ΚΙ ΗΤΑΝΕ ΤΟΤΕ ...

Κι ήτανε τότε

πού πίσω καίγανε τα σπίτια μας
που πίσω σφάζανε στα σπίτια μας κι εμείς τρέχαμε
τόσο αίμα  στο κατόπι μας
ρόγχοι και βογγητά κι ο Θάνατος
και στοιβαζόμασταν στην άκρη από τη θάλασσα
κι είχαμε ακούσει για το σκοινί του πατριάρχη
και βλέπαμε μακριά τις φωτιές
από τα αρμένικα τα σπίτια
 και ύστερα βλέπαμε τις φωτιές
από τα δικά μας τα σπίτια
και πέφταμε στο νερό να φτάσουμε
τις βάρκες να φτάσουμε στα ξένα τα καράβια
άλλους μας πρόλαβαν άλλοι πνίγηκαν
χρόνια μετά ψάχναμε τα παιδιά μας
ψάχναμε τις μαννάδες μας
ψάχναμε τη ρίζα μας την πότιζε η πίκρα
 την ψυχή μας ψάχναμε  αβάσταχτο ντέρτι
 η προσφυγιά

κι ήτανε  όπως  και τώρα

 που φεύγουμε  βαδίζοντας νύχτα
ώρες πολλές άντρες γυναίκες και παιδιά μικρά
που περνάμε χώρες και χώρες από κρυφά μονοπάτια
που εμπιστευόμαστε τις ζωές μας σε ξένα χέρια
μας εγκαταλείπουν στα μισά της θάλασσας
ξανά στα  ξένα καράβια η ελπίδα μας
 ξανά ψάχνουμε στην άλλη μεριά του πέλαγου την ελπίδα μας
γεμίσαμε  κουφάρια τη θάλασσα της ελπίδας μας
τη θάλασσα ανάμεσα στη νύχτα και την ελπίδα μας
τίποτα δε μας έμεινε, αδειάσαμε  μέσα μας
 ικέτες και επαίτες ξανά για μια μπουκιά για μια γωνιά
 για ένα στρωσίδι είναι η μοίρα των φτωχών να νοιάζονται
 άλλους  φτωχούς και άλλους κατατρεγμένους
 ο τηλωμένος  αποστρέφει το βλέμμα
κι ύστερα ξανά σε στρατόπεδα  «φιλοξενίας»
ξανά συρματοπλέγματα  «φιλοξενίας»
τα όνειρά μας τα κλειούνε πάλι σίδερα
μετράμε τις ζωές μας, μόνο πικρές στιγμές ….

ΑΘΗΝΑ 20/4/2015