Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

BOYNO MOY ....

Βρέθηκα ν’ ανεβαίνω μόνος
κι  ο δρόμος ανηφορικός
κάτω του κύφωνε κι έφτιανε
φτενές σπηλιές λημέρια
ληστανταρτών κι άλλοτε σκήτες
αναχωρητών κι άλλων κατατρεγμένων…

κι ήταν ο φόβος της ερημιάς εκεί
 μαζί η μέσα μοναξιά μου και η ερήμωση
πως μας βαραίνουν  τα μέσα μας κενά
κι όμως ήταν χρεία ν’ανεβώ ψηλότερα
κι  έφτασα εκεί που  τέλειωνε ο δρόμος
ο τόπος βράχος και συρμές νερού
σαν από ψιμμίθια άμμου πυκνωμένα
που πάγωσαν και σκλήρυναν σφοδροί ανέμοι
της κορυφής, όμως νερό δεν είδα
μόνο οι βράχοι γίνονταν πιο δύσβατοι
γυμνοί και γρανιτένιοι κι ως βγήκα
πάνω σε μια συστάδα πέτρες  άκουσα
γαυγίσματα κι ήταν δεξιά και κάτω μου
σκυλιά πολλά κανελλιά και αγριεμένα
και πάνω μου ο βράχος ψηλά μέχρι
όπου απόσωνε το βλέμμα κάθετος
απάτητος και βλοσυρός  μόνο η καταχνιά
φαινόταν και μέσα της θάμνοι και δέντρα
μουντά και μουσκεμένα κι ο καιρός
βαρύς και αγριεμένος κι όλο χαμήλωνε
που να βρει τόπο να σταθεί και τόπο
ν’ απαγγιάσει τόση απόγνωση όλα
αδιέξοδο….

Βουνό μου εσύ βουνό μου εγώ
και πως αντέχουμε καιρούς κι ανέμους
και πίσω μας και κάτω μας μάς κλείσανε
 λογιώ λογιώ αποσπάσματα
φυλάνε τα δερβένια
λογιώ λογιώ χωροφυλάκοι
πως στένεψε έτσι η ζωή
εκείνο το παράγγελμα « αλτ! Στον τόπο!»
κι έμεινε στον τόπο το γέλιο κι η χαρά
στον τόπο το ψωμί και το προσφάι
τόσα μάτια απελπισμένα τόσες ζωές ανήμπορες
τόσες ζωές στο απόσπασμα τόσες ψυχές
αποδεκατισμένες…


Βουνό μου εσύ βουνό μου εγώ
και πως αντέχουμε
 μας δέρνει αγέρας και βροχή
πείνες σκοτεινιασμένες…
Βουνό μου εσύ βουνό μου εγώ
και πώς να μας μοιρολογήσω…..

ΑΘΗΝΑ 26/9/2014