Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

ΥΣΤΑΤΗ ΩΡΑ

Κείνη την ύστατη ώρα

ένα κομμάτι ουρανός
ανάμεσα στο κυπαρίσσι  και τα κόκκινα κεραμίδια της εκκλησιάς
και πάνω του το μουτράκι της Σοφίας
γράφεται σβήνει…. γράφεται σβήνει…

 μόνο να το ξαναδώ
ευχή μου μόνη και λαχτάρα μου…

ένα κομμάτι ουρανός
και  το φορείο που τρέχει
και δίπλα ο γιατρός με τον απινιδωτή
και ο γιατρός με την μπλούζα
και η Ηλέκτρα
δε θα ξεχάσω ποτέ το όνομά της
τη μορφή που διαισθάνθηκα και που ποτέ δεν είδα
τρυφερή και γλυκειά πίσω απ’ τη μάσκα
γιατρός κα  μάννα
να μου μιλά κρατώντας μου το χέρι….

Κείνη την ύστατη ώρα
 που ο χρόνος  πέτρωσε
όσο η ψυχή αγωνιούσε
να μην αποκοπεί απ’ το σώμα
- Ω ψυχή μου ψύχος και στερνή πνοή μου
κάθιδρη και κάθιδρο κορμί μου -

κι είχαν  περάσει ώρες τρεις μέσα σε λίγη ώρα..

Λίγο πριν την ύστατη στιγμή
της μεγάλης απόγνωσης
ελάχιστα πριν η ψυχή βία αποχωρισθεί το σώμα
και μετέωρη μείνει 
- μια τελευταία εκπνοή το τέλος -
κι είναι ο θάνατος μια μοναξιά απέραντη
που ούτε η ψυχή τη θέλει
και δάκρυα χύνει ποταμούς
και μια τα μάτια της ψηλά στον Ουρανό τα στρέφει
και μια τα χέρια της στη γη να κρατηθεί απλώνει
αλλά δεν είναι πια κανείς για να την ελεήσει
κι έτσι το βλέμμα άπρακτο το ξαναχαμηλώνει
κι έτσι τα χέρια αδειανά κι ανήμπορα μαζεύει

Μόνη της κι αβοήθητη  για πάντα νικημένη…

ΑΘΗΝΑ 16/12/2014

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Τα λόγια  μου είναι κήποι…

Βαθειά στις φυλλωσιές  φωλιάζουν  όνειρα…
κάτω απ’ τους ίσκιους που απλώνουν οι ευωδιές
ευδοκιμούνε τα φιλιά…

πόσο γυμνή μέσα στα λόγια μου…
πόσο διάφανη…

Ψυχή μου  όπου πολύ πλανήθηκες στο εύρος των συναισθημάτων…

ανεβαίνεις τώρα ανάλαφρη
σαν να που βγαίνεις απ’ εξομολόγηση…

Κάτω σου πόθοι που μπόρεσες και πόθοι ανήμποροι….

Ψυχή μου εσύ γυναίκα ανείδωτη…

Με τα λόγια μου χρόνια σε πλάθω
και πάντα στα λόγια μου μέσα σε χάνω…

τόσο φευγαλέα αχνή
τόσο ανέφικτη….

Είσαι ψυχή μου οι έρωτες που δεν έφτασα…
οι γυναίκες που πόθησα

Η κόρη που  ίπταται  και πάει..

Από λιβάδια …
από αστροπλαγιές και  ανεμοβούνια…

ΑΘΗΝΑ 9/12/2014


Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

ΑΔΙΕΞΟΔΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ...

Τόσοι έρωτες..
Τόσες αγάπες..
Τόσα λόγια…

προσάραξαν  σε ξέρες…

Είναι που δεν εμπιστευόμαστε πια..

τα τριαντάφυλλα…
τα αδέξια αγγίγματα…
τα ρίγη από δυο ζευγάρια μάτια που ανταμώσανε…

Είναι που στενέψανε οι τρόποι να συλλογιόμαστε…

 το αγκομαχητό του τραίνου που κινάει…
ένα πλοίο που μπαίνει στο λιμάνι…
τα  δάκρυα στων κοριτσιών τα πρόσωπα…

Είναι οι έρωτες η αθωότητα των αγαθών προθέσεων…

Κι αν κάποιοι  δε στεριώνουν

λένε πως φταίει που πάψαμε
να σφάζουμε κόκκορα στα θεμέλια….

ΑΘΗΝΑ  27/11/2014

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

ΓΚΡΙΖΟ...

Είναι ενάντιος ο καιρός
μουντός και παγωμένος….

Φώλιασε στις καρδιές το καταχείμωνο
και τελειωμό δεν έχει….
Δεν έχει ξύλα ο κόσμος για να κάψει
Μόνο πόνο  ρίχνει στη φωτιά

Σβήνουν τις φωτιές τα δάκρυα…..

ΑΘΗΝΑ  21/11/2014

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΜΑΥΡΟ

Ω  του φιλιού ανατρίχιασμα
στα χείλη και το στόμα
 της ματωμένης της πικρής
της σκοτεινής αγάπης…..

Κράτα το μαύρο το στερνό
για την στερνή την ώρα
πουλί της μαύρης φυλλωσιάς
πουλί της μαύρης νύχτας
του μαύρου αέρα φύσημα
 την ώρα του θανάτου…

Ω του φιλιού παράπονο
κι  ανέσπα τα μαλλιά του
κι ανέγλυφε τα δάκρυα  του
 γλυφά και θολωμένα

Κράτα το μαύρο στεναγμό
για τη στερνή την ώρα
μαύρο νερό της αρνησιάς
νερό της μαύρης βρύσης
 του μαύρου αέρα φύσημα
 την ώρα του  θανάτου…

Ω του φιλιού ρίγος δασύ
του πόθου ανατριχίλα
και μαύρη πέτρα του χαμού
που την καρδιά πλακώνει

Κράτα  τον πόνο τον βαθύ
για τη στερνή την ώρα
της μαύρης νύχτας άλογο
του μαύρου καβαλλάρη
του μαύρου αέρα φύσημα
την ώρα του θανάτου

Φύλαξε το στερνό φιλί
για τη στερνή αγάπη
τη ματωμένη τη πικρή
και τη σκοτεινιασμένη….

ΑΘΗΝΑ 25/10/2014

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Αγάπη μου…

θυμάσαι; Σου έδειξα στο δρόμο δίπλα μας
τα ανθισμένα κοκκινόρεικα…
και λίγο πιο πέρα της λυγαριάς τα μώβ ανθάκια…
έτσι μωβ και κόκκινη  έλαμπε η πλαγιά
όμοια αστραφτογεννημένη η ομορφιά…

Είναι η αγάπη το Φθινόπωρο σου είπα..
έτσι λάμπει σα δροσοσταλιές  στον ήλιο

Η αγάπη στα κόκκινα ντυμένη μας πυρπολεί
και πυρπολείται….

Δε μίλησες….

Μόνο κοίταξες λίγα πεσμένα  που ‘φεύγαν  πλατανόφυλλα…
καφέ στους μίσχους και κίτρινα στα δάχτυλα
ξερά και κυρτωμένα…

Είναι η αγάπη το Φθινόπωρο σα να ‘λεγες….
πως φεύγει  έτσι απλά… πως σέρνεται…

Η αγάπη πάει…  πάει με τον αγέρα…..

ΑΘΗΝΑ 20/10/2014

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

ΤΩ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩ

Να γείρω στο χαμόγελό σου…

Ο  ανεξύπνητος ύπνος
εκεί να με βρεί
ελαφρύ ως σκια
και ως όνειρο…


Βλέφαρό μου..

αμαρτία μου μόνη
να ΄χω τα δυό σου τα μάτια
και για αυτά να κριθώ…

Έρωτά μου

ποθεινή πατρίδα   εσύ
 και ανεκλάλητο κάλλος
καθ’ ομοίωσίν σου
την ψυχή μου
στο φως επανάγαγε…

Στόμα  μου

βαθυκόκκινο ρόδι
το φιλί σου ντύσε με
ότι δυνατή η αγάπη
να πατήσει το θάνατο…

τη γλυκύτητι της ωραιότητάς της
της άφθαρτης….

ΒΑΣΙΛΑΚΙ  9/10/2014


Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

BOYNO MOY ....

