Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

ΓΡΑΜΜΑ

Τούτο το χειμώνα δεν ήρθες
ούτε τον περσινό, τον προπέρσινο
Χρόνια παγωνιάς τα χρόνια που πέρασαν
και προσμονής αδικαίωτης
Σε πήρε λένε από κάτω η ζωή
σε γονάτισε
κι εδώ γονατισμένοι είμαστε
Μόνο η καρδιά πείσμωσε
και στέκει ορθή
κι οι ψυχές μας γιόμισαν θυμό
Τηράω τα πρωγιά, τ’ απογέματα
το δρόμο μη και έρχεσαι..
Δε λες να φανείς
Φέτος είναι πολύ το κρύο
Το χιόνι λένε είναι πίσω…
θα μας φτάσει το ψωμί;
Κάποιοι μας λένε πως είναι φήμες
από ‘κείνους που θέλουν να μας πουλήσουν
πετρέλαια και ξύλα για τη φωτιά
Κάποιοι πως είναι η φτώχεια μας που απλώνεται
τι να πω κι εγώ…
Κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του να εξηγάει
τα σημάδια της ζωής
Τα πουλιά πετούν χαμηλά… πολύ χαμηλά…
κι ένα βάρος με πλακώνει
Μεγαλώνει τούτο το βάρος
κάθε μέρα σαν παράπονο
Το μόνο που μου ‘μεινε να τηράω το δρόμο
θολώσανε τα μάτια μου
γίνανε τα χρόνια μου πολλά
κι εσύ δε λες να φανείς…
ΑΘΗΝΑ  25/1/2016

ΚΑΜΑΚΙ

Στο δρόμο απαντηθήκαμε και σκέφτηκα τι τύχη
τέτοιο παιδί και τι κορμί και τι γαμάτα στήθη
κι όπως δεν το ‘χω τίποτα ν’ αρχίζω την κουβέντα
-πως είσαι τόσο όμορφη και πως μυρίζεις μέντα !!!!
και άλλα πολλά σε φούμερνα λιμά που συνηθίζουν
οι μάγκες που γουστάρουνε μα οι γκόμενες τους πρήζουν
αμίλητες και σοβαρές το δρόμο να πηγαίνουν
αδιάφορες σε όσα ακούν και σ’ όσα τους γυρεύουν
κι έλεγα κι ακολούθαγα τα σκέρτσα των γοφών σου
και τότε θέλησα να δω το χρώμα των ματιών σου
Δίπλα σου όπως έφτασα σε κοίταξα στα μάτια
στη λούμπα μέσα πάτησα και έγινα κομμάτια
Αλλού γυαλιά αλλού εγώ και όλος μέσα στη λάσπη
- πες μου λιγάκι αν με θες ή θες να γίνω στάχτη;
Με άγχος σε ερώτησα και μούτρο λασπωμένο
και αν με βρίσκεις όμορφο έστω χαριτωμένο…
μου ‘πες χωρίς να κουνηθείς να ‘ρθεις να με βοηθήσεις
«σπίτι σου πάνε να πλυθείς και έλα να με ρωτήσεις»
Από τα γέλια λύθηκες διπλώθηκες στα δύο
κι έφυγα δίχως να σταθώ δίχως να πω αντίο….

ΑΘΗΝΑ   22/1/2016

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

ΚΑΡΤΕΡΙΑ

Χειμώνας  κι  ακουμπισμένο σ’ είχαν
στη ρίζα της μουριάς
όξω απ' το μαγαζί…
τα χέρια σου κομμένα σχεδόν από τους ώμους
τα πόδια σου απ’  τα γόνατα
μπροστά σου το πλαστικό ποτήρι

Σ’ έβλεπα εκεί την κάθε μέρα
στην  ίδια  πάντα στάση  …

Πλησίασα  και σκύβοντας  άφησα ένα κέρμα
δε μίλησες μόνο με κοίταξες ίσια βαθιά στα μάτια
εκτίμησα που δε ξέπεσες σε λόγια ευγνωμοσύνης
φτηνά συνηθισμένα
ήταν η ώρα που ‘πιασε η βροχή
ο κόσμος τάχυνε το βήμα του
μα εσύ ατάραχος  δίχως να παίξει
στιγμή το βλέφαρό σου
έστειλες  το βλέμμα σου  κάπου μακριά
να βασιλέψει
έτσι καθώς κατέβαινε ποτάμι το νερό
απ’ τη μουριά στο  πρόσωπο και το κορμί σου...

Άλλη φορά δε σ’ είδα
ούτε ποιοι σ’ έφερναν ούτε και ποιοι σε πήραν
ποτέ μου έμαθα

μόνο τα καρτερικά   σου μάτια  έμειναν
 μόνο το πρόσωπό σου να θυμάμαι
 άλλοτε σαν υπομονή μα πιο πολύ σαν αξιοπρέπεια….

ΑΘΗΝΑ 13/1/2016

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ανάμεσα σε μένα και σε μένα
η μορφή σου
μια διαρκής εμμονή το πρόσωπό σου
απέραντος δρόμος στιγμές
έρχεσαι φεύγεις έρχεσαι φεύγεις
πεθυμιές που δεν έφτασα και λογισμοί
που μπόρεσα
και μ' έφτασαν οι στεναγμοί και τα άχ
που βαραίνουν τις καρδιές τα ανείπωτα...
Το πρόσωπό σου μια πόλη
με προκυμαία και εκεί στην άκρη της
μια λεωφόρος νίκης
έτσι που σε ονειρεύτηκα
δίπλα στη θάλασσα με μάτια φωτιά
και θέληση πεισματική
και την αμετάκλητη απόφαση
να βαδίσουμε ως το τέλος της πίκρας...
ΑΘΗΝΑ 6/1/2016

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ

Πως στέγνωσε έτσι η φωνή μου
Τόσες πορείες, τόσα συνθήματα
πόδια που πρήστηκαν
βλέμματα που χαμήλωσαν
ενθουσιασμοί και παράπονα
και απογοητεύσεις
Τούτος ο κόσμος ο ακλόνητος
ήταν είναι και μένει
τραύματα και σακατέματα
όνειρα και οράματα θρυμματισμένα
έφτασα ως εδώ τσαλακωμένος
τα χρόνια μου που εμπιστεύτηκα σε άλλους
η φλόγα μου που εμπιστεύτηκα σε άλλους
η πίστη μου που τσαλαπατήθηκε
τόσοι άνθρωποι σκιάχτρα
παραγεμισμένοι άχυρα
και άλλοτε άδεια λόγια άδεια νοήματα
άδεια κεφάλια
μίλησαν με τη δική μου φωνή
αντέγραψαν τη δική μου φωνή
εξαπάτησαν την πίστη μου πάλι και πάλι
Καταλάγιασε η ζωή μου σ’ ένα μεγάλο ντέρτι
για το δίκιο τ’ ανείδωτο
για το ψωμί
το παιδί το ξυπόλυτο
για τις ψυχές που απόστασαν
για μένα
τα οράματά μου που ηττήθηκαν
Ότι πολύ αγάπησα τον άνθρωπο
το ανασηκωμένο χώμα στο σχήμα του πεθαμένου
και πάνω του καρφωμένος ξύλινος σταυρός
μια λάτα ανοιγμένη στο πλάι
για τη βροχή και τον αέρα
κι ένα κερί χλωμό στα σπλάχνα της
ο τόπος μου που καταπατήθηκε
η θέλησή μου
τούτος ο τόπος ταπεινός σαν ευλάβεια
τούτος ο τόπος μνήμες και πόνος
τούτος ο τόπος πάθος και ανημπόρια μου
Πώς να σηκώσω πως ν’ αντέξω αυτή μου τη θρησκεία…
ΑΘΗΝΑ 3/1/2016

ΧΙΟΝΙΖΕΙ

Ξεροβόρι την καρδιά μου παγώνει
τα χρόνια μου τ’ άστεγα
το χιόνι στο πρόσωπό μου
«μικρά λευκά παιδιά μηδαμινά στο ζύγι»
είθε ο Ελύτης να φέγγει τους δρόμους μας
Μικρά παιδιά μηδαμινά στο ζύγι
κι οι ψυχές μας…
πολύ το μαύρο των καιρών που τις βαραίνει
«πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας»
είθε ο Ελύτης να φέγγει τους δρόμους μας
«αιμάτινη στιγμή που αχρηστεύει το Θάνατο»
η ποίηση
πολύ το χιόνι των καιρών μας… απαγκιάζω στα λόγια του
«ξέρω ένα πρόσωπο τόσο πολύ βγαλμένο από δάκρυα»
αντιπαρέρχομαι τ’ άδικο
προβάλλοντας μια άχνα ανθάκια καλοσύνης
Πικρές καρδιές βαριές καρδιές
και με θυμό και μ’ αστραπές ντυμένες…
«το πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε» και μας τυλίγει
« το αναίτιο δάκρυ»
το αγνό της ψυχής μας το πάλλευκο
το αδικαίωτο….
πικρές καρδιές βαριές καρδιές
μνημονεύετε Οδυσσέα Ελύτη
που φέγγει τους δρόμους μας….

ΑΘΗΝΑ 31/12/2015

ΑΛΟΓΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Άλογο είναι η αγάπη
Στα λιβάδια των ματιών σου
σεργιανά σαν Άνοιξη...
Πως καλπάζει και με πάει
σ' αγκαλιές σα θάλασσες
Θάλασσά μου κι αγκαλιά μου
μέσα σου βυθίστηκα...
Άλογο είναι η αγάπη
και καλπάζει σαν αέρας
και με πάει και χάνομαι
απ' τα δύσβατα του πόθου
και του Έρωτα
Βουκεντρίζει το κορμί μου
τυραννάει το αίμα μου...
Σπέρμα γίνομαι και αλάτι
και μακριά ακοντίζομαι...
Άλογο είμαι της αγάπης
Απ' αρμύρα το κορμί μου...
Άνεμος και με παιδεύει..
ΑΘΗΝΑ  29/12/2015

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ

Θέλω να μου μιλάς…
Όλο και πιο πολύ…
Πάντα και μόνο με τα μάτια…
Κραταιά εκ βαθέων η αγάπη
ν’ αναρριχάται ως θάμβος
και ως έκσταση…
Άκρατος πόνος τα μάτια σου…
Βασιλικοί μυριάδες στόματα
σκουντούν ως στεναγμοί
τ’ όνομά σου…..
Ο έρωτας…
Ως αβάσταχτη και ανυπόταχτη ευωδιά...
Θέλω να μου μιλάς…
Όλο και πιο πολύ…
Πάντα και μόνο με τα μάτια…
ΑΘΗΝΑ 21/12/2015

ΆΣΡΑΦ ΦΆΓΙΑΝΤ (αφιερωμένο στον Ηλίας Τσέχος)


Γη της γκρίζας πέτρας
το πλήθος… το θέαμα...
παραδομένος στον όχλο και στη χλεύη
ο ποιητής μαστιγώνεται…
εφτακόσιες φορές η ποίηση…
το σώμα του… το αίμα του…
Γη των λιθοβολημένων γυναικών…

ΑΘΗΝΑ 9/12/2015

ΕΣΕΙΣ


Εσείς οι γριές γυναίκες
γείρτε το μοιρολόι σας…
να ακουμπάει τη θάλασσα…
τους αδικοπνιγμένους….

ΑΘΗΝΑ 9/12/2015

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ


Τόσα λόγια φλύαρα...
Σκότωσαν τον έρωτα
Το ποίημα....

ΑΘΗΝΑ  8/12/2015