Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

ΠΈΤΡΑ ΠΊΚΡΑ

Πέτρα πίκρα ζαλώθηκα
Ανηφορίζω
Όσο κρατάν τα πόδια μου
Σκουτελοβαρεί με η ζωή
Αντιπαραθέτω το χαμόγελό μου
Σιωπηλό χαμόγελο
να βλέπει κατά μέσα μου
Να ‘χω κάπου να πιάνομαι
Με κουράζουν τα λόγια
που δεν έχουν να φέρουν
τίποτα
Είδα το παιδί
με τα κοντά σγουρά μαλλιά
και τα λιωμένα ρούχα
πεσμένο
Δίπλα του περνάν αυτοκίνητα
Κόσμος
Καμιά αντίδραση
Καμιά περιέργεια δεν κίνησε
τα μάτια τους
Πέφτω
Κυλάω
Χάνομαι
Να ‘ταν κάποτε να γυρίσω
Σαν σπαθί και σαν όργητα….

ΑΘΗΝΑ 5/6/2017

Δεν υπάρχουν σχόλια: