Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

ΠΡΟΣΚΎΝΗΜΑ

Σε τούτο το φτενό και λίγο χώμα
με τα σωριασμένα κόκκαλα κάτω του
το ποτισμένο με πλήθος αίμα
σκύβω και αφουγκράζομαι φλέβες και σφυγμούς
και πνοές προγόνων και το δρόμο που μ’ έφερε ως εδώ
Ένα γύρω τα βουνά και οι κάμποι
και η θάλασσα με τα σκόρπια μέσα της νησιά
τ’ απομεινάρια ψηλά από κάστρα
τα τειχιά τα πεσμένα και τα σπασμένα μάρμαρα
από εκκλησιές κι αγάλματα και παλιά κοιμητήρια
να τρώει το σώμα τους ο άνεμος και οι κακοκαιριές
και πάνω τους ο ήλιος τόσο φωτεινός
που αλλού πουθενά η συνείδηση
δεν έλαμψε τόσο διαυγής και σε τέτοιο βάθος
κι ευλογημένοι όσοι και όσες ευτυχήσαμε
να γεννηθούμε εδώ
και να κατοικήσουμε τούτη τη γλώσσα
που τη μιλάμε μια χούφτα
και ακόμη λιγότεροι σκύβουν στα σπλάχνα της
μέχρι μέσα μακριά στις άκρες της ιστορίας
και πέρα από την ιστορία και ανασύρουν
πλούτο λέξεις ορυκτό και όστρακα και συλλέγουν
ψηφίδες μελαχροινές και σ’ όλα τ’ άλλα χρώματα
και επιμένουν να συνταιριάζουν
μορφές αγίων και ηρώων σε μωσαϊκά και σε ποιήματα…
ΑΘΗΝΑ 26/11/2016

ΑΠΑΙΣΙΌΔΟΞΟΝ

Σκέφτομαι συνέχεια το ρήμα βουλιάζω
προσπαθώ να του δώσω νόημα θετικό
«βουλιάζω στα μάτια σου» , δεν τα καταφέρνω
καταφεύγω σε συνταγές για γλυκά του κουταλιού
που ποτέ δεν τα τρώω…
μόνο να βλέπω τα χέρια μου να καταπιάνονται
να τα αισθάνομαι πως ζουν
δοκιμάζω τη στυφάδα του κυδωνιού
του νεραντζιού την πικρίλα
ταιριάζουν με τη μαυρίλα της διάθεσής μου
με την αβεβαιότητα που με τρώει
κάνω όνειρα να ‘χω από κάπου να κρατιέμαι…
σε κάθε αύριο ελπίζω μα δεν ξέρω πια τι…
Ίσως κάνω μελομακάρονα, ίσως στολίσω δέντρο
ίσως…..

ΑΘΗΝΑ 24/11/2016

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΉΜΑΤΑ

Το βάρος της καρδιάς μας κάν' το φτερά κορμί
ψηλά να το σηκώνεις μην ακουμπά στη γη...
Πλάνταξε η ζωή μας από τα κλάματα...

ΑΘΗΝΑ 21/11/2016

...............................................................................

Από πέτρα καμώθηκα…
Ο τόπος μου,
η ζωή μου πέτρα…
Η μοίρα μου πέτρα
Δεμένη
πότε στο πόδι μου
πότε στο λαιμό μου…

ΑΘΗΝΑ 22/11/2016

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟ

Τα οράματά μου…
Η θέλησή μου που καταπατήθηκε
Τα λόγια μου που συκοφαντήθηκαν
Τα συνθήματά μου
Επιτέθηκαν με λοστούς στις πορείες μου
Χρόνια διαστρεβλώνουν τα γεγονότα
Έκαψαν, έσπασαν, πλιατσικολόγησαν
στ’ όνομά μου
Εγώ ήμουν ο στόχος
τα όνειρά μου
οι νεκροί μου που αμφισβητήθηκαν
οι νεκροί μου που μισήθηκαν
Την ώρα που άλλοι συνωστίζονταν
περιφέροντας ανά τα κόμματα
την εκεί παρουσία τους
την ώρα που παζάρευαν και εξαργύρωναν
την εκεί παρουσία τους εκείνο το βράδυ
προσφέροντας αντιστασιακό άλλοθι
στους απόντες πολιτικούς
παρέμεινα σιωπηλός
Ακόμη σιωπηλός μένω
Πιστός στα όνειρά μου που λοιδορούνται…

ΑΘΗΝΑ 18/11/2016

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

ΈΝΑ ΚΟΡΊΤΣΙ

Μόνος του έφευγε,
μόνος του ερχόταν
Κανείς δεν βρέθηκε να τον κατευοδώσει
κανείς ποτέ να τον υποδεχτεί
κοντά σαράντα χρόνια

Σ’ όλη τούτη την μέσα κι έξω μοναξιά του
σκεφτόταν ένα κορίτσι
να τον περιμένει
να το περιμένει

Να ‘χει τα μάτια της λαχτάρας του
την όψη της προσμονής του
να τον ζεσταίνει η άχνα της ανάσας του
να του γελά και να φωτάει
το κάθε αντάμωμά τους
να τους πλακώνει το βάρος της κατήφειας τους
στον κάθε χωρισμό τους

Ένα κορίτσι σκέφτεται
που τον πεισμώνει
σε όσα ενάντια του ‘φερε η ζωή

Κι όλο το καρτερεί…

ΑΘΗΝΑ 29/10/2016

'ΚΕΊΝΟΙ ΠΟΥ 'ΦΎΓΑΝ

Τον τόπο μου βαραίνουν οι απουσίες
Απουσίες που απ' όταν μπορώ να θυμηθώ
στοιβάζονται και πληθαίνουν
Τις νοιώθω γύρω μου, ακούω τις μιλιές
και τις περπατησιές τους
ασυναίσθητα στρέφω τα μάτια κατά το κοιμητήριο
Όχι πως έρχεται κανείς όμως η αίσθηση παραμένει...

Πολλά τα πεσμένα κληματόφυλλα στην αυλή
το χρώμα τους έχει γυρίσει σε καφεκόκκινο
" έλλειψη μαγνησίου" σκέφτομαι
τον τόπο μου βαραίνουν αόρατες παρουσίες
που τις διαισθάνονται οι αλαφροϊσκιωτοι
και οι υποψιασμένοι

Και όσοι, ξέρουν πως κουβαλάνε
το δικό τους βάρος που είναι ο εαυτός τους
κι αναλογίζονται τα χρόνια τους μετρώντας
καμπάνες πένθιμες...

Βρέχει πολύ
ο κόσμος σε αναμονή για το ξόδι της Μαρίας....