Νωχελική αιώρα

Στου κήπου κάθεται μιαν άκρη...Μόνη της είναι και γυμνή...
σχισμή στην κώχη των ποδιών της… μικρό γλυκόλαλο πουλί

Τα χέρια της χαϊδεύουνε ορθόρωγα τα δυο τα βυζιά της...
Εικόνες που ξυφαίνει ο νους και ζει στην ονειροφαντασιά της...

Πως ήταν λέει ο μπέλος της στην  κλίνη μετά 'κείνη
φτυστός πασάς στα Γιάννενα κι αυτή κυρά Φροσύνη

Στα μαξιλάρια τα παχειά τον είχε ξαπλωμένο
και πίνανε λευκό κρασί της Ζήτσας μυρωμένο....

κι ήτανε νύχτα μάγισσα και νύχτα ξελογιάστρα
τον ξέντυσε αργά αργά τον  φώτισε με τ' άστρα

Τα στήθη της στα στήθη του αλαφρακουμπισμένα
ανατριχίλα του 'φερναν  τα χείλη διψασμένα

κι αναζητούσανε φιλιά, το στόμα,  τη δροσιά τους…
ήταν ο πόθος π' άναβε κι έκαιγε τα κορμιά τους...

Δεν άντεξε... λιγοθυμιά της ήρθε... σκοτοδίνη
μέσα της  πνίγηκε ο " πασάς" και χάθηκε στη λίμνη...

κι ήταν η σμίξη τους καημός
 παράπονο και στεναγμός...

πίδακας άστρα  ανάψανε
 στα σπλάχνα της που λάμψανε....

Στα μάτια χύθηκε  η καρδιά τους
σα φως από τα όνειρά τους....

Μα όνειρο ήτανε και πάει ...χάθηκε ο μπέλος...η θωριά του
κι έμεινε η κόρη μοναχή της...στον κόσμο της , στην ερημιά του...

ΑΘΗΝΑ 30/08/2013