ΜΙΑ ΜΈΡΑ ΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΉΡΞΑ

Έχασα μια μέρα
Όχι δεν μου «παράπεσε
ανάμεσα Τρίτη με Τετάρτη»
Πέμπτη ήταν
Εγώ την θυσίασα
μ’ όλη την ένταση που έκρυψα
σ’ εκείνο το πικρό γέλιο
- Αύριο πρωί εεεε;
- Τί ώρα;
- Εεεε... να ‘ρθουνε πρώτα οι γύφτοι…
να τροχίσουν τα μαχαίρια…
κι έφυγε.. κι έμεινα μόνος εκείνη
την νύχτα της παραμονής
κι όλο περπατούσα
πέρα δώθε τον διάδρομο
και ξάπλωνα και σηκωνόμουνα
και περπατούσα
πέρα δώθε το διάδρομο…

Με πήραν γυμνό και βουτηγμένο
στο μπεταντίν και την απόγνωση
κι αν δεν;… κι αν όχι;

Γνώριμη η φωνή σχεδόν ακούμπησε το μούτρο μου
«με γνωρίζεις;» …
Χαμογέλασα «οι γύφτοι έκαναν καλή δουλειά»
και βυθίστηκα πάλι
Ώρες μου φάνηκε μετά
όλα θαμπά, άσπρα και ούτε ένα σημάδι
για την ώρα, τον τόπο
μόνο λάμπες σωλήνες και όργανα
και έντονη μυρωδιά από φάρμακα και γάζες

Έχασα εκείνη τη μέρα
Με τη θέλησή μου, όπως είπα
Όμως μου λείπει
μετρώ τις μέρες μου και μου λείπει
Μόνο η ουλή στο στήθος την προδίδει
Την ουλή στην ψυχή έμαθα να την κρύβω
Γελάω.. Σαν να μην συνέβη τίποτα
Σαν να ήμουν εδώ, συνειδητά ζωντανός
εκείνη την Πέμπτη …

ΑΘΗΝΑ 5/12/2016