Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

ΤΟΥ ΠΌΝΟΥ

«Μην είδατε μωρέ μην είδατε;»
- Κι αν είδαμε τι να σου πούμε μαύρη μάννα…
Πόνε καημέ αηδόνια δυό στο στήθος της
τα νύχια σου βαθιά της…
«Μην είδατε μωρέ μην είδατε;»
-Και που είδαμε πώς να σου πούμε μαύρη μάννα…
Στη μαύρη πέτρα καθισμένη
Πόνε καημέ μαύρο λιθάρι
το στήθος της πλακώνεις…
«Μην είδατε μωρέ μην είδατε;»
-Είδαμε και παράειδαμε … πως να σου πούμε μαύρη μάννα..
Στο βράχο απάνω , αγνάντιο η θάλασσα
Πόνε καημέ θηλιά μιλιάς, αγχόνη...
Δόλια μάννα…..

ΑΘΗΝΑ 29/7/2018

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

ΤΟΎΤΟΣ Ο ΤΌΠΟΣ

Τούτος ο τόπος…
Τ’ ακρογιάλια και τα βουνά
οι λόγγοι και τα ρέματα
κι όλες του οι στεριές και οι θάλασσες
Και η Ιστορία του…
Ως απόηχος γεγονότων πιο κοντινών
και μακρινών μύθων
φτάνει μέχρι τους ανθρώπους του
ως αίσθηση παρά ως γνώση,
όπως λέμε «κάπου άκουσα»
χωρίς πιότερα τι και πως και πότε
όμως η αίσθηση είναι έντονη
και ντύνει τις μνήμες σαν δέρμα…
Μνήμες και μνήματα
σε κοιμητήρια ταπεινά
και χωριά ξεχασμένα
και σε χαλάσματα
που σπάραξαν οι αγριοσυκιές
Τούτος ο τόπος
μνήμες και μνήματα
και γριές γυναίκες,
πέρασαν τα χρόνια
έχασα τα πρόσωπά τους
αλλά σαν να τις βλέπω
μέσα στα μαύρα τσεμπέρια τους
και τις μαύρες φτωχές ρόμπες τους
στεγνές από χαρά
σε ένα πένθος ατέλειωτο
όσο κρατεί η ζωή τους….
Τούτος ο τόπος…
ταξιδεύει από καρδιά σε καρδιά
ανάβοντας καρδιά από καρδιά
πέτρα από πέτρα
Σκληρή γη
πόσα αίματα
και πόνοι και βάσανα
Στεκόμαστε όρθιοι
κρατημένοι από το φιλότιμο
ταγμένοι να υπερασπιζόμαστε
άγονα χώματα και κόκκαλα ιερά
παντού κόκκαλα και τόποι μαρτυρίου
και θυσιαστήρια
και πέτρες παλιές
και αρχαία μάρμαρα που μας κληρονομήθηκαν
και που τα νοιώθουμε σαν χρέος
και που όλα όσα είπα
και άλλα περισσότερα που δεν είπα
κάνουν εμάς και την συνείδησή μας….
ΒΑΣΙΛΆΚΙ 11/7/2018

ΤΟΥ ΆΗΧΟΥ ΚΌΣΜΟΥ

Στις ώρες της μεγάλης μοναξιάς
σε τούτο τον παράμερο τόπο
συνυπάρχω πολλές φορές στην αγορά
με τον μουγγό….
Μου μιλάει με τον τρόπο που έχει
να εξηγεί να διηγείται
και το βλέπω περιμένει
την γνώμη μου…
Αγωνιώ να εννοήσω έστω το θέμα,
μιμούμαι τις χειρονομίες του
με κοιτάζει, τότε, παράξενα
έτσι που καταλαβαίνω
πως τα νεύματα των χεριών μου
και του προσώπου μου
του λένε ασυναρτησίες…
Τις περισσότερες φορές απομακρύνεται
απογοητευμένος…
Κάποιες άλλες, ελάχιστες,
παίρνει χαρτί και μολύβι
γράφει, μου τείνει το χαρτί να διαβάσω
συναινώ σκύβοντας καταφατικά το κεφάλι…
γίνεται όλος μια μεγάλη χαρά
που επιτέλους κατάλαβα…
Είναι τότε που η δική μου απογοήτευση μεγαλώνει
που υπολείπομαι σε εκφραστικά μέσα …
που αποδεικνύομαι αδέξιος …
Θυμάμαι τότε, παλιά, την Σταυρούλα,
κάπου στα δεκαοχτώ της χρόνια,
τρόφιμο σε ίδρυμα κωφαλάλων
που σε κάποιες από τις εξόδους της
περνούσε από το μαγαζί που δούλευα…
Την έντονη θηλυκότητά της
την επιδεξιότητα που είχαν τα δάκτυλά της
να παραστήσουν το φιόγκο στο πουκάμισο
το φερμουάρ, τα κουμπιά
το σκίσιμο της φούστας πίσω ή στο πλάι…
Το πρόσωπό της…
Ικανό να εκφράσει τη χαρά την λαχτάρα
τη θέληση
την ευγένεια των συναισθημάτων της
την τρυφεράδα της ψυχής της
Και είχαν οι τρόποι της
διακριτικά υπονοούμενο ερωτισμό
λεπτότητα και καλαισθησία…
Τόσο θελκτική, τόσο βαθιά
τόσο πολύ γυναίκα…..

ΒΑΣΙΛΆΚΙ    5/7/2018