Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

ΕΛΛΑΔΑ

Μνήμη του λαού μου
εσύ είμαι…
με κατακλύζεις   γαλάζια θάλασσα
είμαι  νησιά και με δένει
το πέλαγος
με την ασημιά κοιλιά
ανάσκελο το καλοκαίρι με τον ήλιο
 και τη μαύρη ράχη όταν αγριεύει
και υψώνεται  μπλε βαθύ και σκούρο
κι άλλοτε χαλκός
 και σκοτεινή σκουριά

Μνήμη του λαού μου είμαι
τα νερά τα τρεχούμενα
τ’ αγέρωχα πλατάνια
ίσκιοι βαθιοί κι ίσκιοι λιγνοί
και φως  και λαγαρίζομαι
περνώντας μέσα απ’ τα κλωνιά
κρησάρα μου  οι φτενές ελιές
στα ψηλά τα βουνά  μ’ ανεβάζεις…
σε σκοτεινές σπηλιές…

Γλώσσα μου  εσύ είμαι
άχρονη…
παλιό σεντούκι
φορτωμένη θρύλους
κάτι παράξενα
-θνος, -νθος, -θμός
τα βράχια σου αναβλύζουν
φθόγγους μαγικούς
γλώσσα μου  νεράιδες αυλητρίδες
μέσα σου ταξιδεύω 
τόπος μου  εσύ και μοίρα
 των ανθρώπων του

Είμαι εκκλησιές
παλιές κολώνες  σε κομμάτια
ξεχασμένος  ανάμεσα στ’ αγριόχορτα
με σκόρπισαν  τα χρόνια…
καίει ο ήλιος
είμαι χαλάσματα
σπίτια ηρώων που τα  κύριεψε
η αγριοσυκιά
Είμαι πόνος στα χαμόσπιτα
μαύρες μαντήλες στα κοιμητήρια
 πρόσφυγας σε πρόχειρους καταυλισμούς
έρμαιο σε καιρούς  κι  αφέντες
είμαι οι χίλιες ξενητειές
το δίκιο που με πνίγει
το ψωμί που δεν έφαγα
η λευτεριά που δεν ήρθε
 οι εξορίες μου…

 Είμαι των αθώων αίμα
εκτελεσμένοι τα χαράματα
χώμα σπαρμένο κόκκαλα

Είμαι τα μαρτύριά μου
με τουφεκάνε
είμαι λαέ μου  εσύ
τα παιδιά  που πεινάνε
τα παιδιά μας τ’ άνεργα
είμαι  το πληγωμένο σου φιλότιμο
τα μάτια που γονάτισαν
ντροπή και   ταπείνωση

Τούτος ο τόπος
τούτες οι μνήμες
τούτες οι πέτρες
πολύ το αίμα

βουλιάζω..

Η  ‘περηφάνειά μου κεφάλια δυό
 και κρέμομαι στο φανοστάτη…

Κάτω μου οι δοσίλογοι
με ζώνουν

Οι κάνες επί σκοπόν

Στα χέρια μου μόνο
ένα κόκκινο γαρύφαλλο….


ΑΘΗΝΑ 23/2/2014


Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

ΚΗΡ

Κήρ
Παρά τη κλίνη
 θνητοίς παραστάτις…

«Μη Κηρ»
θεοίς επιτευκτόν

ανθρώποις  ευκτέον
 φευ ανεπίτευκτον

Ερωτοτερπές
ερωτότροφον…

θανάτω

«εις το καθ’ ομοίωσιν επανάγαγε
το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι»

Άπειρος θανάτου χρόνος
άφευκτος...


ΑΘΗΝΑ  20/2/2014


Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Ω!



Τα μάτια σου…

φιλιά
πουλιά  που γύρω  φλερτουράνε…

Το στόμα σου…

κόκκινο δαγκωμένο ρόδι…
και βάψανε τα χείλη σου

Τα  στήθη σου

άγρυπνη ευωδιά
δυό στεναγμοί
δυό ανασεμιές
κι ανεβοκατεβαίνουν

Ω! εφηβαίο επίορκο
με το λίγο σάλιο

δυστυχία  ανέφικτη
σκιά  πεθυμιάς 
που νοσταλγία μού ‘γινες
γυναίκα μακρινή
 της  πρώτης νιότης μου
κι α πού πολύ λαχτάρησα…

Ω! εφηβαίο επίορκο
γεύση αλμυρή

και σπίνα φυστικιού
στην  πάνω άκρη της σχισμής
μίσχος  μοσχοβολιάς

και τρικυμίζει  η γλώσσα μου
 και κροταλίζει…

Γίνεται η θλίψη ηδονή
κι η μοναξιά ξεχνιέται…

Ω! εφηβαίο επίορκο
μια αμμουδιά ο τόπος σου
που καίει
και γύρω φύκια

δίψα   άσβεστη

τα χείλη μου στα χείλη σου...

με δάκρυα σε πολιορκώ
με δάκρυα με πληρώνεις….

ΑΘΗΝΑ  15/2/2014

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Ήταν νύχτα κρύα
στις εννιά Φλεβάρη
του εβδομήντα τρία
τι ομορφιά τι χάρη!!!

άνοιξαν δυο μάτια
πρώτη τους φορά
δροσερά κανάτια
πρωινή χαρά….

κοίταζαν τον κόσμο
διάπλατα μεγάλα
κι ευωδιάζαν δυόσμο
τι κορμί!!! Μια στάλα….

και μια ροζ μυτούλα
απαλά χνουδάκια
ρόδα μαγουλάκια
διάφανή μου αυγούλα…

Σαν γεννιόσουν φως μου
άστραφτες αστράκι
χαρωπό μουτράκι
και δροσιά του κόσμου

ζωγραφιές  τα χείλη
το γλυκό σου στόμα
χρώματα το δείλι
 άνθη   του  χειμώνα

άνθισαν και γύρω
σκόρπισαν πνοούλες
σε βυζάξαν μύρο
ήταν τρεις  νυφούλες

οι δικές σου Μοίρες
στο προσκέφαλό σου
τις ευχές τους πήρες
ηλιοστόλιστό σου
 να ‘ν΄το ριζικό σου…

ηλιογέννητή της
πάνω από την κούνια
ήρθε ‘στάθη η Πούλια
το στερνό παιδί της

τη μικρή της Μάγια
άστρο φως χτενάκι
στα μαλλιά απιθώνει
να σε στεφανώνει
σα χαμογελάκι…

κι έσπασε ένα ρόδι
να ‘ν ‘ πολλά τα χρόνια
σκόρπισαν οι σπόροι
γύρω χελιδόνια

να φτεροκοπάνε
 κι όσες σε πονάνε
λύπες να σκορπάνε..

του Ουρανού μου κόρη
και της γης μου  σπλάχνο
πες μου και θα φτιάχνω
απ’ όνειρο βαπόρι…

και θα βάλω πλώρη
θάλασσες και όρη
να σε ταξιδέψω
τι άλλο να γυρέψω

Είσαι εσύ η ζωή μου
Εσύ και τα’ όνειρά μου
καρδιά μου και ψυχή μου
γιατρειά της  μοναξιά μου….

ΑΘΗΝΑ 8/2/2014












Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ

Στις ρημαγμένες ' ξώπορτες
η ζωή κείτεται..

ερείπιο σε στρατσόχαρτα

βρώμικα κατώφλια
 κορμιά κουφάρια
χοντρομούτσουνα
σε κάμψη τα πόδια
 άρβυλα  να χάσκουν
ένα καπέλο
ένα τριμμένο ….
κάποτε θα ήταν χλαίνη…

σκουπιδομαζώματα...

μάτια κλειστά
προχωρημένη η μέρα
η ψιχάλα  καταπρόσωπο

η ζωή  ανασαίνει
σκεπασμένη
χιλιοτρυπημένο σεντόνι σάβανο

μάτια ανοιχτά
μάτια αδιάφορα
προσπερνάνε….

η ζωή στη λέρα
άπλυτη και κακοφορμισμένη
η ζωή σε παραίτηση
ότι  είναι να ‘ρθει
θε να 'ρθεί..

ούτε το τίποτα
πια δε ζητά…

σαρακοφαγωμένες πόρτες
ζωές......


κι άλλοι κι άλλοι....

Ψυχή μου
μόνο τούτο σου ζητώ…

Μη συνηθίσεις...

μη μάθεις να προσπερνάς
αδιάφορα

Κάθε φορά π’ ανηφορίζεις
κάθε φορά που περνάς
απ’ την πλατεία των δακρύων…

σκύψε μ’ ευλάβεια
και θυμήσου
την έγκυο που  ‘πνξε ο καπνός
και ' κείνους που πέθαναν μαζί της..

Κάθε φορά που πατάς
εκεί στη γωνία
Σταδίου και Λαδά
θυμήσου το Σωτήρη…

τον κόσμο π’ ονειρεύτηκε
τη λευτεριά που δεν ήρθε

και θύμωσε…

Δες τον
στο άλογό του πάνω
και πάρε κουράγιο…

" Έφιππος χώρει γενναίε στρατηγέ.."

δίδαξε  μας για άλλη μια φορά

πως οι δούλοι
γίνονται  'λεύτεροι...

έτσι θυμωμένη να φτάνεις
στην άλλη την πλατεία τη μεγάλη

να κοιτάς ψηλά
και να ξέρεις..

τα μπαλκόνια 
που σε σκότωναν άοπλη

τις βουλές που σε πρόδωσαν
τη Βουλή που σε δίκασε...

 " ερήμην "

τη Βουλή που σε σταυρώνει..
εν πλήρει  συνειδήσει…

και φώναξε...
Ψυχή μου φώναξε..

" Ψυχές γρηγορείτε "

Οι Μήδοι μη διαβούν΄...


ΑΘΗΝΑ 6/2/2014