Γ ' ΠΟΡΕΙΑ Ή ΠΡΟΤΡΕΠΤΙΚΟΝ
Απελάτες σκουταροφόροι μεσ' στα σκοτεινά
απ' ανεχάραγο της μνήμης μονοπάτι μας οδηγούν
Να περιμένουμε μας κούρασε πολύ
Τον ανθρώπινο πόνο έχοντας κάνει συνοδοιπόρο
- στην άμμο του μεσημεριού -
κινήσαμε να διασχίσουμε τη Σαχάρα του δικού μας ονείρου.
Μαζί του μοιράζοντας τις ελπίδες και τις νοσταλγίες μας
Φίλοι μας μάς βλέπουν κι απορούν
Σύντροφοί μας πεσμένοι καταμεσίς του δρόμου αδύναμοι κι ανέλπιδοι
με το βλέμμα χυμένο επάνω μας καλούν σε βοήθεια
Οι άλλοι σφίγγουμε τις καρδιές μας και προχωρούμε
ρίχνοντας πίσω μας την αρχαία συγκίνηση
πριχού για τα καλά νυχτώσει
Πως πήραμε αυτό το δρόμο κι ότι είναι δύσκολος πολύ το ξέρουμε
και πως για τους άλλους είμαστε όλοι ξεγραμμένοι το νοιώθουμε κι αυτό
και πως κάτι πρέπει να υπαρχει στην αντίπερα μεριά το συλλογιόμαστε
Κι είναι καιρός πολύς που πεθυμήσαμε τραγούδια ανέμων
στις φυλλωσιές μια ς γνώριμης ακρογιαλιάς
όπου το γέλιο γάργαρο και καθάριο χυνότανε στη θάλασσα
κι οι ψυχές μας πλημμύριζαν χαρά και Άνοιξη
Κι ο Άδωνις ο πεθαμένος βασιλιάς άλκιμος και παλιγεννημένος
αναδυόταν με τον ήλιο στα μαλλιά λησμονημένο
και τη σκεψη στην άμμο που καυτή 'ματωνε τις ώρες
που το πόδι καταβούλιαζε κάνοντας το βάδσμα δυσκολότερο
Με βάρκα τη λαχτάρα του αδοκίμαστου να βγούμε σε χαρούμενο γιαλό
Γεννιές πολλές απανωτές μπροστά και πίσω μας φωνάζουν
Να βγούμε από τον πόνο του κορμιού μας
νικώντας τον πόνο του κορμιού μας
Κόβοντας τα σχοινιά και τις ρίζες των καιρών
σηκώνοντας τα πανιά και τις άγκυρες των βράχων
να ορίσουμε ξανά τη μοίρα μας
Κι αν δε μπορέσουμε, κάτι, κάτι δίχως άλλο θα βρεθεί
κι οι φίλοι μας θα θαυμάσουν του βουνού τη μουντοσύνη΄
Άφοβοι θα ψηλαφήσουν τον Πέτρα χαμαιλέοντα το δαίμονα των θαλασσών
Ελπίδα καμπάνα κρυστάλλινη θα σημάνει τη λύτρωση
Ο Ερμής τις αφρούρητες στιγμες θα φέρει τον ύπνο στους σύντροφούς μας
στις ατέλειωτες νύχτες της βροχής
Αχαλίνωτο το τραγούδι θα κυλήσει στην πλαγιά
κελαρυστά τα νερά θα ζωντανέψουν στον κατήφορο
Τότε ο ήλιος θα λαμψει την αυγή στων πουλιών τις φτερούγες
Ο καθρέφτης της ωραίας κυρίας Αιμιλίας θα φωτιστεί
κι απ' την άλλη θα δείξει χρόνια πίσω την αρχέγονη ομορφιά
Ο Άδωνις που ήταν σάρκα που ήταν γή και όνειρο
θα ξαναγίνει Θεός και Εραστής και Βλάστηση
Λίγο ακόμα αδελφοί μου
Λιγο ακόμα
Ν' αγγιξουμε τον αντίπερα γιαλό.
Θεσσαλονίκη Κολλέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ
Μάιος - Ιούνιος 1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου