα…
Που με την αγάπη μου να πολεμήσω τις φθορές

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 20/10/2017