ΧΙΟΝΙΖΕΙ

Ξεροβόρι την καρδιά μου παγώνει
τα χρόνια μου τ’ άστεγα

το χιόνι στο πρόσωπό μου
«μικρά λευκά παιδιά μηδαμινά στο ζύγι»

είθε ο Ελύτης να φέγγει τους δρόμους μας

Μικρά παιδιά μηδαμινά στο ζύγι
κι οι ψυχές μας…

πολύ το μαύρο των καιρών που τις βαραίνει

«πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας»

είθε ο Ελύτης να φέγγει τους δρόμους μας

«αιμάτινη στιγμή που αχρηστεύει το Θάνατο»
η ποίηση

πολύ το χιόνι των καιρών μας… απαγκιάζω στα λόγια του

«ξέρω ένα πρόσωπο τόσο πολύ βγαλμένο από δάκρυα»
αντιπαρέρχομαι τ’ άδικο
προβάλλοντας μια άχνα ανθάκια καλοσύνης

Πικρές καρδιές βαριές καρδιές
και με θυμό και μ’ αστραπές ντυμένες…

«το πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε» και μας τυλίγει
« το αναίτιο δάκρυ»
το αγνό της ψυχής μας το πάλλευκο
το αδικαίωτο….

πικρές καρδιές βαριές καρδιές
μνημονεύετε Οδυσσέα Ελύτη
που φέγγει τους δρόμους μας….

ΑΘΗΝΑ 31/12/2015