ΠΛΑΤΑΙΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

(ποιητικός διάλογος μεταξύ της ποιήτριας Σοφίας Σκουλίκα και εμού...)

ΣΟΦΙΑ:
Γελούσε με δική μου πληγή
 που ήταν αναμμένο δαδί ,
χαιρόταν τον πόλεμο
Δεν θέλει να συνειδητοποιεί.
φοβερό ταξίδι  γεμάτο θάνατο
 που πλήρωνα η μανά εγώ...

Χωρίς κανένα σχόλιο
 απλά εκείνος γελούσε ....
όταν το παιδί ψυχορραγούσε.
Τον πόνο έκανα
παρορμητικό ποίημα
 θρήνο, κραυγή ..κλάμα .
Αναπάντητο μένει το ερώτημα...
γιατί;
Πλαταίνει ο θάνατος κάποιος θα πει..

Θοδωρής:
«πλαταίνει ο θάνατος»…
απλώνει..
παίρνει τα μέτρα της οργής.. του θυμού
 που δε μπορούν να πετρώσουν τα χαλάσματα
 τούτες οι πεσμένες πέτρες σφαδάζουν
 προμηνύοντας γδικιωμό…

ΣΟΦΙΑ:
Τα μάτια με νεκρά δάκρυα
 Κοκαλιάσανε τα όνειρα
 στου θανάτου την πρεμιέρα
στης ανδρείας την παρωδία
Αναπάντητο μένει το ερώτημα...
 γιατί;
Πλαταίνει ο θάνατος κάποιος θα πει...

Θοδωρής:
Απλώνει ο Θάνατος
αλαλάζει…
 Ολόμαυρος…

μαύρες μαντήλες μαύρα δάκρυα μαύρος Ουρανός…
τις νύχτες που αλυχτά το φονικό
 τις νύχτες που γαβριά το φονικό
 κι είναι αίμα ο αέρας κι είναι φρίκη και κλάμματα
την ώρα που το αυτί μαντεύει
 κρατώντας την αναπνοή
 την οβίδα που έρχεται
κι ύστερα σε μια στιγμή όλα σκορπάνε…
 τοίχοι, κρεββάτια, στρώματα
κορμιά ψηλά στη σκόνη κι οδυρμοί
Είναι η στιγμή που ορφανεύει από στόμα το βυζί
 κι από βυζί το στόμα
Είναι η στιγμή που η απόγνωση
 κυριεύει τις ψυχές

 καημένη μάννα
ο πόνος σου οργή
ο πόνος σου ποτάμι
 σκόρπια πόδια  και επιπλέουν
τα χέρια σου στον Ουρανό
τα χέρια σου στο χώμα

πως να χωρέσουν τ’ άδικο ….

ΑΘΗΝΑ 3/8/2014

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ – Θοδωρής Αργυρόπουλος