ΟΙ ΓΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Είναι κάτι γυναίκες...

Τις στέγνωσε ο καιρός...
τα βάσανα...

Εκείνη η Γιώτα που μαράθηκε
χωρίς ποτέ νά ανθίσει....

κι άλλες,  χήρες
με χείλι πικραμένο
θυμούνται το φιλί  που
κάποτε ....

Άδεια μάτια
άδειο στρώμα
στόμα αμίλητο

Τα καλοκαίρια στις αυλές
ποτίζουνε βασιλικούς...

Τη μοναξιά τους ...

Πνίγουν τον πόνο τους
και πνίγονται
με περισσή αξιοπρέπεια..

Μόνο τ' απόβραδα
την ώρα π'  ανάβουν
στους τάφους τα καντήλια
αφήνουν τις ψυχές τους
και τα δάκρυα
να κυλήσουν...

"Πού 'σαι Γιάννη
ίντα 'καμες..."

Ξορκίζουν το κακό
με λόγια σιγανά
και  με λιβάνια..

Κι απόκριση δεν παίρνουν...

Απαντοχή...
και η ψυχή κομμάτια...

Στο γυρισμό
βαραίνουνε τα πόδια
κι οι λογισμοί...
Τα χρόνια που πέρασαν
χωρίς να ζήσουν...

Είναι κάτι γυναίκες...

Γριές γυναίκες..

Στέκουν στις αυλόπορτες

μαραζωμένες πεθυμιές...
κέρινες...
λεμόνια που ξασπρίσανε
και περιμένουν

Πάντα περιμένουν...

Το παιδί
Τον άντρα

Λείπουν ταξίδια μακρινά...

Τούτες οι γυναίκες...

Μαύρα ρούχα

Γιαγιάδες και μαννάδες μου...

Ύστατο Χαίρε
και τόπος της ψυχής μου

Φιλιά
της πρώτης  πρώτης
νιότης μου

ΑΘΗΝΑ 5/8/2013