Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

ΥΣΤΑΤΗ ΩΡΑ

Κείνη την ύστατη ώρα

ένα κομμάτι ουρανός
ανάμεσα στο κυπαρίσσι  και τα κόκκινα κεραμίδια της εκκλησιάς
και πάνω του το μουτράκι της Σοφίας
γράφεται σβήνει…. γράφεται σβήνει…

 μόνο να το ξαναδώ
ευχή μου μόνη και λαχτάρα μου…

ένα κομμάτι ουρανός
και  το φορείο που τρέχει
και δίπλα ο γιατρός με τον απινιδωτή
και ο γιατρός με την μπλούζα
και η Ηλέκτρα
δε θα ξεχάσω ποτέ το όνομά της
τη μορφή που διαισθάνθηκα και που ποτέ δεν είδα
τρυφερή και γλυκειά πίσω απ’ τη μάσκα
γιατρός κα  μάννα
να μου μιλά κρατώντας μου το χέρι….

Κείνη την ύστατη ώρα
 που ο χρόνος  πέτρωσε
όσο η ψυχή αγωνιούσε
να μην αποκοπεί απ’ το σώμα
- Ω ψυχή μου ψύχος και στερνή πνοή μου
κάθιδρη και κάθιδρο κορμί μου -

κι είχαν  περάσει ώρες τρεις μέσα σε λίγη ώρα..

Λίγο πριν την ύστατη στιγμή
της μεγάλης απόγνωσης
ελάχιστα πριν η ψυχή βία αποχωρισθεί το σώμα
και μετέωρη μείνει 
- μια τελευταία εκπνοή το τέλος -
κι είναι ο θάνατος μια μοναξιά απέραντη
που ούτε η ψυχή τη θέλει
και δάκρυα χύνει ποταμούς
και μια τα μάτια της ψηλά στον Ουρανό τα στρέφει
και μια τα χέρια της στη γη να κρατηθεί απλώνει
αλλά δεν είναι πια κανείς για να την ελεήσει
κι έτσι το βλέμμα άπρακτο το ξαναχαμηλώνει
κι έτσι τα χέρια αδειανά κι ανήμπορα μαζεύει

Μόνη της κι αβοήθητη  για πάντα νικημένη…

ΑΘΗΝΑ 16/12/2014

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Τα λόγια  μου είναι κήποι…

Βαθειά στις φυλλωσιές  φωλιάζουν  όνειρα…
κάτω απ’ τους ίσκιους που απλώνουν οι ευωδιές
ευδοκιμούνε τα φιλιά…

πόσο γυμνή μέσα στα λόγια μου…
πόσο διάφανη…

Ψυχή μου  όπου πολύ πλανήθηκες στο εύρος των συναισθημάτων…

ανεβαίνεις τώρα ανάλαφρη
σαν να που βγαίνεις απ’ εξομολόγηση…

Κάτω σου πόθοι που μπόρεσες και πόθοι ανήμποροι….

Ψυχή μου εσύ γυναίκα ανείδωτη…

Με τα λόγια μου χρόνια σε πλάθω
και πάντα στα λόγια μου μέσα σε χάνω…

τόσο φευγαλέα αχνή
τόσο ανέφικτη….

Είσαι ψυχή μου οι έρωτες που δεν έφτασα…
οι γυναίκες που πόθησα

Η κόρη που  ίπταται  και πάει..

Από λιβάδια …
από αστροπλαγιές και  ανεμοβούνια…

ΑΘΗΝΑ 9/12/2014