Βρέθηκα ν’ ανεβαίνω μόνος
κι  ο δρόμος ανηφορικός
κάτω του κύφωνε κι έφτιανε
φτενές σπηλιές λημέρια
ληστανταρτών κι άλλοτε σκήτες
αναχωρητών κι άλλων κατατρεγμένων…

κι ήταν ο φόβος της ερημιάς εκεί
 μαζί η μέσα μοναξιά μου και η ερήμωση
πως μας βαραίνουν  τα μέσα μας κενά
κι όμως ήταν χρεία ν’ανεβώ ψηλότερα
κι  έφτασα εκεί που  τέλειωνε ο δρόμος
ο τόπος βράχος και συρμές νερού
σαν από ψιμμίθια άμμου πυκνωμένα
που πάγωσαν και σκλήρυναν σφοδροί ανέμοι
της κορυφής, όμως νερό δεν είδα
μόνο οι βράχοι γίνονταν πιο δύσβατοι
γυμνοί και γρανιτένιοι κι ως βγήκα
πάνω σε μια συστάδα πέτρες  άκουσα
γαυγίσματα κι ήταν δεξιά και κάτω μου
σκυλιά πολλά κανελλιά και αγριεμένα
και πάνω μου ο βράχος ψηλά μέχρι
όπου απόσωνε το βλέμμα κάθετος
απάτητος και βλοσυρός  μόνο η καταχνιά
φαινόταν και μέσα της θάμνοι και δέντρα
μουντά και μουσκεμένα κι ο καιρός
βαρύς και αγριεμένος κι όλο χαμήλωνε
που να βρει τόπο να σταθεί και τόπο
ν’ απαγγιάσει τόση απόγνωση όλα
αδιέξοδο….

Βουνό μου εσύ βουνό μου εγώ
και πως αντέχουμε καιρούς κι ανέμους
και πίσω μας και κάτω μας μάς κλείσανε
 λογιώ λογιώ αποσπάσματα
φυλάνε τα δερβένια
λογιώ λογιώ χωροφυλάκοι
πως στένεψε έτσι η ζωή
εκείνο το παράγγελμα « αλτ! Στον τόπο!»
κι έμεινε στον τόπο το γέλιο κι η χαρά
στον τόπο το ψωμί και το προσφάι
τόσα μάτια απελπισμένα τόσες ζωές ανήμπορες
τόσες ζωές στο απόσπασμα τόσες ψυχές
αποδεκατισμένες…


Βουνό μου εσύ βουνό μου εγώ
και πως αντέχουμε
 μας δέρνει αγέρας και βροχή
πείνες σκοτεινιασμένες…
Βουνό μου εσύ βουνό μου εγώ
και πώς να μας μοιρολογήσω…..

ΑΘΗΝΑ 26/9/2014

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αγαπημένη μου
Όμορφη που’ σαι….

θα ‘ρθω κοντά σου
να γείρω εκεί π' ακουμπάς
στο ‘να πλάι…

Έχουν ακρογιαλιές τα όνειρα…

Ζεστό στο ζεστό να με κλείσεις
ανθέ μου τον κόρφο σου

Τόση αστροφεγγιά η αγάπη
ευωδιάζει ένα γύρο
και ο τόπος

λαχταρώ να ριζώσω….

Να μη με παίρνει η μοναξιά..

Γη μου    πατρίδα μου  γυναίκα

με θρούμπη και με ρίγανη
έτριψα το κορμί μου
μην έχει ξένες μυρουδιές…..

Φτενή πατημασιά μου

Στα στενά να με πας
τα παλιά της καρδιάς
μονοπάτια
τα κρυφά και τ’ αμάραντα

Μια στην πέτρα συκιά
δυο ελιές κι ένα πεύκο

και ψηλά στο βουνό  και το βράχο
ένα ‘ρημοκκλήσι κατάλευκο….

Ξανά και ξανά και ξανά
ως πέρα μακριά σαν ορίζοντας

ήρθε και μ’ έζωσε
τούτη η παρασημαντική
των αισθημάτων…

Ψυχή μου στην ξερολιθιά
τι μάγια μ’ έχουν δέσει
και δε μπορώ να τ’ αρνηθώ
τα μνήματα που κρύβεις;

ΑΘΗΝΑ  25/8/2014


Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

ΜΑΡΙΆΜ

Μαριάμ…

Κυρά μας Μάννα μας κα Ελπίδα μας..

Άγγελος Κυρίου γνώτω σου τη μοίρα

Υμνούμε Σε Κεκοιμημένη..
 Εν κήπω Γεσθημανής καταβέβηκε
το σεπτό σου σώμα
μυροβόλο μνήμα κατέλειπε
κι εν ουρανοίς μετετέθη…

Σοι τη εν γυναιξί ευλογημένη
προσπίπτομε
εισάκουσον μας…

Μάννα  πρσφυγούλα
τη σφαγή φεύγουσα
Υιού Θεού μας και Κυρίου μας…

Συ η Ενδοξοτέρα και Πλατυτέρα
θέσε υπό την σκέπη σου
τα παιδιά στα βουνά καταφεύγοντα

Κάθε καιρός  και ένας Ηρώδης
Κάθε καιρός μαννάδες  και σπαράζουν
Κάθε καιρός παιδιά που ζούνε με τον τρόμο…

Κάθε καιρός σ' αθώα αίματα πνιγμένος


Τα δάκρυα τους, τα δάκρυα μας
σμίγουν τα δικά σου δάκρυα…

Μέμνησον  Κυρά μας του δικού σου θρήνου
Μέμνησον ημών και ευσπλαχνήσου μας….

Μαριάμ  Ελπίδα μας…

ΑΘΗΝΑ 15/10/2014

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Στους ήχους απ’ τα μάτια μου
στο φως των στεναγμών μου
αηδονολάλητο  παιδί
το πιο γλυκό φιλί σου
ήρθε και κούνια του ‘κανα
τα δυο τα βλέφαρά  μου…

Διάφανα λόγια κέντησα
για να το νανουρίσω
να γείρει  ν’ αποκοιμηθεί…

Αστροφώτιστο κορμάκι
της αγάπης μου αγκαλιά
φύλλο απ’ το χαμόγελό μου
πήρα και σε σκέπασα…

Πρωινή δροσοσταλιά μου
ηλιαχτίδα μου
άσπρο αγνό μου λουλουδάκι
ευωδιάς  τα χείλια μου…

Αχ  γυμνούλι  μου ονειράκι
χάθηκες στα πέρατα
στου πελάου τ’ άγνωστα βάθη
και του έρωτα….

ΑΘΗΝΑ  13/8/2014


Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

ΒΟΥΝΆ ΤΗΝ ΜΑΤΙΆ ΜΟΥ

Βουνά  τη ματιά μου
 μαγνήτες  ψηλά
στις κορυφές  σας τραβάτε

την καρδιά μου απ΄ τα βάρη
αλαφραίνετε  και  πουλί
ανεβαίνει  και χάνεται
στο βαθύ το πλατύ το γαλάζιο
τ’ ατέλειωτο….

Η ψυχή μου αετός
στα γκρεμνά σας  σμιλεύεται…

χαρακιές σε χαράκια
οι χαρές μου αγρίμια
λεσχώνουν

Γεννήθηκα
 στου φαραγγιού το φρύδι
τράνεψα
‘πο κα’ απ’  τα βλεφαρά του…

Λάμιες κρατάγαν τα νερά
νεράιδες τα πλατάνια

στ’ απόσκια δεν πορπάτησα..

Μόνο το φως εζώστηκα
και πήρα τη ζωή μου….

Ψηλά βουνά ριζόκορμα
τα πρόσωπά σας  πρόσωπό μου

με  τρων οι αγέρες κι οι βροχές
βράχος και μ’ αυλακώνουν…

κι έρχονται οι Άνοιξες φτενές
και τα νερά λιγιαίνουν….

Αδάμαστα ψηλά βουνά
στα ψηλά να με πάτε
τ’ απάτητα..

να πιω νερό απ΄ τα χιόνια σας
να πάρω απ’ τις ψυχές σας

« να κάνω πήχυ το φτερό
και πιθαμή το νύχι»

κι εκεί ψηλά να κρατηθώ….

ΑΘΗΝΑ 11/8/2014

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΘΑΛΑΣΣΑ

Μάννα  πολύβουη θεάς που απ’ τον αφρό ανεδύθη
και βύζαξε την ομορφιά από νερένια στήθη

Αχτίδα φως στα κύματα λικνίζεται και πάει
πόθους και ρίγη σύγκορμα στο διάβα της σκορπάει

Μυριόστομη, μυριόκαλλη,  μυριοτραγουδισμένη
κρυφή ερωμένη των θεών και πολυλατρεμένη

Ω βαθυγάλανη αγκαλιά και κυπρογένια μου Θεά…
μύρια του έρωτα φιλιά στ’ αλατισμένα σου μαλλιά

ΑΘΗΝΑ 7/8/2014

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

ΠΛΑΤΑΙΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

(ποιητικός διάλογος μεταξύ της ποιήτριας Σοφίας Σκουλίκα και εμού...)


ΣΟΦΙΑ:
Γελούσε με δική μου πληγή
 που ήταν αναμμένο δαδί ,
χαιρόταν τον πόλεμο
Δεν θέλει να συνειδητοποιεί.
φοβερό ταξίδι  γεμάτο θάνατο
 που πλήρωνα η μανά εγώ...

