Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ

Πως στέγνωσε έτσι η φωνή μου

Τόσες πορείες, τόσα συνθήματα
πόδια που πρήστηκαν
βλέμματα που χαμήλωσαν
ενθουσιασμοί και παράπονα
και απογοητεύσεις

Τούτος ο κόσμος ο ακλόνητος
ήταν είναι και μένει

τραύματα και σακατέματα
όνειρα και οράματα θρυμματισμένα
έφτασα ως εδώ τσαλακωμένος
τα χρόνια μου που εμπιστεύτηκα σε άλλους
η φλόγα μου που εμπιστεύτηκα σε άλλους
η πίστη μου που τσαλαπατήθηκε
τόσοι άνθρωποι σκιάχτρα
παραγεμισμένοι άχυρα
και άλλοτε άδεια λόγια άδεια νοήματα
άδεια κεφάλια
μίλησαν με τη δική μου φωνή
αντέγραψαν τη δική μου φωνή
εξαπάτησαν την πίστη μου πάλι και πάλι

Καταλάγιασε η ζωή μου σ’ ένα μεγάλο ντέρτι

για το δίκιο τ’ ανείδωτο
για το ψωμί
το παιδί το ξυπόλυτο
για τις ψυχές που απόστασαν
για μένα
τα οράματά μου που ηττήθηκαν

Ότι πολύ αγάπησα τον άνθρωπο

το ανασηκωμένο χώμα στο σχήμα του πεθαμένου
και πάνω του καρφωμένος ξύλινος σταυρός
μια λάτα ανοιγμένη στο πλάι
για τη βροχή και τον αέρα
κι ένα κερί χλωμό στα σπλάχνα της
ο τόπος μου που καταπατήθηκε
η θέλησή μου
τούτος ο τόπος ταπεινός σαν ευλάβεια
τούτος ο τόπος μνήμες και πόνος
τούτος ο τόπος πάθος και ανημπόρια μου

Πώς να σηκώσω πως ν’ αντέξω αυτή μου τη θρησκεία…

ΑΘΗΝΑ 3/1/2016