Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

ΚΆΠΟΤΕ...

«Έζησε στον καιρό της «Αυριανής»
Έζησε στους καιρούς των επιγόνων  της «Αυριανής»
Και άντεξε…»
Ίσως  κάποτε το πουν  για μένα
ίσως το γράψουν  στο μάρμαρο πάνω μου
Και ακόμη
 ίσως θυμηθούν που δάκρυσα
σαν άκουγα  πρώτη φορά για τα «φυλακισμένα»
Τότε που κεράκι και τριαντάφυλλο
ακούμπησα το δάκρυ μου στα μνήματα..

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 21/9/2016

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΗΣ ΘΎΕΛΛΑΣ

Χαμηλά μέσα στα σύννεφα
ακούστηκε να χλιμιντράει
ακούστηκε να καταφτάνει
άγριο κι ανεμόδαρτο
το άλογο της καταιγίδας

Κι όπου πατά ανταριάζει

Πέτρα καρδιά  της φοβισμένης νύχτας
στην πλάτη σου χτυπάν τα  πέταλά του

ΑΘΗΝΑ 12/9/2016


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΔΆΜ ΚΑΙ ΕΎΑ

Χειμώνας ήτανε
που μας διώξανε  κι έβρεχε
και κρυώναμε και πεινούσαμε
 και ούτε φύλλα συκής είχαμε
Χειμώνας ήτανε σας λέω
 κι  είχανε ρίξει οι συκιές τα φύλλα τους


Κι αν ακόμα γυμνοί στεκόμαστε παράμερα
κι αν τόσους αιώνες κρατάμε τα χέρια μας
 σταυρωμένα μπροστά
είναι που δε θέλουμε να βλέπουνε
πως δεν έχουμε αφαλό
 και μας κουράζουν με τις ερωτήσεις τους

Χειμώνας  ήτανε σας λέω
και φύσαγε και κρυώναμε και πεινούσαμε
Άκου για ένα μήλο…
Για έναν έρωτα γίναν όλα
μια δαγκωνιά του
Την ηδονή  του πληρώσαμε

Τί θέλατε από μας;
τί περιμένατε;
Να μην παρακούσουμε;
Παιδιά δίχως μάννα ήμασταν
Δίχως  μάννα μεγαλώσαμε…

ΑΘΗΝΑ 11/9/2016

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

"ΚΑΙ ΕΊΠΕΝ"

«Και είπεν …»
“Σταματήστε αυτά τα "ανοίξαν οι ουρανοί"
Για όσα υποφέρει η Γη
εαυτούς να αιτιάσθε
Για όσα σάς επισωρεύονται δεινά
εαυτούς να αιτιάσθε
Και όχι, όπως συνηθίζετε οι άνθρωποι,
να ρίχνετε αλλού τις ευθύνες….”

ΑΘΗΝΑ 9/9/2016

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

ΔΡΌΜΟΙ ΤΟΥ ΟΝΕΊΡΟΥ

Δρόμοι του ονείρου
ζωντανεύετε αναμνήσεις αγάπης…
Γίνονται οι νύχτες τόποι δασώδεις
 με πουλιά και ρυάκια…
Διαβήκαμε πάλι όλη την ξεγνοιασιά
και την αμεριμνησία του φεγγαρόφωτου…
Περπατούσες πλάι  μου, γοητεία μου απρόσμενη,
 ως ζεστό και εγκάρδιο φως
με τη θωριά του έρωτα των δώδεκα χρόνων…
Φωτοβόλα τα μάτια σου μου μιλούσαν
για τους καιρούς που σε φυγάδευσαν μακριά μου…
Με την ειλικρίνεια των ανθώνων
με την υγρασία της αυγής
και ήταν η αυγή δάκρυα στα μάγουλά σου…
Σου κρατούσα το χέρι
και είχε η καρδιά μου τη διαφάνεια του ρίγους
και την ομορφιά του έρωτα χωρίς επιθυμία…
Δρόμοι του ονείρου αναμνήσεις  αγάπης
 είναι η μέρα ο γαλανός σας όλεθρος…
Μας σκόρπισε στους τέσσερεις ανέμους….

ΑΘΗΝΑ 9/9/2016

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΊΑ

Εγώ ο αριστερός σ’ εμπιστεύτηκα
πίστεψα ότι πιστεύαμε τα ίδια
ότι θα αγωνιζόμασταν
στην ανάγκη θα θυσιαζόμασταν για τα ίδια
Ξέρεις για το δίκιο για τον άνθρωπο
Αν τα θυμάσαι πια…
Κι εσύ λήστεψες τα λόγια μου
συκοφάντησες τα λόγια μου
παραχάραξες τα λόγια μου
Με ψέματα με τύλιξες
με τα ψέματα αναρριχήθηκες
με τα ψέματα κρατιέσαι…
Αλλάζεις ονόματα
αλλάζεις κόμματα
αλλάζεις πρόσωπα
μας γέλασες πάλι…
Αγύρτη γυρολόγε πραματευτή
από ένστικτο να σε υποπτευθώ
έπρεπε.
Από ένστικτο να κρατηθώ μακριά σου…
Εγώ ο αριστερός από ένστικτο
επιμένω στο όνειρο…
ΑΘΗΝΑ 8/9/2016

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016

ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ

Μόνος ανακοίνωσε την ασθένειά του
Τίποτα το παράξενο ως εδώ
Πολλοί επώνυμοι ανακοίνωσαν 
πως είναι φορείς ή πάσχουν..
Ως εδώ όμως
Τα άλλα τι τα ‘θελες;
κάμερες και σημειώματα και δηλώσεις;
Επιζήτησες μια θεαματική έξοδο
λες και θα την ζούσες ο ίδιος
Τόσος κόσμος φεύγει όπως ήρθε
μόνος, ταπεινά, χωρίς να το κάνει θέμα
Μα τίποτα δεν έμαθες όσο ζούσες;
ΑΘΗΝΑ 7/9/2016

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Φύτρωσε αγριοσυκιά
στα θεμέλια μου...
Θεριεύει τρώει τα σωθικά μου...
Πως μ' ερειπώνει η μοναξιά μου
Τί γρήγορα απλώνει η όξω μου ερημιά..
Η πληγή που δε λέει να κλείσει
Η πίκρα
Το τέλος που μ' απειλεί
Εκείνα που δεν πρόκανα
Οι καημοί που 'χτίσαν τις σιωπές μου
Αυτός που εγώ στ' αλήθεια είμαι
και που θα μείνει άγνωστος
Σα μια μεγάλη λησμονιά....
ΑΘΗΝΑ 6/9/2016

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

'ΑΛΓΟΣ ΓΛΥΚΌΝ

Δρόμοι στην πέτρα και το χώμα…
Τα πρόσωπά τους έσκαψε  η βροχή
Ω ευωδιές της ανθισμένης λυγαριάς
μονοπάτια που σκαρφαλώνει η μνήμη…

 Κι ο πλάτανος που υπομένει
την απληστία του κισσού…
Κι η σκέψη που επαναλαμβάνει επίμονα

- Μέγα πλήθος καλοσύνης
μέγα πλήθος καλοσύνης….

Τα νερά που κυλάνε
 τα νερά που ποτίζουν
 τα νερά που δροσίζουν…

Οι καρυδιές με τα πόδια στο ρέμα
Οι ιτιές με τα μαλλιά στο ποτάμι…

Τα μάτια που  βλέπουν
 τα μάτια που ακούν
τα μάτια που λαχταράνε
κάθε φορά στους τόπους
 που έλαχε να γεννηθούν…

 Στους τόπους
που έλαχε οι καρδιές
να ζήσουν…

Τόποι πατρίδες των ψυχών μας…
Πηγές  ιαμάτων …

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 4/9/2016

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΞΌΔΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΊΑ

-Μά , έκανε να πει ο παπα Σταμάτης…
- Αρχίνα παπά τον αντίσκοψε ο Μαθιός, επίσημος διερμηνέας , που μπαινόβγαινε ελεύθερα στο τοπικό διοικητήριο των γερμανών και που στις έξη τα ξημερώματα πήγε και πήρε τον παπά από το σπίτι του να πάει να ψάλλει, ψηλά στο ‘ξωκκλήσι του Άη Ζαχάρη , κάποιον που εγκατέλειψε, έτσι του είπε, τα εγκώσμια… Ποιός; είχε αποκοτήσει την ερώτηση ο παπα Σταμάτης μα και τότε δεν πήρε απάντηση.. – Πάμε παπά και μη ρωτάς… όταν θα ΄ρθει η ώρα θα μάθεις… κίνα…. Και κίνησαν μπροστά οι δυό τους πίσω και πλάι τους καμιά δεκαπενταριά γερμανοί με τα όπλα « ανά χείρας»… Φτάσανε στην εκλησιά μπήκαν μέσα και νεκρό δεν είδαν… Ξαναγύρισε απορημένο το βλέμμα του ο παπάς μα και πάλι έμεινε με την απορία… Αρχίνα , πήρε την εντολή, μπήκε στο ιερό και έβαλε μπροστά την λειτουργία.. – Ευλογητός ο Θεός ημών… άμωμοι εν οδώ… ευλογητός ει Κύριε δίδαξόν με… έτι δεόμεθα υπερ αναπαύσεως του κεκοιμημένου δούλου σου… ποιού; ξαναρώτησε με τα μάτια ο παπά Σταμάτης και πάλι συνάντησε βλέμματα παγερά και αδιαπέραστα και κατάλαβε πως καλλιά του ήτανε να συνεχίσει έστω και χωρίς το όνομα του κεκοιμημένου και διάβαζε και έψελνε και μέσα του τον έτρωγε απορία και ανησυχία γίδα μαύρη και όλο κοίταγε κατά την πόρτα μη και έρχονται , μη και κουβαλάνε τον μακαρίτη… τίποτα να ανεβαίνει το μονοπάτι… ούτε και όταν μαζί με το «όπως Κύριος ο Θεός τάξει την ψυχήν αυτού ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται» έφτασε μέχρι το παραπόρτι του ιερού και ανοίγοντάς το είδε απέξω τρεις γερμανούς στρατιώτες παραταγμένους ,έβγαλε συμπέρασμα.. Μόνος δίχως ψάλτες και επιτρόπους , δίχως κεριά και καντήλια να καίνε έψελνε και έσπαγε το κεφάλι του να βγάλει άκρη ώσπου κάτι πήρε το μάτι του που είχε σκύψει ο γερμανός επικεφαλής στ’ αυτί του Μαθιού και... « συντόμευε παπά… δε θα τα πεις κι ούλα» και συντόμευσε ο παπάς και κατέβηκε από το ιερό και κίνησαν για την επιστροφή, πάλι όλοι μαζί , μπροστά ο παπάς και ο διερμηνέας , πίσω και πλάι οι γερμανοί και βάδιζαν άκρη άκρη στο ρίζωμα του χαρακιού και δεν άντεξε άλλο ο παπα Σταμάτης ρώτησε « πες μου μπρε ποιανού κηδεία ήταν;» και πριν αποσώσει το λόγο του « η δική σου παπά» και έσπρωξε ο γερμανός με το κοντάκι τον παπα Σταμάτη στο γκρεμό και χάθηκε με μια κραυγή γοερή που αντιβουίξαν ένα γύρω τα φαράγγια…
Στα ύστερα χρόνια ο επισκέπτης μπορούσε να δει στο ταπεινό κοιμητήρι του μικρού εκείνου ορεινού χωριού τον τάφο του Μαθιού να λάμπει ντυμένο μαύρο γρανίτη από το μαξούλι που έκανε από τα σούρτα φέρτα του με τους γερμανούς… και οι ξένοι ρώταγαν και λόγο καλό από στόμα χωριανού για το Μαθιό δεν άκουσαν … και ξεκόλλησαν με τον καιρό τα μαύρα μάρμαρα… και φάνηκαν κάτω από το φτενό λούστρο πέτρες και χώματα φτηνιάρικα και λασπερά σαν την ψυχή του…
ΒΑΣΙΛΑΚΙ 29/8/2016