Χωρίς κανένα σχόλιο
 απλά εκείνος γελούσε ....
όταν το παιδί ψυχορραγούσε.
Τον πόνο έκανα
παρορμητικό ποίημα
 θρήνο, κραυγή ..κλάμα .
Αναπάντητο μένει το ερώτημα...
γιατί;
Πλαταίνει ο θάνατος κάποιος θα πει..

Θοδωρής:
«πλαταίνει ο θάνατος»…
απλώνει..
παίρνει τα μέτρα της οργής.. του θυμού
 που δε μπορούν να πετρώσουν τα χαλάσματα
 τούτες οι πεσμένες πέτρες σφαδάζουν
 προμηνύοντας γδικιωμό…

ΣΟΦΙΑ:
Τα μάτια με νεκρά δάκρυα
 Κοκαλιάσανε τα όνειρα
 στου θανάτου την πρεμιέρα
στης ανδρείας την παρωδία
Αναπάντητο μένει το ερώτημα...
 γιατί;
Πλαταίνει ο θάνατος κάποιος θα πει...

Θοδωρής:
Απλώνει ο Θάνατος
αλαλάζει…
 Ολόμαυρος…

μαύρες μαντήλες μαύρα δάκρυα μαύρος Ουρανός…
τις νύχτες που αλυχτά το φονικό
 τις νύχτες που γαβριά το φονικό
 κι είναι αίμα ο αέρας κι είναι φρίκη και κλάμματα
την ώρα που το αυτί μαντεύει
 κρατώντας την αναπνοή
 την οβίδα που έρχεται
κι ύστερα σε μια στιγμή όλα σκορπάνε…
 τοίχοι, κρεββάτια, στρώματα
κορμιά ψηλά στη σκόνη κι οδυρμοί
Είναι η στιγμή που ορφανεύει από στόμα το βυζί
 κι από βυζί το στόμα
Είναι η στιγμή που η απόγνωση
 κυριεύει τις ψυχές

 καημένη μάννα
ο πόνος σου οργή
ο πόνος σου ποτάμι
 σκόρπια πόδια  και επιπλέουν
τα χέρια σου στον Ουρανό
τα χέρια σου στο χώμα

πως να χωρέσουν τ’ άδικο ….

ΑΘΗΝΑ 3/8/2014

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ – Θοδωρής Αργυρόπουλος


Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

ΤΙΜΗ

Προσ’χηηηηή !!! …
επ’ ώωωωμ !!! … άααρμ !!! …
παρουσιάστεεεε !!! …

Περνάει το αίμα…
τ’ αδικοχυμένο….

ΑΘΗΝΑ 25/7/2014

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Έστιν ουν μαντινάδα…
έμμετρα δίστιχα ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου, αυτοτελούς νοήματος…

της μοναξιάς….

( μια φίλη ,πριν χρόνια ,μου διηγήθηκε πως είχε επισκεφτεί το ίδρυμα εγκαταλειμμένων παιδιών… καθώς έπαιζαν στην αυλή ένα έπεσε και χτύπησε από το γόνατό του έτρεχε αίμα..θα ‘ταν δε θα ‘ταν έξη χρονών… αυθόρμητα της ξέφυγε…. « καλά εσύ δεν κλαίς παιδάκι μου;» … « δεν έχω ποιός να μ’ ακούσει εμένα» ήταν η απάντησή του….)

Η μοναξιά είναι δεντρό με τα κλαδιά θλιμμένα
κι έχει για φύλλα στεναγμούς και καταγής πεσμένα…

Είναι της νύχτας αδερφή η μοναξιά κι αγρύπνια
κρεββάτια δίχως σύντροφο σε ρημαγμένα σπίτια…

Η μοναξιά είναι εκκλησιά κι αυλή του πικραμένου
άραχλη κι αλειτούργητη ψυχή του κολασμένου…..

Είναι παιδί σε ίδρυμα, η μοναξιά, αφημένο
που ούδε κλαίει ουδέ μιλεί μα στέκει μαραμένο

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 18/7/2014

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

ΣΚΟΡΠΙΑ ΦΥΛΛΑ...

Τί χείλη έχουν τα μάτια σου !
και πόσα λένε !
Κι αυτά, στις  άκρες τους, π' ανάβουνε χαμόγελα...
κι ο τρόπος που φιλάνε...Τα μάτια σου...

                ***

Αγάπη

απόκρυμνη κραυγή

στιλπνού παράπονου
 σε βράχο βουερό

από μακριά η ομορφιά με περιζώνει…

              ***
Εδώθε από την προσμονή
 γοργοδιαβαίνει ο πόθος…
μέσα σε μάτια άγρυπνα
 παραμερίζοντας τη θλίψη…
                
                ***

Της ψυχής σου
της ψυχής μου
της ψυχής μας θάλασσες...

Πότε στραφταλίζουσες
πότε πυορροούσες….

               ***

Η σάρκα  σου,  η σάρκα μου
σαρκώνουν τ’ όνειρό μας….

γυμνή ομορφιά αερόκορμη
 αχναπαλά αναδεύεις…

κάτ’ απ΄ τ’ ακραγγίγματα
σκιρτάς  γλυκά στενάζεις…

κι αναφιλά  το στόμα σου
κι αναρριγά το  αίμα…

ΑΘΗΝΑ  10/7/2014

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

ΠΟΤΑΜΟΣ

ΠΟΤΑΜΟΣ ...

Σε κατεβαίνω μεγάλο ποτάμι...

Βουίζεις Χρόνε..

Μέσα σου ταξιδεύω ...

Ταξίδι αναπόφευκτο
και πάντα τελευταίο....

ΑΘΗΝΑ 3/7/2014

Ατέρμονοι δρόμοι

Η ζωή μου 
ατέρμονοι δρόμοι…

Η καρδιά μου 
ατέρμονοι δρόμοι….

Η μοναξιά μου …

Οι δρόμοι μου είναι θάνατοι

τα κόκκαλά μου
σκόρπιες αγάπες

οι στάχτες μου….

με δένουν οι δρόμοι μου
με πνίγουν…

Φωνάζω
να μ’ ακούσω

ο αέρας ακίνητη ερημιά

τα πόδια μου
πεισμωμένες περηφάνειες

ταξιδεύω
πάντα ταξιδεύω……

Σε ακύμαντες θάλασσες…
μέσα από αμάραντες σιωπές…

νύχτες αδιαπέραστες…

οι δρόμοι μου
η συντριβή μου…

ξερολιθιές

στις πέτρες
έρπει η θλίψη μου…

Ονειρεύομαι κορυφές…

το τέλος μου
ένα νόμισμα στο στόμα
πληρωμή για το βαρκάρη

μαύρα τα νερά….

ΑΘΗΝΑ 2/7/2014

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ...

Εσύ κι εγώ

πέτρες στην πέτρα πάνω
χίλια και χίλια κι άλλα χίλια χρόνια…

Ηράκλεια  κύκλω όψεσαι
Τίρυνθα…

« ταις ναυσί  προσπλείσθαι…
 Ναύπλιον πεπλάσθε»

Αμυμώνη….

Κάστρο το κάστρο πάτησες
και κάστρο υψώθης…

Αγέρωχη του γρανίτη θέληση
«ότι εις τους αιώνας» η δόξα σου

τ’ όνομά  Σου

λυγερόκορμα  «Ι»
τα «Α» της άκρης του καιρού
τα άχραντα…
τα  άφθαρτα «Ν»
τα «Ω» των ωσσανά

εν τοις Υψίστοις πέτρες άπαρτες….

«Είμαι εδώ στην κορυφή»

Κάτω μακριά και ως πέρα
αναγαλλιάζει η θάλασσα

Άγιε μ’ Αντρέα του Παλαμηδιού
ο Γέρος στο Μπουντρούμι

Πασά μου τι ν’ απόγιναν
του κάστρου οι αρβανίτες;

κόκκινο εγίνει το νερό
κόκκινα και τα βράχια

Ανυποψίαστη ομορφιά
στου Ιτς Καλέ την άπλα…

Με ‘φέραν στην Καισσαριανή
με στήσανε στον τοίχο…

Είσαι εκεί στη κορυφή
ανυποψίαστη  Ομορφιά μου

Κράτα το χέρι μου
κρατώ το δικό σου

Τούτα τα κάστρα
στοιχειώνει ο θάνατος

Ψυχές τούτες οι πέτρες κλειούνε…
τούτες οι πέτρες οι ασήκωτες
ψυχές φυλακωμένες ….

τα βάσανά τους χίλια σκαλοπάτια…

του κυβερνήτη η ψυχή
η ‘ματοκυλισμένη……..
στης εκκλησιάς την πόρτα κείτεται….


ΑΘΗΝΑ 17/6/2014

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Έρχομαι από μακριά…

χιλιάδες  χρόνια πίσω η μοίρα μου,
πότνια θεά,
ύφαινε ύφαινε υφαίνει

οι δρόμοι μου πάχνες
χάνονται στα σύθαμπα

λόγια  μνήμες
επιγραφές ξεθωριασμένες
σπασμένα μάρμαρα…

το πρόσωπό μου
χαράκια σκληρά

οι τόποι μου…

Άρνη…Τευμησός… Λέβινθος…
Πολυρρήνια…Δίκτυννα…
Ραδάμανθυ…. Βριάρεως… Τιθύς…

τούτες οι σκόρπιες πέτρες
ονόματα μύθοι αχλή

Βαθύ πηγάδι….
Η γλώσσα μου...

πλήθος ναοί
λίθοι λήθη
βαραίνω χάνομαι

χθόνιος είμαι….
έρχομαι από μακριά….

μάρτυρας μου τα λόγια τούτα...

«δεῦρ᾽ ἴθι νύμφα φίλη, ἵνα θέσκελα ἔργα ἴδηαι 
Τρώων θ᾽ ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,
οἳ πρὶν ἐπ᾽ ἀλλήλοισι φέρον πολύδακρυν Ἄρηα
ἐν πεδίῳ ὀλοοῖο λιλαιόμενοι πολέμοιο·
οἳ δὴ νῦν ἕαται σιγῇ, πόλεμος δὲ πέπαυται..»

έρχομαι από μακριά
είδωλό μου τα λόγια τούτα…

«ὃς δόλιον εὐνὴν ἐξέπραξ' ὑπ' αἰετοῦ
δίωγμα φεύγων, εἰ σαφὴς οὗτος λόγος•
Ἑλένη δ' ἐκλήθην. Ἃ δὲ πεπόνθαμεν κακὰ
λέγοιμ' ἄν.»

έχομαι από μακριά
μάρτυρας μου τα λόγια τούτα…

«Ὁ πάλαι μέν, ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην, εἰς τὸ καθ᾿ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι.»

έρχομαι από μακριά
είδωλό μου τα λόγια τούτα...

«Κορες ομορφες και γυμνες και λειες ωσαν το βοτσαλο 
με το λιγο μαυρο στις κοχες των μηρων 
και το πολυ και πλουσιο ανοιχτο στις ωμοπλατες 
να φυσουν ορθιες μεσα στην Κοχυλα 
και αλλες γραφοντας με κιμωλια 
λογια παραξενα, αινιγματικα: 
ΡΩΕΣ; ΑΛΑΣΘΑΣ, ΑΡΙΜΝΑ, 
ΟΛΗΙΣ, ΑΪΑΣΑΝΘΑ ΥΕΛΤΗΣ 
μικρες φωνες πουλιων και υακινθων»

έρχομαι από μακριά...
μάρτυρας μου τα λόγια τούτα…

«όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά•
…………………………………………
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες»

τούτα τα λόγια είμαι...

μάρτυρας τους είμαι
είδωλό μου είναι...

μέσα τους γεννιέμαι...
μεγαλύνομαι....

ΑΘΗΝΑ 4/6/2014



Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

ΕΔΩ

Ανάμεσα σε  δυο μεγάλους ύπνους
παρεντίθεται η ζωή….

γύρω της  το  απέραντο γαλάζιο  της  λήθης

ταξιδεύουμε……

άπειρος κόσμος ξεχασμένος….

ο Θάνατος

  η μορφή Σου…..

Κανένα σημείο αναφοράς…..

ΑΘΗΝΑ 27/5/2014

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΕΑΡΙΝΟ

Σα  δυο της Άνοιξης πουλιά
- ω μυρωδιά του γιασεμιού -
δυό σου λαχτάρησα φιλιά
σα σ’ ένα βράχο του γιαλού
να ΄ρθουν να κάμουνε φωλιά

στα χείλη μου στο στόμα μου
δροσιά της μέντας της κανέλλας
του δυόσμου του βασιλικού
λουλούδια μιας αυγής παρθένας
κι ενός καθάριου Ουρανού
να φτερακάν στο σώμα μου

Τα δυό της Άνοιξης φιλιά σου
αύρα δροσούλας πρωινής
ν’ αχνανεμίζει  τα μαλλιά σου
μικρά αστεράκια μιας αυγής
 να  τα κεντάν στα μάγουλά σου

Να φτερουγάνε ένα γύρω
- τα δυό φιλιά σου Άνοιξή μου-
σα να ‘ναι νάζια μιας κλωστής
δαντέλλα πλέκω και τυλίγω
κόκκινο μήλο την ψυχή μου
-κρυγιό νεράκι μιας πηγής-
καρδιόφυλλό μου να στα στείλω…

άλαλα  λόγια η γραφή μου
και την αγάπη πώς να υφάνει
τα πού η καρδιά βαθειά της κρύβει
τα πού η μιλιά ποτέ δε φτάνει
το πού με σφίγγει και με πνίγει
άναρθρο φως  η φυλακή μου….


ΑΘΗΝΑ 27/05/2014


Τρίτη 20 Μαΐου 2014

ΔΕ ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΙΑ

Εσένα που τριγυρνάς άπραγος
σε δρόμους και σε πλατείες
που κάθεσαι στα παγκάκια
ώρες ατέλειωτες δε σε λυπάμαι πιά…

Εσένα που εκλιπαρείς ελεημοσύνη
που τρως στα συσσίτια του δήμου
και της εκκλησίας
άπλυτος και λερός
χωρίς δουλειά χωρίς δεκάρα
δε σε λυπάμαι πιά….

Εσένα μορφωμένε και άνεργε νέε
που περιφέρεις αδιάντροπα
σε καφετέριες και σε στέκια
την αδιαφορία σου για τα κοινά
που προτιμάς να κοιμάσαι
όταν  κάποιοι αγρυπνούμε για σένα
δε σε λυπάμαι πιά…

Εσένα μισθωτέ και συνταξιούχε
που σ’ άφησαν με τα μισά
και πάλι τους δοξάζεις
Εσένα που ολοφύρεσαι
για φόρους και χαράτσια αβάσταχτα
Εσένα τον αμετανόητο που περιμένεις
την άλλη μέρα να μετανοήσεις πάλι
δε σε λυπάμαι πιά….

Εσένα που ξέχασες για ένα επίδομα
που σου ‘ταξαν  και περιμένεις
Εσένα που πούλησες την ελπίδα
για μια υπόσχεση οκτάμηνης
το  πολύ δουλειάς…
Εσένα που σου υποθήκευσαν
το σπίτι το μέλλον των παιδιών σου
το όνειρο και δε διαμαρτύρεσαι
δε σε λυπάμαι πιά…

Σε μισώ….

Γιατί σου στάθηκα αλληλέγγυος
τόσα χρόνια…
Τόσα χρόνια πορείες
διαδηλώσεις
συλλήψεις εξορίες
βασανιστήρια
πότε για το οχτάωρο
πότε για το μεροκάματό σου
το φτηνό
πότε για το σχολειό σου
την υγειά σου
τα γερατειά σου
Τόσα χρόνια  μοιράζομαι
την μπουκιά  μαζί σου

Κι εσύ με πρόδωσες
ξανά και ξανά και ξανά
εθίστηκες να συχνάζεις
στις αυλές των αφεντάδων…
εθίστηκες να γλύφεις
κόκκαλα να φιλάς ποδιές
να παρακαλάς γονατισμένος

Πούλησες  όσα με αίμα
από χρόνια σου χάρισα
κουτοπόνηρο ανθρωπάκι
κάνοντας τις δουλειές σου
στα σκοτεινά
συνωστίζεσαι πάλι
στα γραφεία που σου  τάζουν…

Ένας  «Δήμος Σταρένιος» είσαι
ένας  «Αρτέμης Μάτσας»
δοσίλογος, ρουφιάνος, προδότης
και με πούλησες

πίστεψα πως είχες τσίπα
σε σιχάθηκα
« Συνετός και μετρημένος»
μόνο τη βολή σου
δεν αλλάζεις βήμα δεν αλλάζεις μυαλά…

Α ρε μάννα εσύ μου τα ‘λεγες
« όπου και να πάει ο χεζές
παιδάκι μου τον κώλο του
μαζί θα τον πάρει…»

ΑΘΗΝΑ 19/5/2014  (Η αύριο των εκλογών)


Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΗ

Κι αν είσαι Μάη μ'  έρωτας                                    
μετριέσαι με θανάτους...

την πρώτη αυγή σου βγαίνουνε
κι έρχονται αδερφωμένοι
ο Τάσος
- Θεσσαλονίκη μάννα Του
πικρολεβεντογέννα
στον τόπο 'κει που έπεσε
ανέσπα τα μαλλιά της
τα χέρια της τα μάτια της
στον ουρανό στραμμένα -

Γιάννη μου πως  τραγούδησες
σα να'σουν 'συ η μάννα
κι ο ίδιος πέταξες ψηλά
και μίσεψες αλάργο
κι έγινες άστρο του Μαγιού
που υμνεί  τη Ρωμιοσύνη...

κι από κοντά ακολουθούν
διακόσιοι θυσιασμένοι
 στον τοίχο της  Καισσαριανής
 μπροστά ο Ναπολέων

" κοπέλλες απ' το Δίστομο"
και ποιόν να πρωτοκλάψτε...

