Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Σαν Χάι Κού

1.
Τα μάτια πείνα
εκλιπαρούν τους
σκουπιδοτενεκέδες...

2.
Αδιέξοδες ζωές
πληθαίνουν οι αυτόχειρες
Η απόγνωση...

3.
Όχι άλλη σιωπή
Νόμοι προγράφουν
τους  απελπισμένους...

4.
Ε! σεις οι αφελείς...
Με την ψήφο σας
'φτάσαν οι τυχάρπαστοι...

5.
Υπολογισμοί
Του Παύλου αίμα
Συνενοχές και  λόγια...

6.
Ζοφερή αυγή.
Χωρίς φεγγάρι
τ' αποδιαφωτίσματα...

7.
" Να φτύσω πάνω;
φτυώ τα μούτρα μου
Κάτω;  φτυώ τα γένια μου"

8.
"ενθάδε κείνται"
"από λιμό χαράς"
οι αυτοσκοτωμένοι

9.
Πως να μιλήσω
άνυδρος τόπος
ψυχές που νεκρώθηκαν...

10.
Τίποτα πια να
περιμένουμε
Οι ζωές μας στα χέρια μας...


ΑΘΗΝΑ 30/9/2013


Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΝΑ 'ΣΑΙ...




Να 'σαι το παραμύθι μου, μάγια λόγια στα χείλη
να 'σαι νερό μου δροσερό κι ήλιος χρυσός το δείλι

Να 'σαι  αεράκι που φυσά κι όλο χαρές μου φέρνει
τριανταφυλλάκι  κόκκινο  στον ώμο μου που γέρνει

να με σκουντά με μυρωδιές και τ' απαλόφυλλά του
ν' αναρριγώ  να λαχταρώ στο κάθε άγγιγμά του

Κι εγώ  να σε γλυκοφιλώ, να σε γλυκοχαϊδεύω
να σ' ανταμώνω στ' όνειρο και να σε ταξιδεύω

Στον ουρανό, στις κονταυγές, στις χίλιες και μια νύχτες
'κει που συνάζονται  οι ψυχές και της ψυχής οι μύστες...

ΑΘΗΝΑ 26/9/2013

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Ήρθες μ' ένα τραγούδι...

Ήρθες μ' ένα τραγούδι...

Ένα τραγούδι το λίγο της ζωής σου..

Την ώρα που σε κύκλωνε το μπλόκο

τ' άπλωσες και σκέπασες τη μπότα
τη βουή τους...

Την ώρα που σε κλείσανε
και ξάμωναν ίσια στην καρδιά σου
στερνή πνοή σου το τραγούδι σου
σε τύλιξε...
Σε πήρε στα μακριά

Να σ' ακουμπήσουν δε μπορούν...

Μόνο λίγες σταγόνες
στό μάρμαρο που σ' ηύβρε το μαχαίρι...

Κόκκινη δαχτυλιά σημάδεψε την ώρα
και τον τόπο

Σημάδεψε τη μοίρα...

Κοκκινιά... ρίγη οι μνήμες...

Χαροκαμένες μάννες, Γερμανοί, εκτελεσμένοι...

Κι όσοι δίχως πρόσωπο με τις κουκούλες

Αυτός, αυτός, αυτός... και στάζαν αίμα...

Τότε....
Τώρα.....

ΑΘΗΝΑ 24/9/2013

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΑΥΡΑ ΜΟΥ ΜΑΛΛΙΑ

Τρίχα τρίχα ν' ανεβαίνω και να πιάνομαι
στα μπουκλάκια σου να μπαίνω και να χάνομαι…

Δάσος να 'ναι τα φιλιά μας και πυκνά  φυλλώματα
ήλιος φως χάδια καρδιά μου και μυριάδες χρώματα…

Μαύρα μου μαλλιά....

Σεις γιοφύρια και ποτάμια και σεργιάνι μου όνειρο
λόγια ποιήματα του Ελύτη  στίχοι από τον Όμηρο…

Κύματα άνθη θάλασσά μου  δάκρυ μου αρμυρό
να σας πλέκω να σας λύνω να σας τραγουδώ….

Μαύρα μου μαλλιά….

Δροσερή πνοή κι αέρας τα κρουλιά σου ανέμιζαν
σπάθιζαν καημούς και πόνους τα σκοτάδια γκρέμιζαν…

Διάφανη δροσοσταλιά μου γη μου φεγγαρόλουστη
διαμαντόπετρα αγκαλιά μου κήποι νεροστόλιστοι….

Μαύρα μου μαλλιά….

Νεραϊδογέννητή μου νύφη ποιος να το ‘λεγε
η ομορφιά του κόσμου όλου στα μαλλιά σου φώλευε….

Φώλευαν στο μαύρο πόθοι και αηδονιών λαλιά
κι όσα λαχταρά η καρδιά μου μαύρα μου μαλλιά….

ΑΘΗΝΑ 16/9/2013

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Το στοιχειό

Γυναίκεια βγήκε ντύθηκε στο σταυροδρόμι 'στάθη
δίπλα στης λίμνης τα νερά τα άραχλα και τα μαύρα...

Κι ήτανε ο τόπος σκιαχτερός, γύρω βουνά και πλάγια

Κι έκατσε η " κόρη" καταγής, στα ψέμματα και 'θρήνει

- Άρπυια έπαιζε την άρπα της με νύχι από γεράκι
που 'χε δειπνήσει αποβρδύς όρνιο με τ' άλλο τ' όρνιο
εκείνο που κατέβαινε και κρυφοζευγαρώναν
κι έπαιζε με τη λύραν τζη σα να 'κλαιγε τη μοίραν τζη
και τσιμπολόγα απ' το βυζίν τζη κι έτρωγεν απ' το λειρίν τζη-

κι ανήμενε στην περασιά να βγουν τα παλληκάρια...
κι άπλωνε τα δίχτυα της τ' αραχνοϋφαντωμένα
με λόγια της μαλαγανιάς , λόγια που στάζαν μέλι
και γήτευαν τα μάτια τους και 'κόβαν τη λαλιά τους
κι ο πόθος τους τούς έκανε σκλάβους κι αυτή Κυρά τους....

Στον πρώτο απ' απόφταξε και ρώτησε την τί έχει
και κρυφοκλαίει και λύπεται και μωρωμό δε βρίσκει
είπε του πως της έπεσε το ώριο της δαχτυλίδι
στης λίμνης τα θολά νερά και ποιός να της το φέρει...
- Για τούτο χολοσκάς κυρά κι είσαι βαργκομισμένη;
Εγώ να μπω εγώ ν βγω το δαχτυλίδι σου να βρώ...

Ο νιός τι το 'χε να το πεί, τι ήθελε να βουτήξει
δε θα 'χε κάνει δυο οργιές μεσ' τα νερά της λίμνης
κι η " κόρη" γέννηκε στοιχειό κι εβάφτει μ' αίμα το νερό....

Έτσι επέρνα ο καιρός κι εδείπνα η "κόρη" το στοιχειό
με τ' άλλο τ' όρνιο το φριχτό κάθε κουτό λεβεντονιό.

Τι μια ερχόταν σαν αετός την άλλη σα λιοντάρι
την παρακεί πιστό σκυλί και φίδι την παράλλη....

Αδόλφος είναι τ΄όνομά του αλυχτάει για την Κυρά του....

( Η ιδέα του ποιήματος βασίζεται στο πολύ παλιό δημοτικό τραγούδι  "του κολυμβητή")

ΑΘΗΝΑ 10/09/2013

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΑΓΑΠΩ

Εσύ  'σαι τ' όμορφο νησί κι εγώ το γυρογιάλι
φιλώ Σε κι αγκαλιάζω Σε μη σου σιμώσουν άλλοι

Άλλο απ' άλλο ανάβοντας τ΄ αστέρια της  η νύχτα
μ' έμπλεξε στην αγάπη σου και στα δικά σου δίχτυα

Σ' ώριο περβόλι 'κείτουμουν και στη δική σου αγκάλη
να 'ταν  ο τόπος όβγορο  κι όνειρο κάθε βράδυ....

Χίλια ρόδια τα φιλιά σου άναβαν  στο στόμα μου
κύματα αίμα  θάλασσά μου έκαιγες το σώμα μου...


Από μακριά με φτάνουνε οι μοσχομυρωδιές σου
ξανοίγουνε στα σπλάχνα μου οι τόσες  ομορφιές σου..

«Τάσσω σου άλλη να μη δω,  να μην αναντρανίσω»
στο κόσμο όπου μας έλαχε μαζί σου θε να ζήσω…..

Κι αν έρθουν Άνοιξες πικρές και μαύρα καλοκαίρια
τον Ουρανό στα πόδια σου θ’ ανάβω με τ’αστέρια

Να σου ζεσταίνουν την καρδιά να λειώνουνε τα χιόνια
Να σου ποτίζουν της ψυχής τα ολάνθιστά της κλώνια…

ΑΘΗΝΑ 2/9/2013