Ο ΟΔΥΣΣΑΚΟΣ ΠΙΑ...

Ο Οδυσσάκος πια
σκεπασμένος  την κουβερτούλα του
 κοιμάται στη γλάστρα του…
Μαζί του τα δάκρυα μας
να παίρνει να πλένει τα ματάκια του…
Περιμένει, περιμένουμε την Άνοιξη…
Να ανοίξει το χώμα του
και να ανατείλει ξανά
το κορμάκι του
σε  ευωδιαστό λουλουδάκι
Να μας μιλάει και να του μιλάμε
Να γίνεται σποράκια
ξανά και ξανά και να  αναγγέλλει
κάθε φορά την  Άνοιξη
 στο δικό του μπαλκόνι…
Οδυσσέα μου…
Τα χέρια που εμπιστεύτηκες
να σε κρατήσουν  ώσπου
ν’ αφήσεις την ψυχούλα σου
σε σήκωσαν και σ’ απίθωσαν
 στο κρεββατάκι σου για πάντα…

ΑΘΗΝΑ 10/1/2017

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Τα μάτια σου...
Εκκλησάκια λουσμένα στο μπλέ του ουρανού
και τον ασβέστη
ψηλά στο βράχο
κι αγνάντια στη θάλασσα
και η έκσταση που ανηφόρησα
μέχρι την πόρτα τους
και οι ευωδιές από μελισσοκέρι
και το μέσα θάμβος
που άπλωνε με το φιλί
και η κατάνυξη
της προσευχής από φως
και δίχως λόγια
και το μπλέ πάνω τους
και ως πέρα μακριά
που φτάνει η θάλασσα
και η ευγνωμοσύνη μου
για τη χάρη που μου δόθηκε
να αξιωθώ την ομορφιά τους....