Ο Γρηγόρης ο Αλέκος

μνήμες σκληρές κι ονόματα
που σ' έβαψαν στο αίμα

και πήραν τα πουκάμισα
τα  αιματοκυλισμένα
και τα σηκώσαν λάβαρα
της γης οι κολασμένοι

και καρτεράνε τη στιγμή
που πάλι θα κινήσουν
μακρύ ποτάμι της οργής
που τ' άδικο θα πνίξει

Μάη μ' η κάθε πρώτη σου
στα κόκκινα ντυμένη
παίρνει κι ανάβει τις ψυχές
κι ανάβει τις ελπίδες
κι εμένα η καρδούλα μου
λειώνει και σιγοκαίγεται
κερί στα παλληκάρια
ευλαβική γονυκλησιά
με δάκρυα κεντημένη...

ΑΘΗΝΑ 30/4/2014

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

Είναι τα λόγια μου μωρά
της νύχτας και της μοναξιάς μου…

μικρά χαμογελάκια της οδύνης μου
 παρηγοριές  που σιγολειώνουν….
 κεράκια είναι στα χέρια μου πυρσοί
μονοπατάκια μαύρης νύχτας

Ανασύρω μνήμες απ’ τα βάθη της πικρές
άνθρωποι πολλοί κι οι πόνοι τους
βάσανα και ξενητειές  και θάνατοι
τούτος ο τόπος μαύροι χωρισμοί

Είναι τα λόγια μου ξόρκια
τις νύχτες που αλυχτά το κακό
τις νύχτες που παραμονεύει η ερημιά

φόβοι παλιοί κι αγάπες που διαβήκανε
πείνες χαράς και πείνες έρωτα
κι όσα κάποτε δείλιασα να πω

τώρα μ’ ένα τραγούδι παραβγαίνω τα όνειρά μου
 μ’ ένα φιλί , μ’ ένα λουλούδι

Είναι τα λόγια μου φιλιώματα
- τρικυμισμένη μου ψυχή
δίχως φτερά κι αθώα -
γύρω μου η ζωή  πορεύεται με πατερίτσες
τόσες προσδοκίες με κατάγματα
και πως ν’ αντέξω

τα παιδιά που πεινάνε
τις άδειες κατσαρόλες
τα μωρά δίχως γάλα

τ’  άδεια βλέμματα
τα στεγνά στόματα
τη  ζητιανιά
 τα σκυμμένα κεφάλια

 τι τραγούδι να πω

 τα λόγια μου άλαλα
τα λόγια μου μικρές πουτάνες στις γωνίες
νιάτα που μαραίνονται χωρίς ν’ ανθίσουν
τα λόγια μου ένας κόμπος π’ ανεβαίνει
οι άδειες τσέπες τ’ άνεργου
βουβοί θυμοί μεσ’ το μπαρούτι
βουβοί καημοί χαμηλωμένες περηφάνειες

Τα λόγια μου μάτια ταπεινά και ντροπιασμένα….

ΑΘΗΝΑ  27/04/ 2014

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΟΧΗΣ



Οι μέρες μου
της μοναξιάς γυναίκες…

τα στήθη τους  τριαντάφυλλα
ευωδιάζουν κι αγκυλώνουν..

Αίμα της ηδονής   στο δάχτυλο
στο στόμα σάλιο βάλσαμο….

Ο έρωτας
υγρές αυγές
υγρός Απρίλης

Τα σπλάχνα
θάλασσες κι αέρας
ανταριάζουν
γαληνεύουν σχίζονται…

Η μοναξιά
τα σπλάχνα της
τα λιγοστά της άστρα

Μαύρο φόντο
μαύρη νύχτα….

Η Άνοιξη φτάνει πάντα σα λαχτάρα..
Η  Άνοιξη  υπόσχεση
Η  Άνοιξη  αδικαίωτη  προσδοκία

Η Τετάρτη των τεφρών
Η Πέμπτη του σταυρού
Η Παρασκευή του θρήνου…

 Πονώ
για μια ανάταση των αφανών
για μια Λαμπρή των ταπεινών

την Άνοιξη των καταφρονεμένων….

Οι μέρες μου
γυναίκες προδoμένες….

ΑΘΗΝΑ  12/4/2014

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

ΚΟΡΗ

Κόρη
θετή της Ιστορίας
Βυθίζεται το βλέμμα μου
Στο βλέμμα σου
Και χάνομαι στις γειτονιές
Των φιλοσόφων

Σε συντροφιές παράταιρες
-Πλάι στον  Πλάτωνα ο Πλανκ-
Ρέει  απ’ το στόμα σου ο Γοργίας
Κι ο Δημήτρης
οδηγητής και πλαστουργός σου

Πως τρεμουλιάζει η συγκίνηση
τα χείλη σου
Ψυχή συνεπαρμένη

Κόρη
 Ρόδι της γλώσσας μου
Νιόκοπα λόγια
Συχνά πυκνά ξαφνιάσματα
αστραφτογεννημένα

Μέσα σ’ αντιφεγγίσματα
Ποίημα το ποίημα λάμνοντας
Προβαίνεις
 Ελένη και Σειρήνα
Το αρχαίο κάλλος υμνώντας

Κόρη
των λογισμών μου
Στήθια και ρώγες
ρόδα νηπενθή
Ξόρκια της θλίψης μου

Σας εμπιστεύθηκα

Κοντά σας έμαθα
Να ιχνηλατώ τη νοσταλγία

Κάθε ομορφιά απαραίτητη

Αθήνα 19.07.2011

ΑΝΟΙΞΗ

Είναι οι τόποι μου γυναίκες
που κείτονται στο φως

τα χαμόγελά τους τα μάτια τους
 Άνοιξη   απρόσμενη
ανθεί και θάλλει κι ευωδιάζει…

τα μαλλιά τους κλώνοι…
μέσα τους άνεμοι βομβούν
πόθοι κρυφοί χελιδονάκια
ανείπωτα…

Είναι οι γυναίκες  νερά…
καθάρια  ‘στραφταλίζουν
βαθυγάλαζα…
Μέσα τους  λάμπουν, λάμνουν
πεθυμιές ιτιές στις όχθες
βεργολύγιστες…

Άνοιξη λιβάδια απέραντα
μάτια βλαστοί και μάτια άνθη
Γυναίκα
νιόβγαλτη χλόη πράσινη
σε κάθε ανάσα σου αγαλλιάζω
είναι οι πνοές σου ρίγη
Ράχη της θάλασσας
και ράχη της αυγής μου

Άνοιξη γυναίκα αγέρωχη
πουλάρι  ακάματο
πάρε με να καλπάσω στο θάμα σου

πλούσια ονειρεμένη χαίτη
ατίθαση στο  πρόσωπό μου
Άνοιξη μυριάδες έρωτες
Άνοιξη ζωή μου
σφύζουν οι χυμοί και σφύζει το αίμα
Άνοιξη της  Πλάσης στύση

 Γυναίκα  άχραντο μυστήριο
περηφάνια  αμόλυντη
δάκρυ των αγγέλων

Αγαπημένη μου….

ΑΘΗΝΑ 5/4/2014

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

650 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ

Κάθε που κινάς για νά 'ρθεις...

Πως φεύγει ο δρόμος σα χαρά...
Ριγούν τα λόγια τρέχουν...
μίλια λόγια
μίλια σκέψεις προπορεύονται….


Χιλιάδες μέτρα τραγουδάνε..
Πως λαχταράνε  μάτια τέσσερα...
Γλυκά λιγώνει η προσμονή
καρδιές π’ αδημονούνε...

Έχει η αντάμωση δρόμους αλαφριούς
ίσα που ακραγγίζουν  το χώμα οι ψυχές
πετάνε...-

ίσια σε μια αγκαλιά που περιμένει...
Μ' αρέσει τούτη η παιδωμή..
Ο έρωτας που πείσμωσε
και γεφυρώνει τα βουνά...
και γεφυρώνει θάλασσες...

και γεφυρώνει αγάπες...

εξακόσια πενήντα χιλιόμετρα
καημός...

κάθε που φεύγεις
βαραίνει ο δρόμος και τα στήθη ασήκωτα
η πλάτη σου που χάνεται στο βάθος

Μουσκεύουνε τα μάτια κι οι στεναγμοί...

λυμένα πόδια
λυμένα χέρια..

Κάθε φευγιό μια ήττα...
Ο έρωτας που δείλιασε
χιλιάδες πρέπει τον ματώνουν....

Κάθε φευγιό
εξακόσια πενήντα χιλιάδες
μέτρα βήματα βαριά
ντυμένα πένθη
δάκρυα...

Βουβά χιλιόμετρα
στόμα αμίλητο
μηνίγγια σφυριά
το φως σε γέρμα...

εξακόσια πενήντα χιλιόμετρα
πυρκαγιά..
πυρώνουν καίνε…

ο Έρωτας…
τέσσερα μάτια κόκκινα….

