Δεν τα πάω καλά με την τεχνολογία..και ζηλεύω… Ναι ναι ζηλεύω όλες αυτές που παίζουν κομπολόι το check in. ( το check out είναι άλλη ιστορία… Θυμάμαι το Λευτέρη «ενοικιαζόμενα δωμάτια», ορεσίβιο κρητικό που τον ρωτούσαν τι ώρα είναι το check out… Ήντα ροζονάρει μωρ’ κοπελιά τούτος σες; - ρωτάει τι ώρα να φύγει αύριο – κι ήντα με νοιάζει μένα μωρέ πότε θα φύγει;… ξιά του πε του)… Λοιπόν τις βλέπω, η μία να τρώει ψάρια και να γκρο πλαν η πιατέλα με τα ψάρια… η άλλη να πίνει ούζα και να γκρο πλαν η καράφα με το ούζο (στα πιάτα κάτι υπολείμματα δείγμα ότι το συνοδεύει με τα «δέοντα»)…
Η τρίτη αραγμένη στο σαλόνι του πλοίου ζωσμένη με δυό σακ βουαγιάζ και την απόλαυση από το φραπέ στο μούτρο της ( τη φωτογραφία του πλοίου να ταξιδεύει στ’ ανοιχτά πως την έβγαλες;… πόσο μακρύ είναι το σελφοκόνταρό σου; ... άλλες ούτε στο όνειρό τους τέτοια μεγέθη) … Ζηλεύω σας λέω πολύ… για αυτό, αφού δεν μπορώ να κάνω ζάφτι τα check in, είπα να καταθέσω εδώ το σχέδιο ταξιδιού της δικής μου απόδρασης…
Η τρίτη αραγμένη στο σαλόνι του πλοίου ζωσμένη με δυό σακ βουαγιάζ και την απόλαυση από το φραπέ στο μούτρο της ( τη φωτογραφία του πλοίου να ταξιδεύει στ’ ανοιχτά πως την έβγαλες;… πόσο μακρύ είναι το σελφοκόνταρό σου; ... άλλες ούτε στο όνειρό τους τέτοια μεγέθη) … Ζηλεύω σας λέω πολύ… για αυτό, αφού δεν μπορώ να κάνω ζάφτι τα check in, είπα να καταθέσω εδώ το σχέδιο ταξιδιού της δικής μου απόδρασης…
Λοιπόν ξεκινάω Πέμπτη πρωί… Στον άγιο Κωνσταντίνο , μπορεί και στου Λεβέντη, στάση για ξεμούδιασμα και τα σχετικά… Στα Καμμένα Βούρλα στάση να δω αν μετά από τόσα χρόνια πήραν πάλι απάνω τους… κάθε στάση και φωτό εννοείται… σαράντα θα βγάλω… και θα ανηφορίσω από τον παλιό δρόμο για Δομοκό και Παλαιοφάρσαλο για χαλβά… Φωτογραφία από το χαλβά (να τρώει) μετά… Φαρδύς πλατύς ο νταβάς και πασαλειμμένο το μαχαίρι… και κατά τ’ απόγευμα λέω ν’ αριβάρω να δω αν στερέψαν τα πηγάδια και γιατί τα τρία γίναν πέντε… Φωτό από το σαλέ δίπλα στο τζάκι να καίει δεν θα έχει… γιατί ναι μεν το δωμάτιο θα έχει τζάκι, αλλά χρεώνουν έξτρα το κούτσουρο… και κώτσορος δεν θέλω να πιαστώ… . Υπόσχομαι όμως φωτό γίγαντες πλακί, λουκάνικο πικάντικο και ξυνόμαυρο Νάουσας… αν όλα πάνε καλά και αν φωτογραφίζοντας πετυχαίνω το στόχο… Δεν το έχω σας λέω… μια φορά κάτι μεγαλύτερα παιδιά στο σχολείο μου ζήτησαν να τους τραβήξω μια φωτογραφία… αγκαλιαστήκανε σαν φίλοι γκαρδιακοί που ήταν και μου είπαν « τώρα»... πάτησα το κουμπί και όταν την εμφάνισαν είχα πάρει μόνο τα κεφάλια… βγήκαν σαν πέντε στη σειρά πιασμένοι από τους ώμους αποκεφαλισμένοι πρόδρομοι Αγιάννηδες…
Αν και θα ήθελα, στο Φαλακρό της Δράμας δεν θα φτάσω... Θα μείνω με την απορία αν πάσχουμε από τον ίδιο τριχοφάγο....
ΑΘΗΝΑ 20/12/2016
ΑΘΗΝΑ 20/12/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου