Πικρά μαντάτα φτάσαν
βαμμένα κόκκινα
Πάνω σε μαύρα λόγια
σκληρά κι ανήλιαγα
Ήτανε κούφια η ώρα
και δεν άκουσε
τη σαϊτιά της μοίρας
την άξαφνη
Όσα ο νους δε βάνει
κι ο λογισμός
στο χώμα ξαπλωμένα
κομμένα πάρωρα
Τα θερισμένα χέρια
χιόνι σκέπασε
χωρίς φτερά τα πόδια
για να χορέψουνε
Στ' ακράνυχα της θλίψης
πόνος άφατος
τραγούδια που σαπίσαν
σε χείλη ακίνητα
Καρδιά μου που διαβαίνεις
το ποροφάραγγο
Τα μάτια να φωτίσεις
που βασιλέψανε..
ΑΘΉΝΑ 13/9/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου