STEAL AWAY…

Κάθε που νοιώθω μαύρα γίνομαι μαύρος…
Εμπιστεύομαι το μαύρο της ψυχής μου
στον σκοτεινό ήχο του ηπειρώτικου κλαρίνου
και ο πόνος ανεβαίνει κόμπο κόμπο
σαν ξεριζωμός και ξενιτιά…

Όπως τότε, τη μέρα του μεγάλου πένθους
που αφέθηκα ώρες ολόκληρες
να μου μιλάει ψαλμωδικά ο Σεφέρης
με του Ξυλούρη την βραχνή φωνή…
«Δεν έχει ασφοδύλια, μενεξέδες μήτε υάκινθους
πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους…
οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα την γλώσσα τον λουλουδιών»…

… Και με την καρτερικότητα
του ανθρώπου που δεν έχει ελπίδα
ψιθυρίζω στίχους όπως
«αρμυρή πατρίδα τόπος μου και πάθος»…

Κρεμάω το δάκρυ μου
στα μακρόσυρτα τραγούδια
των σκλάβων του Νότου…
Στα πλήκτρα της τρομπέτας που στενάζει...
Με εκπλειστηριάζουν...
Σκάβω χαντάκια
Δουλεύω στα μπαμπακοχώραφα
και τις φυτείες
Με κυνηγούν με αλυσσοδένουν
με μαστιγώνουν...
Κρατιέμαι από την άκρη μιας προσευχής…

Μου την απαγορεύουν
Την ντύνω με τραγούδια
Το εξουθενωμένο κορμί μου χορεύει
χορεύει χορεύει χορεύει
Τα αφεντικά μου απορούν σαστίζουν
που βρίσκω την δύναμη για τέτοια
παράλογη χαρά
Δεν ακούν την αλληγορία του πόνου…

Γεμίζουμε τις εκκλησίες
Πολλοί πόνοι μαζί γεμίζουμε τις εκκλησίες…
Παραληρούμε κραυγές ύμνους
Κλέβουμε λίγο χρόνο
από τον χρόνο που δεν έχουμε…
Για το σπίτι που δεν έχουμε
Για τον Θεό.. ο μόνος που μας απομένει…
Για την νοσταλγία του μακρινού μας τόπου….

ΑΘΗΝΑ 9/4/2018