ΑΘΗΝΑ 30/3/2014

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

                                                               

Εκείνο το βροχερό πρωινό ο Γιάννης, κρατώντας μια σακκούλα στο χέρι  περπατούσε προς το εργοστάσιο που δούλευε,  κοιτάζοντας επισταμένα  τα χορτάρια στην άκρη του δρόμου μη και  βρει τίποτα  χοχλιούς  να μαζώξει, που, σαν κρητικός, τους είχε αδυναμία… Το δεξί του χέρι είχε μια μόνιμη κάμψη στον αγκώνα , απ’ όταν μια άλλη μέρα παλιότερα θέλησε να εκδικηθεί τον άντρα που του ξελόγιασε και του πήρε τη γυναίκα… Μικρός παντρεύτηκε, μικρός ξενητεύτηκε στη Γερμανία, αφήνοντας πίσω στο νησί, όμορφη και με νάζι μαργιόλικο τη γυναίκα του λιγνή και καστανομάτα,  θέρμη ασίγαστη και που να βρει να σβήσει… και βρήκε… κρυφά και μυστικά,  α όλα κι όλα σεβόταν η Μαριώ  την  υπόληψή της και το στεφάνι της…  και  αργότερα είχε να το λέει… «τούτο  εδώ  - και χτυπούσε το κούτελό της – εγώ το κράτησα ψηλά… ότι έκανα , όρθια το έκανα»… Στην αρχή δηλαδή γιατί μετά, όπως διηγιόταν ο ίδιος ο Γιάννης κι όπως του τα προλάβανε, όπως γίνεται συνήθως ,αργά, η ζημιά είχε γίνει… και μεγάλη… δούλευε ο Γιάννης  μέχρι και δυο βάρδιες, μέχρι και τις Κυριακές. Σχόλη δεν ήξερε και πώς να ξέρει η γλώσσα άγνωστη , μόνο δούλευε , από φαϊ ψωμί και κρεμμύδι να καζαντίσει γλήγορα και όλο έστελνε στη μορφονιά του , κι όλο του ΄γραφε πως τον αποθύμησε, στην υγειά του Γιάννη της έγραφε  και κόλλαγε το χαρτί από τα σιρόπια  τα ‘γλυφε ο Γιάννης  και κοιμόταν ήσυχος και δίκιος κάθε βράδυ ψόφιος απ’ την κούραση… και έβγαζε, δε μπορεί να πει, καλά λεφτά και γλυκάθηκε κι όλο ανέβαλε να κατέβει στο νησί, δεν ήταν καιρός για έξοδα και πέρασε ο χρόνος  και μπήκε ο άλλος και τα λεφτά ‘φτάναν στη Μαριώ χωρίς το Γιάννη και του ‘ριξε την ιδέα να κάτσει δυο χρονάκια ακόμη και ν’ αγοράσουνε ένα σπίτι στη χώρα, να ΄χουνε  για τα παιδιά τους -  ποιά παιδιά;  ίσα που δοκίμασε τα σκέλια της , μετέωρη η γλύκα κι η πεθυμιά - να ‘χουν να τους δείχνουνε από τη ζήλεια  κι οι χωριανοί κι ο Γιάννης άλλο που δεν ήθελε, που να ‘ξερε πως θα τον δείχνανε κρυφογελώντας πίσω από την πλάτη του και  δούλεψε έστειλε κι αγόρασε η Μαριώ το σπίτι , τι λούσα τι έπιπλα, τι τραπεζομάντηλα, τι ασημιά κουτάλια κι είπε κι ο Γιάννης έτσι ξαφνικά να γυρίσει στο χωριό, τι το ‘θελε… ούτε Μαριώ να τον περιμένει βρήκε, ούτε σπίτι, ούτε ασημιά κουτάλια, ούτε δεκάρα τσακιστή στην τράπεζα… Η Μαριώ όχι πως τον γέλασε..όλα τα  ‘φτιαχνε  κατά πως του τα ‘λεγε, μα στ’ όνομά της και είχε  βρει, νια γυναίκα,  παρηγοριά στην αγκαλιά  του  Τίμου, τ’ άτιμου αν και γκαρδιακός  του φίλος, τα ‘μαθε  κι άφρισε ο Γιάννης δε του ‘φταναν τ’ άλλα που ‘χασε πήγε κι έδωσε , ούτε θυμάται πόσα μάρκα κι αγόρασε περίστροφο να ξεπλύνει την ντροπή  με αίμα  που πήγε και  ξελόγιασε το χωριατάκι το Μαριώ  του, τ’ άβγαλτο  και του ‘στησε  καρτέρι… μα ήταν η μέρα από βροχή και ο δρόμος  όλος γλίτσα κι ως βγήκε ο Γιάννης  ‘μπρος στο φίλος του άγριος και ταραγμένος,  «άτιμε»  πρόλαβε  να πει και γλίστρησε κι έπεσε με τον δεξί αγκώνα που χώρισε στα δυό , αλλού ο Γιάννης , αλλού το περίστροφο, ήρθαν τον μαζέψανε,  απόπειρα ανθρωποκτονίας κι έκανε στη φυλακή  κάπου τρία χρόνια και που  να γυρίσει στο χωριό ,  τέτοιο ρεζίλι, πήρε των ομματιών του κι ήρθε στην Αθήνα και δούλευε σαν το σκυλί και πάλι, έρημος και μοναχός  εκεί στη κάτω Κηφισιά και γι’ άλλη παντρειά ούτε λόγος…

ΑΘΗΝΑ 10/3/2014

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΕΛΛΑΔΑ

Μνήμη του λαού μου
εσύ είμαι…
με κατακλύζεις   γαλάζια θάλασσα
είμαι  νησιά και με δένει
το πέλαγος
με την ασημιά κοιλιά
ανάσκελο το καλοκαίρι με τον ήλιο
 και τη μαύρη ράχη όταν αγριεύει
και υψώνεται  μπλε βαθύ και σκούρο
κι άλλοτε χαλκός
 και σκοτεινή σκουριά

Μνήμη του λαού μου είμαι
τα νερά τα τρεχούμενα
τ’ αγέρωχα πλατάνια
ίσκιοι βαθιοί κι ίσκιοι λιγνοί
και φως  και λαγαρίζομαι
περνώντας μέσα απ’ τα κλωνιά
κρησάρα μου  οι φτενές ελιές
στα ψηλά τα βουνά  μ’ ανεβάζεις…
σε σκοτεινές σπηλιές…

Γλώσσα μου  εσύ είμαι
άχρονη…
παλιό σεντούκι
φορτωμένη θρύλους
κάτι παράξενα
-θνος, -νθος, -θμός
τα βράχια σου αναβλύζουν
φθόγγους μαγικούς
γλώσσα μου  νεράιδες αυλητρίδες
μέσα σου ταξιδεύω 
τόπος μου  εσύ και μοίρα
 των ανθρώπων του

Είμαι εκκλησιές
παλιές κολώνες  σε κομμάτια
ξεχασμένος  ανάμεσα στ’ αγριόχορτα
με σκόρπισαν  τα χρόνια…
καίει ο ήλιος
είμαι χαλάσματα
σπίτια ηρώων που τα  κύριεψε
η αγριοσυκιά
Είμαι πόνος στα χαμόσπιτα
μαύρες μαντήλες στα κοιμητήρια
 πρόσφυγας σε πρόχειρους καταυλισμούς
έρμαιο σε καιρούς  κι  αφέντες
είμαι οι χίλιες ξενητειές
το δίκιο που με πνίγει
το ψωμί που δεν έφαγα
η λευτεριά που δεν ήρθε
 οι εξορίες μου…

 Είμαι των αθώων αίμα
εκτελεσμένοι τα χαράματα
χώμα σπαρμένο κόκκαλα

Είμαι τα μαρτύριά μου
με τουφεκάνε
είμαι λαέ μου  εσύ
τα παιδιά  που πεινάνε
τα παιδιά μας τ’ άνεργα
είμαι  το πληγωμένο σου φιλότιμο
τα μάτια που γονάτισαν
ντροπή και   ταπείνωση

Τούτος ο τόπος
τούτες οι μνήμες
τούτες οι πέτρες
πολύ το αίμα

βουλιάζω..

Η  ‘περηφάνειά μου κεφάλια δυό
 και κρέμομαι στο φανοστάτη…

Κάτω μου οι δοσίλογοι
με ζώνουν

Οι κάνες επί σκοπόν

Στα χέρια μου μόνο
ένα κόκκινο γαρύφαλλο….


ΑΘΗΝΑ 23/2/2014


Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

ΚΗΡ

Κήρ
Παρά τη κλίνη
 θνητοίς παραστάτις…

«Μη Κηρ»
θεοίς επιτευκτόν

ανθρώποις  ευκτέον
 φευ ανεπίτευκτον

Ερωτοτερπές
ερωτότροφον…

θανάτω

«εις το καθ’ ομοίωσιν επανάγαγε
το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι»

Άπειρος θανάτου χρόνος
άφευκτος...


ΑΘΗΝΑ  20/2/2014


Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Ω!



Τα μάτια σου…

φιλιά
πουλιά  που γύρω  φλερτουράνε…

Το στόμα σου…

κόκκινο δαγκωμένο ρόδι…
και βάψανε τα χείλη σου

Τα  στήθη σου

άγρυπνη ευωδιά
δυό στεναγμοί
δυό ανασεμιές
κι ανεβοκατεβαίνουν

Ω! εφηβαίο επίορκο
με το λίγο σάλιο

δυστυχία  ανέφικτη
σκιά  πεθυμιάς 
που νοσταλγία μού ‘γινες
γυναίκα μακρινή
 της  πρώτης νιότης μου
κι α πού πολύ λαχτάρησα…

Ω! εφηβαίο επίορκο
γεύση αλμυρή

και σπίνα φυστικιού
στην  πάνω άκρη της σχισμής
μίσχος  μοσχοβολιάς

και τρικυμίζει  η γλώσσα μου
 και κροταλίζει…

Γίνεται η θλίψη ηδονή
κι η μοναξιά ξεχνιέται…

Ω! εφηβαίο επίορκο
μια αμμουδιά ο τόπος σου
που καίει
και γύρω φύκια

δίψα   άσβεστη

τα χείλη μου στα χείλη σου...

με δάκρυα σε πολιορκώ
με δάκρυα με πληρώνεις….

ΑΘΗΝΑ  15/2/2014

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Ήταν νύχτα κρύα
στις εννιά Φλεβάρη
του εβδομήντα τρία
τι ομορφιά τι χάρη!!!

άνοιξαν δυο μάτια
πρώτη τους φορά
δροσερά κανάτια
πρωινή χαρά….

κοίταζαν τον κόσμο
διάπλατα μεγάλα
κι ευωδιάζαν δυόσμο
τι κορμί!!! Μια στάλα….

και μια ροζ μυτούλα
απαλά χνουδάκια
ρόδα μαγουλάκια
διάφανή μου αυγούλα…

Σαν γεννιόσουν φως μου
άστραφτες αστράκι
χαρωπό μουτράκι
και δροσιά του κόσμου

ζωγραφιές  τα χείλη
το γλυκό σου στόμα
χρώματα το δείλι
 άνθη   του  χειμώνα

άνθισαν και γύρω
σκόρπισαν πνοούλες
σε βυζάξαν μύρο
ήταν τρεις  νυφούλες

οι δικές σου Μοίρες
στο προσκέφαλό σου
τις ευχές τους πήρες
ηλιοστόλιστό σου
 να ‘ν΄το ριζικό σου…

ηλιογέννητή της
πάνω από την κούνια
ήρθε ‘στάθη η Πούλια
το στερνό παιδί της

τη μικρή της Μάγια
άστρο φως χτενάκι
στα μαλλιά απιθώνει
να σε στεφανώνει
σα χαμογελάκι…

κι έσπασε ένα ρόδι
να ‘ν ‘ πολλά τα χρόνια
σκόρπισαν οι σπόροι
γύρω χελιδόνια

να φτεροκοπάνε
 κι όσες σε πονάνε
λύπες να σκορπάνε..

του Ουρανού μου κόρη
και της γης μου  σπλάχνο
πες μου και θα φτιάχνω
απ’ όνειρο βαπόρι…

και θα βάλω πλώρη
θάλασσες και όρη
να σε ταξιδέψω
τι άλλο να γυρέψω

Είσαι εσύ η ζωή μου
Εσύ και τα’ όνειρά μου
καρδιά μου και ψυχή μου
γιατρειά της  μοναξιά μου….

ΑΘΗΝΑ 8/2/2014












Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ

Στις ρημαγμένες ' ξώπορτες
η ζωή κείτεται..

ερείπιο σε στρατσόχαρτα

βρώμικα κατώφλια
 κορμιά κουφάρια
χοντρομούτσουνα
σε κάμψη τα πόδια
 άρβυλα  να χάσκουν
ένα καπέλο
ένα τριμμένο ….
κάποτε θα ήταν χλαίνη…

σκουπιδομαζώματα...

μάτια κλειστά
προχωρημένη η μέρα
η ψιχάλα  καταπρόσωπο

η ζωή  ανασαίνει
σκεπασμένη
χιλιοτρυπημένο σεντόνι σάβανο

μάτια ανοιχτά
μάτια αδιάφορα
προσπερνάνε….

η ζωή στη λέρα
άπλυτη και κακοφορμισμένη
η ζωή σε παραίτηση
ότι  είναι να ‘ρθει
θε να 'ρθεί..

ούτε το τίποτα
πια δε ζητά…

σαρακοφαγωμένες πόρτες
ζωές......


κι άλλοι κι άλλοι....

Ψυχή μου
μόνο τούτο σου ζητώ…

Μη συνηθίσεις...

μη μάθεις να προσπερνάς
αδιάφορα

Κάθε φορά π’ ανηφορίζεις
κάθε φορά που περνάς
απ’ την πλατεία των δακρύων…

σκύψε μ’ ευλάβεια
και θυμήσου
την έγκυο που  ‘πνξε ο καπνός
και ' κείνους που πέθαναν μαζί της..

Κάθε φορά που πατάς
εκεί στη γωνία
Σταδίου και Λαδά
θυμήσου το Σωτήρη…

τον κόσμο π’ ονειρεύτηκε
τη λευτεριά που δεν ήρθε

και θύμωσε…

Δες τον
στο άλογό του πάνω
και πάρε κουράγιο…

" Έφιππος χώρει γενναίε στρατηγέ.."

δίδαξε  μας για άλλη μια φορά

πως οι δούλοι
γίνονται  'λεύτεροι...

έτσι θυμωμένη να φτάνεις
στην άλλη την πλατεία τη μεγάλη

να κοιτάς ψηλά
και να ξέρεις..

τα μπαλκόνια 
που σε σκότωναν άοπλη

τις βουλές που σε πρόδωσαν
τη Βουλή που σε δίκασε...

 " ερήμην "

τη Βουλή που σε σταυρώνει..
εν πλήρει  συνειδήσει…

και φώναξε...
Ψυχή μου φώναξε..

" Ψυχές γρηγορείτε "

Οι Μήδοι μη διαβούν΄...


ΑΘΗΝΑ 6/2/2014





















































































Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

ΝΕΡΑΪΔΕΝΙΑ

Της βροχής τις κλωστές θα μαζέψω
 να τις κάνω  νερένια υφάδια
 και να υφάνω υγρό ένα πέπλο
 να τυλίγω τη μικρή μου νεράιδα
Μη μου κρυώσει σαν βγαίνει τα βράδυα
έτσι διάφανη που είναι  γυμνούλα
κι ακόμη θα της φτιάξω μια κούνια από χάδια
να κοιμάται απαλά  στης πηγής τη μικρή τη λιμνούλα...

Τις αχτίδες του ήλιου μαζεύω κι ενώνω
από φως να σου υφάνω νεραϊδούλα ένα σάλι
είσαι φως απ΄το φως της ψυχής μου και μόνο
να σε δω λαχταρώ  όνειρό μου και πάλι...
Απ' όνειρα όνειρό μου σέ έχω πλασμένη
της καρδιάς μου εσύ διαύγεια και ρίγος
απ' τα σπλάχνα των άστρων εσύ γεννημένη
κι ο καιρός που μας μένει είναι πάντοτε λίγος....

Νεραϊδένια μου αγάπη και ήλιε και φως μου
αχ να μην ήσουν μακρυά μου μα να ήσουν  εντός μου....


ΒΑΣΙΛΑΚΙ   28/1/2014


Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

ΒΑΡΚΕΣ

Είναι οι ζωές μας δρόμοι…

Απ’  το  ‘να  μαύρο στ’ άλλο μαύρο…

ανάμεσα στο μαύρο και στο μαύρο  φως
ασημί ποτάμι που το μαύρο  δενει…

Το πριν  άγνωστο
το ύστερο το ίδιο…
 αιώνες  τα  ερωτήματα…

πούθ’ ήρθαμε… που πάμε….

