... ΚΙ ΑΝ

Κι αν φυτεύω αχλαδιές…
κι αν βαδίζω από τη μια
ως την άλλη άκρη κάτω από τις ελιές
είναι που υποπτεύομαι πάνω μου
τα μάτια του παππούλη
τα μάτια των γονιών μου
αποζητώντας ένα ελάχιστο χώρο
στην σκέψη μου
Και περπατάω κάθε φορά το χωράφι
με την ψυχή και τις αισθήσεις ψάχνοντας
να αφουγκραστώ τις δικές τους πατημασιές
την δική τους παρουσία
κούραση και βάσανα και πόνους
και ανεβαίνουν τότε γλυκιές σαν ευγνωμοσύνη
αναμνήσεις
ο παππούς που δεν γνώρισα
κι έμαθα από λόγια άλλων
η μάννα λιοκαμένη με το δρεπάνι στο χέρι
και ο πατέρας θαμπό το πρόσωπό του
από τον καιρό και τον θάνατο
και μαζεύω κάθε φορά
όλη μου την δύναμη να θυμηθώ
μέχρι που πάνε να σπάσουν τα μηνίγγια μου
σκόρπιες εικόνες αδύνατο να τις κρατήσω
παρά μικρές στιγμές
να μπαίνει στο σπίτι Φθινόπωρο
και να βγάνει αγκόρτσια από τον κόρφο του
ή να τραβάει από το καπίστρι την φοράδα
ή… ή… ή… έχει μονοπάτια δύσβατα η μνήμη
και ματώνει την καρδιά
για αυτό λέω φυτεύω κλαριά
στον δικό τους τόπο να τα βλέπουν
και να μαλακώνουν οι ψυχές τους
και οι δικές μου τύψεις
που δεν πρόλαβα να ανταποδώσω
τίποτα από την αγάπη τους
έτσι που ‘φτασε νωρίς ο Θάνατος
σαν έκπληξη στα παιδικά μου μάτια….

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 12/6/2017