ΔΕΣΜΩΤΗΣ

ΔΕΣΜΩΤΗΣ

Ευλαβούμαι Σε
Προσκυνώ Σε
Σκύβω το κεφάλι

Χρόνους τριάντα τρεις
αιώνες πόνου βάρυναν τους ώμους σου…
Αιώνες πόνου ζαλωμένος
στο ανηφόρι   …

Γυιέ του ανθρώπου
πληγιάσανε τα χείλια σου
πέτρες  και πετριές
 ματώσανε τα πόδια σου
αιώνες σηκώνεις το Σταυρό
αιώνες πάνω στο Σταυρό
αιώνες δεμένος στο βράχο
το συκώτι σου που τρώει το όρνιο
η λόγχη στο πλευρό Σου

Γυιέ  του ανθρώπου
Συ μου  ‘δωσες τη φωτιά και την  αγάπη
Συ μου ‘δωσες την ελπίδα και τη συγχώρεση
Μάρτυρας και μάρτυράς μου
στη ζωή και το θάνατο
κρανίου τόποι οι δρόμοι μου
με είδες να πεθαίνω στην Αθήνα
 τότε και τώρα να ψάχνω στα σκουπίδια
 είδες να με καίνε στ’ Ανώγεια και στην Κάντανο
στο Δίστομο με σφάξανε κι είσαι μαζί μου
κάθε που ανεβαίνω  στο Σταυρό και στην κρεμάλα
τόσες φορές αντίκρυ στις κάννες των αποσπασμάτων
κι εγώ σε νοιώθω δικό μου και όμορφο σαν Έλληνα

Ήμουν μαζί Σου σκλάβος στις φυτείες του Νότου
Σε πυροβολούν πισώπλατα στις πολιτείες του Νότου
πήρες το μαύρο χρώμα μου
Παιδάκι προσφυγόπουλο στο χώμα που σε γέννησε
το παιδί που πεινάει
το παιδί που σηκώνει τα χέρια
το παιδί το πεντάρφανο

Είναι πολύ το κόκκινο στον τόπο που σε γέννησε

κι εσύ ανεβαίνεις  γυμνός και προδομένος
απαρνημένος μια και δυο
 και τρεις απαρνημένος
το πλήθος που σε δόξαζε
και τώρα σε χλευάζει

ο Άνθρωπος στο πλήθος κρύβεται
ο Άνθρωπος στο πλήθος χάνεται

 έτοιμος να σου δέσει τα χέρια
 έτοιμος να σου δέσει τα πόδια
Ξύδι και χολή  «ου γαρ οίδασι …» είπες
ότι Συ ο Αμνός ο «αίρων την αμαρτίαν…»
ότι Συ το φως ο Κόσμος τούτος

Οδήγησέ με Κύριε …
Ώσπου να βγω στη Θάλασσα
και να σβηστώ στο φως Σου …

ΑΘΗΝΑ 8/4/2015