« κοινή γαρ η τύχη»  μας τρομάζει

Τούτη τη γνώση  τη λένε αγωνία…
τη λένε , εν τέλει, υποταγή…

Τούτη η γνώση ακούει  ακόμη
 σ΄ ονόματα  όπωςπεπρωμένο
μοίρα κι ειμαρμένη

ή πάλι σε φράσεις δυσοίωνες και θλιβερές…

« μέχρι εδώ ήταν» …
σώθηκε  το λάδι
στο καντήλι του».. « ‘κόπει ο σπάγγος»
κι άλλα πολλά…

Είναι οι ζωές μας βάρκες…

Σε κάθε βάρκα μια ψυχή
λαμνοκοπά και πάει
ολόισια στο χαμό της…

Κάθε στιγμή καινούργιες
βάρκες ανατέλλουν
απ’ το πυκνό του σκοταδιού
το Χάος…

Στην πλώρη τους ανάβει
ένα φωτάκι…
μοιάζουν πυγολαμπίδες
και σπιθίζουνε
για όσο ζουν
για όσο ταξιδεύουν…

Γύρω τους άλλες ψυχές
σ’ άλλες βάρκες
πηγαίνουν δίπλα δίπλα…
δίνουν όρκους κι υποσχέσεις
μαζί να ταξιδεύουν..
να είναι μαζί για πάντα…

λόγια γλυκά παρηγοριές
στην πίκρα της καρδιάς τους…

Είναι οι ζωές μας βάρκες

Κάθε στιγμή χιλιάδες
βάρκες ναυαγούν
σ’ ανήλια βάθη…

Στην πρύμνη τους
σβήνει ένα φωτάκι
πριν να χαθούν
για πάντα…

΄Κείνη την ύστατη ώρα
οι βάρκες παλεύουν
με τα κύματα

- μαύρα νερά
και χοχλακίζει
η θάλασσα… -

ρίχνουν σχοινιά…

ποτέ σχοινί δεν άντεξε
το βάρος που ‘χει η μοίρα…

Οι βάρκες είν’ στιγμές…

εφήμεροι καημοί
και ζούνε
όσο διαρκεί ένας  στεναγμός
στην Απεραντοσύνη…

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 24/1/2014


Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

ΟΤΑΝ

Όταν είσαι μαζί μου….

μεγαλώνει ο κήπος
μεγαλώνει ο τόπος…

Ανοίγει γίνεται αγκαλιά…

Κάθε που φεύγεις….

χαμηλώνει ο κόσμος
σκουραίνουν τα σύννεφα…

Στενεύει κλείνει η αγκαλιά …

Σε σκέφτομαι

Ο κόσμος φωτίζεται
γίνεται  χιλιάδες μάτια

Έχουν όλα τ’ όνομά σου…

ΑΘΗΝΑ 14/1/2014

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΟ

Πόθοι δειλοί  μου ανείπωτοι
αδέξια τιτιβίσματά μου…

το στόμα σου μικρό ποτήρι
            - θυμάσαι ; -
το γέμισες νερό και το ‘φερες
            - σφιχτό φιλί -
χείλη με χείλη και με πότισες

Άγουρο νωπότριχο  εφηβαίο σου
- κλειστό  γαρυφαλλάκι  ροδαλό-
πόθοι  υγροί π’  αναδακρυώσαν…

Μικρό κυδώνι αδάγκωτο
         -  θυμάσαι; -
τα στήθη σου ντυμένα  ακόμη χνούδι
         - ρίγος αυγινό -
της πρώτης πρώτης σου Άνοιξης

ρίγος  οι ρώγες σου και ρίγος
οι ρώγες των δακτύλων μου
ορθώθηκαν ν’ ανταμωθούνε

Δε σ’ άγγιξα …

Θέα θεά
 - γυμνή ομορφιά μου θάμβος-
φως μου πυκνό
 που στάθηκες ακίνητο
  και πως να σε σηκώσω….

Στα μάτια μου το θάμα
εικόνα σου αβεβήλωτη

Τα μάτια μας συνενοχές
          - θυμάσαι; -
σαν όλα να ‘χαν γίνει….

Ω! κάθε που με κοίταζες…
πως έτρεχε η θέρμη από το αίμα σου
μεσ’ το δικό μου αίμα…

ήβη αηδονάκι αλάλητο…

μνήμη μου χρόνια αλύτρωτη…

ΑΘΗΝΑ  12/1/2014

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Δίσεκτοι καιροί…

Νύχτες ασέληνες
οι μέρες μας…

Πληγιασμένες ζωές…
Πληγιασμένες ψυχές…

Δεν ήρθε πέρδικα στη βρύση…

Ο Θάνατος μέσα μας…
Ο Θάνατος έξω μας …

Περιπολεί…

Άνευρες ζωές…
Άνυδρες ψυχές…

Στέρεψε η βρύση πέρδικα…

Λύσαν λυσσάνε τα σκυλιά…
Ένας άρρωστος αέρας…

Άμοιρες ζωές…
Άμοιρες ψυχές…

Δεν ήρθε  πέρδικα  στο πλάι…

Δίσεκτοι έρωτες…

‘Πάψαν  στεγνώσαν
τα φιλιά τους…

Άγονες ζωές…
Άγονες ψυχές…

Δροσιά δε βρήκε η πέρδικα…

Λουλούδια δεν ανθίσαν…

Πετρώσαν τα δάκρυα
κι οι στεναγμοί…

Ανάλατες ζωές…
Ανάλατες ψυχές…

Πέταξε  ‘χάθη  η πέρδικα…

Σάπιες αγκαλιές…
Της ανοστιάς αγάπες…

Νεκρά περιστέρια…
Η ειρήνη στενεύει…
Στεγνός ο αέρας στάθηκε…


Που να ‘σαι τώρα πέρδικα….

Η ερημιά μέσα μας…
Η ερημιά έξω μας…

Απλώνει η σκοτεινιά….


ΑΘΗΝΑ 10/1/2014


Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

Σήμερα μέρα που γιορτάζεις
 θα ΄θελα να σε κρατήσω στα χέρια μου…
Να λούσω τα μαλλιά σου…


Tο νερό
να κυλάει στα μάγουλα
να κρέμεται στα βλέφαρά σου…


Nεροσταλιά  μου..

 να ριγώνει νερό το κορμί σου
και ν'  αναρριγώ…
 έτσι που αυλάκι κατεβαίνει
απ΄τα στήθη σου…
 έτσι που χάνεται
κάτω απ’ τ’ όρος της Αφροδίτης…

Σήμερα μέρα που γιορτάζεις
μου λείπεις  πιο πολύ…
πουλί η αγάπη φλερτουράει
και φτερουγάει κοντά σου…
θα ‘θελα να χτενίσω τα μαλλιά σου…
 Όμορφη παρά  ποτέ μάτια μου...

Όνειρό μου…
μακριά σου καίγομαι
 είναι η αγάπη συντριβή…

Σήμερα  μέρα που γιορτάζεις
ν’άγγιζα τα χέρια σου…

 να ‘ρχόσουν…

ΑΘΗΝΑ  7/1/2014…

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Στην  άκρη από το ποίημα
ακούγεται  ένα τύμπανο…

τάμ,   τάμ  ταμτάμ,  τάμ….

Στην άκρη κάθε στίχου
το  τύμπανο ηχεί….

τάμ , τάμ, ταμτάμ, τάμ…

Ανήμερα της αγάπης μας…

τραγούδι πλέκω την καρδιά μου…

ήρθες κι έλαμψες
στη μέση νύχτα ήλιος…

Στην  άκρη από το όνειρο
στην άχνα των χειλιών σου...

αγάλια αγάλια  χάνομαι …

Τρικυμισμένη μου η ψυχή
και πολυανταριασμένη…

Χάδια σεντόνια σου ύφανα
ρόδα φιλιά το υφάδι…

και πήρα και σε κράτησα
όσο να ξημερώσει

και βάθυνέ μου η αγκαλιά
και χώρεσε τον κόσμο….

ΛΑΚΚΟΙ ΚΥΔΩΝΙΑΣ  4/1/2014

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

ΆΛΟΓΟ Η ΝΎΧΤΑ ΚΑΤΕΒΑΊΝΕΙ

Άλογο η νύχτα κατεβαίνει…
Μαύρα πουλιά τα πέταλά της…
χτυπάνε οι οπλές της τον αέρα
πήζει ο τόπος και σκουραίνει….

Σκουραίνουν οι ψυχές
και κλειούνε….

 Μαύρο του πόνου άλογο…
του Θάνατου, ώρα πολλή,
μετά το μεσονύχτι…
Μαύρος αχός  το ποδοβολητό σου…

Σ’ ακούνε σφίγγουν  οι ψυχές….

- Για ‘ντα είναι μαύρα τα βουνά;
- Οι μοναξιές ξυπνάνε…

Μαύρη κοιλιά της νύχτας
γεννάς αστέρια…
Μικρά καντήλια της ελπίδας μας
στις εκκλησιές που χτίζουνε
τα δάκρυα…
Παρηγοριές που τρεμουλιάζουνε
και καίνε με λαδάκι
στης ερημιάς το λύχνο…

Θρήνοι βουβοί,
στυφοί  λυγμοί στον ουρανίσκο…

- Για ‘ντα ‘σαι νύχτα σκοτεινή;
- Οι μοναξιές περνάνε…

Θεριέψανε οι ίσκιοι τους
με τους αποθαμένους…
Θεριέψανε κι οι φόβοι μου
που  κλειώ στα σωθικά μου….
Κι απού πενθώ για τους καημούς
που μοναχοί αγρυπνάνε….

ΛΑΚΚΟΙ ΚΥΔΩΝΙΑΣ 3/1/2014