ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Τα λόγια  μου είναι κήποι…

Βαθειά στις φυλλωσιές  φωλιάζουν  όνειρα…
κάτω απ’ τους ίσκιους που απλώνουν οι ευωδιές
ευδοκιμούνε τα φιλιά…

πόσο γυμνή μέσα στα λόγια μου…
πόσο διάφανη…

Ψυχή μου  όπου πολύ πλανήθηκες στο εύρος των συναισθημάτων…

ανεβαίνεις τώρα ανάλαφρη
σαν να που βγαίνεις απ’ εξομολόγηση…

Κάτω σου πόθοι που μπόρεσες και πόθοι ανήμποροι….

Ψυχή μου εσύ γυναίκα ανείδωτη…

Με τα λόγια μου χρόνια σε πλάθω
και πάντα στα λόγια μου μέσα σε χάνω…

τόσο φευγαλέα αχνή
τόσο ανέφικτη….

Είσαι ψυχή μου οι έρωτες που δεν έφτασα…
οι γυναίκες που πόθησα

Η κόρη που  ίπταται  και πάει..

Από λιβάδια …
από αστροπλαγιές και  ανεμοβούνια…

ΑΘΗΝΑ 9/12/2014