Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αγαπημένη μου
Όμορφη που’ σαι….

θα ‘ρθω κοντά σου
να γείρω εκεί π' ακουμπάς
στο ‘να πλάι…

Έχουν ακρογιαλιές τα όνειρα…

Ζεστό στο ζεστό να με κλείσεις
ανθέ μου τον κόρφο σου

Τόση αστροφεγγιά η αγάπη
ευωδιάζει ένα γύρο
και ο τόπος

λαχταρώ να ριζώσω….

Να μη με παίρνει η μοναξιά..

Γη μου    πατρίδα μου  γυναίκα

με θρούμπη και με ρίγανη
έτριψα το κορμί μου
μην έχει ξένες μυρουδιές…..

Φτενή πατημασιά μου

Στα στενά να με πας
τα παλιά της καρδιάς
μονοπάτια
τα κρυφά και τ’ αμάραντα

Μια στην πέτρα συκιά
δυο ελιές κι ένα πεύκο

και ψηλά στο βουνό  και το βράχο
ένα ‘ρημοκκλήσι κατάλευκο….

Ξανά και ξανά και ξανά
ως πέρα μακριά σαν ορίζοντας

ήρθε και μ’ έζωσε
τούτη η παρασημαντική
των αισθημάτων…

Ψυχή μου στην ξερολιθιά
τι μάγια μ’ έχουν δέσει
και δε μπορώ να τ’ αρνηθώ
τα μνήματα που κρύβεις;

ΑΘΗΝΑ  25/8/2014


Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

ΜΑΡΙΆΜ

Μαριάμ…

Κυρά μας Μάννα μας κα Ελπίδα μας..

Άγγελος Κυρίου γνώτω σου τη μοίρα

Υμνούμε Σε Κεκοιμημένη..
 Εν κήπω Γεσθημανής καταβέβηκε
το σεπτό σου σώμα
μυροβόλο μνήμα κατέλειπε
κι εν ουρανοίς μετετέθη…

Σοι τη εν γυναιξί ευλογημένη
προσπίπτομε
εισάκουσον μας…

Μάννα  πρσφυγούλα
τη σφαγή φεύγουσα
Υιού Θεού μας και Κυρίου μας…

Συ η Ενδοξοτέρα και Πλατυτέρα
θέσε υπό την σκέπη σου
τα παιδιά στα βουνά καταφεύγοντα

Κάθε καιρός  και ένας Ηρώδης
Κάθε καιρός μαννάδες  και σπαράζουν
Κάθε καιρός παιδιά που ζούνε με τον τρόμο…

Κάθε καιρός σ' αθώα αίματα πνιγμένος


Τα δάκρυα τους, τα δάκρυα μας
σμίγουν τα δικά σου δάκρυα…

Μέμνησον  Κυρά μας του δικού σου θρήνου
Μέμνησον ημών και ευσπλαχνήσου μας….

Μαριάμ  Ελπίδα μας…

ΑΘΗΝΑ 15/10/2014

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

Στους ήχους απ’ τα μάτια μου
στο φως των στεναγμών μου
αηδονολάλητο  παιδί
το πιο γλυκό φιλί σου
ήρθε και κούνια του ‘κανα
τα δυο τα βλέφαρά  μου…

Διάφανα λόγια κέντησα
για να το νανουρίσω
να γείρει  ν’ αποκοιμηθεί…

Αστροφώτιστο κορμάκι
της αγάπης μου αγκαλιά
φύλλο απ’ το χαμόγελό μου
πήρα και σε σκέπασα…

Πρωινή δροσοσταλιά μου
ηλιαχτίδα μου
άσπρο αγνό μου λουλουδάκι
ευωδιάς  τα χείλια μου…

Αχ  γυμνούλι  μου ονειράκι
χάθηκες στα πέρατα
στου πελάου τ’ άγνωστα βάθη
και του έρωτα….

ΑΘΗΝΑ  13/8/2014


Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

ΒΟΥΝΆ ΤΗΝ ΜΑΤΙΆ ΜΟΥ

Βουνά  τη ματιά μου
 μαγνήτες  ψηλά
στις κορυφές  σας τραβάτε

την καρδιά μου απ΄ τα βάρη
αλαφραίνετε  και  πουλί
ανεβαίνει  και χάνεται
στο βαθύ το πλατύ το γαλάζιο
τ’ ατέλειωτο….

Η ψυχή μου αετός
στα γκρεμνά σας  σμιλεύεται…

χαρακιές σε χαράκια
οι χαρές μου αγρίμια
λεσχώνουν

Γεννήθηκα
 στου φαραγγιού το φρύδι
τράνεψα
‘πο κα’ απ’  τα βλεφαρά του…

Λάμιες κρατάγαν τα νερά
νεράιδες τα πλατάνια

στ’ απόσκια δεν πορπάτησα..

Μόνο το φως εζώστηκα
και πήρα τη ζωή μου….

Ψηλά βουνά ριζόκορμα
τα πρόσωπά σας  πρόσωπό μου

με  τρων οι αγέρες κι οι βροχές
βράχος και μ’ αυλακώνουν…

κι έρχονται οι Άνοιξες φτενές
και τα νερά λιγιαίνουν….

Αδάμαστα ψηλά βουνά
στα ψηλά να με πάτε
τ’ απάτητα..

να πιω νερό απ΄ τα χιόνια σας
να πάρω απ’ τις ψυχές σας

« να κάνω πήχυ το φτερό
και πιθαμή το νύχι»

κι εκεί ψηλά να κρατηθώ….

ΑΘΗΝΑ 11/8/2014

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

ΘΑΛΑΣΣΑ

Μάννα  πολύβουη θεάς που απ’ τον αφρό ανεδύθη
και βύζαξε την ομορφιά από νερένια στήθη

Αχτίδα φως στα κύματα λικνίζεται και πάει
πόθους και ρίγη σύγκορμα στο διάβα της σκορπάει

Μυριόστομη, μυριόκαλλη,  μυριοτραγουδισμένη
κρυφή ερωμένη των θεών και πολυλατρεμένη

Ω βαθυγάλανη αγκαλιά και κυπρογένια μου Θεά…
μύρια του έρωτα φιλιά στ’ αλατισμένα σου μαλλιά

ΑΘΗΝΑ 7/8/2014

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

ΠΛΑΤΑΙΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

(ποιητικός διάλογος μεταξύ της ποιήτριας Σοφίας Σκουλίκα και εμού...)


ΣΟΦΙΑ:
Γελούσε με δική μου πληγή
 που ήταν αναμμένο δαδί ,
χαιρόταν τον πόλεμο
Δεν θέλει να συνειδητοποιεί.
φοβερό ταξίδι  γεμάτο θάνατο
 που πλήρωνα η μανά εγώ...

Χωρίς κανένα σχόλιο
 απλά εκείνος γελούσε ....
όταν το παιδί ψυχορραγούσε.
Τον πόνο έκανα
παρορμητικό ποίημα
 θρήνο, κραυγή ..κλάμα .
Αναπάντητο μένει το ερώτημα...
γιατί;
Πλαταίνει ο θάνατος κάποιος θα πει..

Θοδωρής:
«πλαταίνει ο θάνατος»…
απλώνει..
παίρνει τα μέτρα της οργής.. του θυμού
 που δε μπορούν να πετρώσουν τα χαλάσματα
 τούτες οι πεσμένες πέτρες σφαδάζουν
 προμηνύοντας γδικιωμό…

ΣΟΦΙΑ:
Τα μάτια με νεκρά δάκρυα
 Κοκαλιάσανε τα όνειρα
 στου θανάτου την πρεμιέρα
στης ανδρείας την παρωδία
Αναπάντητο μένει το ερώτημα...
 γιατί;
Πλαταίνει ο θάνατος κάποιος θα πει...

Θοδωρής:
Απλώνει ο Θάνατος
αλαλάζει…
 Ολόμαυρος…

μαύρες μαντήλες μαύρα δάκρυα μαύρος Ουρανός…
τις νύχτες που αλυχτά το φονικό
 τις νύχτες που γαβριά το φονικό
 κι είναι αίμα ο αέρας κι είναι φρίκη και κλάμματα
την ώρα που το αυτί μαντεύει
 κρατώντας την αναπνοή
 την οβίδα που έρχεται
κι ύστερα σε μια στιγμή όλα σκορπάνε…
 τοίχοι, κρεββάτια, στρώματα
κορμιά ψηλά στη σκόνη κι οδυρμοί
Είναι η στιγμή που ορφανεύει από στόμα το βυζί
 κι από βυζί το στόμα
Είναι η στιγμή που η απόγνωση
 κυριεύει τις ψυχές

 καημένη μάννα
ο πόνος σου οργή
ο πόνος σου ποτάμι
 σκόρπια πόδια  και επιπλέουν
τα χέρια σου στον Ουρανό
τα χέρια σου στο χώμα

πως να χωρέσουν τ’ άδικο ….

ΑΘΗΝΑ 3/8/2014

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ – Θοδωρής Αργυρόπουλος