ΥΣΤΑΤΗ ΩΡΑ

Κείνη την ύστατη ώρα

ένα κομμάτι ουρανός
ανάμεσα στο κυπαρίσσι  και τα κόκκινα κεραμίδια της εκκλησιάς
και πάνω του το μουτράκι της Σοφίας
γράφεται σβήνει…. γράφεται σβήνει…

 μόνο να το ξαναδώ
ευχή μου μόνη και λαχτάρα μου…

ένα κομμάτι ουρανός
και  το φορείο που τρέχει
και δίπλα ο γιατρός με τον απινιδωτή
και ο γιατρός με την μπλούζα
και η Ηλέκτρα
δε θα ξεχάσω ποτέ το όνομά της
τη μορφή που διαισθάνθηκα και που ποτέ δεν είδα
τρυφερή και γλυκειά πίσω απ’ τη μάσκα
γιατρός κα  μάννα
να μου μιλά κρατώντας μου το χέρι….

Κείνη την ύστατη ώρα
 που ο χρόνος  πέτρωσε
όσο η ψυχή αγωνιούσε
να μην αποκοπεί απ’ το σώμα
- Ω ψυχή μου ψύχος και στερνή πνοή μου
κάθιδρη και κάθιδρο κορμί μου -

κι είχαν  περάσει ώρες τρεις μέσα σε λίγη ώρα..

Λίγο πριν την ύστατη στιγμή
της μεγάλης απόγνωσης
ελάχιστα πριν η ψυχή βία αποχωρισθεί το σώμα
και μετέωρη μείνει 
- μια τελευταία εκπνοή το τέλος -
κι είναι ο θάνατος μια μοναξιά απέραντη
που ούτε η ψυχή τη θέλει
και δάκρυα χύνει ποταμούς
και μια τα μάτια της ψηλά στον Ουρανό τα στρέφει
και μια τα χέρια της στη γη να κρατηθεί απλώνει
αλλά δεν είναι πια κανείς για να την ελεήσει
κι έτσι το βλέμμα άπρακτο το ξαναχαμηλώνει
κι έτσι τα χέρια αδειανά κι ανήμπορα μαζεύει

Μόνη της κι αβοήθητη  για πάντα νικημένη…

ΑΘΗΝΑ 16/12/2014