ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΜΑΗ

Κι αν είσαι Μάη μ'  έρωτας                                    
μετριέσαι με θανάτους...

την πρώτη αυγή σου βγαίνουνε
κι έρχονται αδερφωμένοι
ο Τάσος
- Θεσσαλονίκη μάννα Του
πικρολεβεντογέννα
στον τόπο 'κει που έπεσε
ανέσπα τα μαλλιά της
τα χέρια της τα μάτια της
στον ουρανό στραμμένα -

Γιάννη μου πως  τραγούδησες
σα να'σουν 'συ η μάννα
κι ο ίδιος πέταξες ψηλά
και μίσεψες αλάργο
κι έγινες άστρο του Μαγιού
που υμνεί  τη Ρωμιοσύνη...

κι από κοντά ακολουθούν
διακόσιοι θυσιασμένοι
 στον τοίχο της  Καισσαριανής
 μπροστά ο Ναπολέων

" κοπέλλες απ' το Δίστομο"
και ποιόν να πρωτοκλάψτε...

Ο Γρηγόρης ο Αλέκος

μνήμες σκληρές κι ονόματα
που σ' έβαψαν στο αίμα

και πήραν τα πουκάμισα
τα  αιματοκυλισμένα
και τα σηκώσαν λάβαρα
της γης οι κολασμένοι

και καρτεράνε τη στιγμή
που πάλι θα κινήσουν
μακρύ ποτάμι της οργής
που τ' άδικο θα πνίξει

Μάη μ' η κάθε πρώτη σου
στα κόκκινα ντυμένη
παίρνει κι ανάβει τις ψυχές
κι ανάβει τις ελπίδες
κι εμένα η καρδούλα μου
λειώνει και σιγοκαίγεται
κερί στα παλληκάρια
ευλαβική γονυκλησιά
με δάκρυα κεντημένη...

ΑΘΗΝΑ 30/4/2014

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

Είναι τα λόγια μου μωρά
της νύχτας και της μοναξιάς μου…

μικρά χαμογελάκια της οδύνης μου
 παρηγοριές  που σιγολειώνουν….
 κεράκια είναι στα χέρια μου πυρσοί
μονοπατάκια μαύρης νύχτας

Ανασύρω μνήμες απ’ τα βάθη της πικρές
άνθρωποι πολλοί κι οι πόνοι τους
βάσανα και ξενητειές  και θάνατοι
τούτος ο τόπος μαύροι χωρισμοί

Είναι τα λόγια μου ξόρκια
τις νύχτες που αλυχτά το κακό
τις νύχτες που παραμονεύει η ερημιά

φόβοι παλιοί κι αγάπες που διαβήκανε
πείνες χαράς και πείνες έρωτα
κι όσα κάποτε δείλιασα να πω

τώρα μ’ ένα τραγούδι παραβγαίνω τα όνειρά μου
 μ’ ένα φιλί , μ’ ένα λουλούδι

Είναι τα λόγια μου φιλιώματα
- τρικυμισμένη μου ψυχή
δίχως φτερά κι αθώα -
γύρω μου η ζωή  πορεύεται με πατερίτσες
τόσες προσδοκίες με κατάγματα
και πως ν’ αντέξω

τα παιδιά που πεινάνε
τις άδειες κατσαρόλες
τα μωρά δίχως γάλα

τ’  άδεια βλέμματα
τα στεγνά στόματα
τη  ζητιανιά
 τα σκυμμένα κεφάλια

 τι τραγούδι να πω

 τα λόγια μου άλαλα
τα λόγια μου μικρές πουτάνες στις γωνίες
νιάτα που μαραίνονται χωρίς ν’ ανθίσουν
τα λόγια μου ένας κόμπος π’ ανεβαίνει
οι άδειες τσέπες τ’ άνεργου
βουβοί θυμοί μεσ’ το μπαρούτι
βουβοί καημοί χαμηλωμένες περηφάνειες

Τα λόγια μου μάτια ταπεινά και ντροπιασμένα….

ΑΘΗΝΑ  27/04/ 2014

ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΟΧΗΣ

Οι μέρες μου
της μοναξιάς γυναίκες…

τα στήθη τους  τριαντάφυλλα
ευωδιάζουν κι αγκυλώνουν..

Αίμα της ηδονής   στο δάχτυλο
στο στόμα σάλιο βάλσαμο….

Ο έρωτας
υγρές αυγές
υγρός Απρίλης

Τα σπλάχνα
θάλασσες κι αέρας
ανταριάζουν
γαληνεύουν σχίζονται…

Η μοναξιά
τα σπλάχνα της
τα λιγοστά της άστρα

Μαύρο φόντο
μαύρη νύχτα….

Η Άνοιξη φτάνει πάντα σα λαχτάρα..
Η  Άνοιξη  υπόσχεση
Η  Άνοιξη  αδικαίωτη  προσδοκία

Η Τετάρτη των τεφρών
Η Πέμπτη του σταυρού
Η Παρασκευή του θρήνου…

 Πονώ
για μια ανάταση των αφανών
για μια Λαμπρή των ταπεινών

την Άνοιξη των καταφρονεμένων….

Οι μέρες μου
γυναίκες προδoμένες….

ΑΘΗΝΑ  12/4/2014

ΚΟΡΗ

Κόρη
θετή της Ιστορίας
Βυθίζεται το βλέμμα μου
Στο βλέμμα σου
Και χάνομαι στις γειτονιές
Των φιλοσόφων

Σε συντροφιές παράταιρες
-Πλάι στον  Πλάτωνα ο Πλανκ-
Ρέει  απ’ το στόμα σου ο Γοργίας
Κι ο Δημήτρης
οδηγητής και πλαστουργός σου

Πως τρεμουλιάζει η συγκίνηση
τα χείλη σου
Ψυχή συνεπαρμένη

Κόρη
 Ρόδι της γλώσσας μου
Νιόκοπα λόγια
Συχνά πυκνά ξαφνιάσματα
αστραφτογεννημένα

Μέσα σ’ αντιφεγγίσματα
Ποίημα το ποίημα λάμνοντας
Προβαίνεις
 Ελένη και Σειρήνα
Το αρχαίο κάλλος υμνώντας

Κόρη
των λογισμών μου
Στήθια και ρώγες
ρόδα νηπενθή
Ξόρκια της θλίψης μου

Σας εμπιστεύθηκα

Κοντά σας έμαθα
Να ιχνηλατώ τη νοσταλγία

Κάθε ομορφιά απαραίτητη

Αθήνα 19.07.2011

ΑΝΟΙΞΗ

Είναι οι τόποι μου γυναίκες
που κείτονται στο φως

τα χαμόγελά τους τα μάτια τους
 Άνοιξη   απρόσμενη
ανθεί και θάλλει κι ευωδιάζει…

τα μαλλιά τους κλώνοι…
μέσα τους άνεμοι βομβούν
πόθοι κρυφοί χελιδονάκια
ανείπωτα…

Είναι οι γυναίκες  νερά…
καθάρια  ‘στραφταλίζουν
βαθυγάλαζα…
Μέσα τους  λάμπουν, λάμνουν
πεθυμιές ιτιές στις όχθες
βεργολύγιστες…

Άνοιξη λιβάδια απέραντα
μάτια βλαστοί και μάτια άνθη
Γυναίκα
νιόβγαλτη χλόη πράσινη
σε κάθε ανάσα σου αγαλλιάζω
είναι οι πνοές σου ρίγη
Ράχη της θάλασσας
και ράχη της αυγής μου

Άνοιξη γυναίκα αγέρωχη
πουλάρι  ακάματο
πάρε με να καλπάσω στο θάμα σου

πλούσια ονειρεμένη χαίτη
ατίθαση στο  πρόσωπό μου
Άνοιξη μυριάδες έρωτες
Άνοιξη ζωή μου
σφύζουν οι χυμοί και σφύζει το αίμα
Άνοιξη της  Πλάσης στύση

 Γυναίκα  άχραντο μυστήριο
περηφάνια  αμόλυντη
δάκρυ των αγγέλων

Αγαπημένη μου….

ΑΘΗΝΑ 5/4/2014