Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

ΤΙΜΗ

Προσ’χηηηηή !!! …
επ’ ώωωωμ !!! … άααρμ !!! …
παρουσιάστεεεε !!! …

Περνάει το αίμα…
τ’ αδικοχυμένο….

ΑΘΗΝΑ 25/7/2014

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Έστιν ουν μαντινάδα…
έμμετρα δίστιχα ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου, αυτοτελούς νοήματος…

της μοναξιάς….

( μια φίλη ,πριν χρόνια ,μου διηγήθηκε πως είχε επισκεφτεί το ίδρυμα εγκαταλειμμένων παιδιών… καθώς έπαιζαν στην αυλή ένα έπεσε και χτύπησε από το γόνατό του έτρεχε αίμα..θα ‘ταν δε θα ‘ταν έξη χρονών… αυθόρμητα της ξέφυγε…. « καλά εσύ δεν κλαίς παιδάκι μου;» … « δεν έχω ποιός να μ’ ακούσει εμένα» ήταν η απάντησή του….)

Η μοναξιά είναι δεντρό με τα κλαδιά θλιμμένα
κι έχει για φύλλα στεναγμούς και καταγής πεσμένα…

Είναι της νύχτας αδερφή η μοναξιά κι αγρύπνια
κρεββάτια δίχως σύντροφο σε ρημαγμένα σπίτια…

Η μοναξιά είναι εκκλησιά κι αυλή του πικραμένου
άραχλη κι αλειτούργητη ψυχή του κολασμένου…..

Είναι παιδί σε ίδρυμα, η μοναξιά, αφημένο
που ούδε κλαίει ουδέ μιλεί μα στέκει μαραμένο

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 18/7/2014

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

ΣΚΟΡΠΙΑ ΦΥΛΛΑ...

Τί χείλη έχουν τα μάτια σου !
και πόσα λένε !
Κι αυτά, στις  άκρες τους, π' ανάβουνε χαμόγελα...
κι ο τρόπος που φιλάνε...Τα μάτια σου...

                ***

Αγάπη

απόκρυμνη κραυγή

στιλπνού παράπονου
 σε βράχο βουερό

από μακριά η ομορφιά με περιζώνει…

              ***
Εδώθε από την προσμονή
 γοργοδιαβαίνει ο πόθος…
μέσα σε μάτια άγρυπνα
 παραμερίζοντας τη θλίψη…
                
                ***

Της ψυχής σου
της ψυχής μου
της ψυχής μας θάλασσες...

Πότε στραφταλίζουσες
πότε πυορροούσες….

               ***

Η σάρκα  σου,  η σάρκα μου
σαρκώνουν τ’ όνειρό μας….

γυμνή ομορφιά αερόκορμη
 αχναπαλά αναδεύεις…

κάτ’ απ΄ τ’ ακραγγίγματα
σκιρτάς  γλυκά στενάζεις…

κι αναφιλά  το στόμα σου
κι αναρριγά το  αίμα…

ΑΘΗΝΑ  10/7/2014

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

ΠΟΤΑΜΟΣ

ΠΟΤΑΜΟΣ ...

Σε κατεβαίνω μεγάλο ποτάμι...

Βουίζεις Χρόνε..

Μέσα σου ταξιδεύω ...

Ταξίδι αναπόφευκτο
και πάντα τελευταίο....

ΑΘΗΝΑ 3/7/2014

Ατέρμονοι δρόμοι

Η ζωή μου 
ατέρμονοι δρόμοι…

Η καρδιά μου 
ατέρμονοι δρόμοι….

Η μοναξιά μου …

Οι δρόμοι μου είναι θάνατοι

τα κόκκαλά μου
σκόρπιες αγάπες

οι στάχτες μου….

με δένουν οι δρόμοι μου
με πνίγουν…

Φωνάζω
να μ’ ακούσω

ο αέρας ακίνητη ερημιά

τα πόδια μου
πεισμωμένες περηφάνειες

ταξιδεύω
πάντα ταξιδεύω……

Σε ακύμαντες θάλασσες…
μέσα από αμάραντες σιωπές…

νύχτες αδιαπέραστες…

οι δρόμοι μου
η συντριβή μου…

ξερολιθιές

στις πέτρες
έρπει η θλίψη μου…

Ονειρεύομαι κορυφές…

το τέλος μου
ένα νόμισμα στο στόμα
πληρωμή για το βαρκάρη

μαύρα τα νερά….

ΑΘΗΝΑ 2/7/2014