Τούτο εστί το σώμα μου….
Το κάποτε αγέρωχο
Το κάποτε στητό
Τρως τις σάρκες μου
Τσακάς τα κόκκαλά μου
Τούτο εστί το αίμα μου…
Το κάποτε αηδονόλαλο
Που ‘σφυζε στις φλέβες τραγουδώντας….
Το κάποτε στυτό
Με πίνεις
Μ’ άδειασες…
Με ρήμαξες με τον καιρό
Κυρτή στην πλάτη βαραίνει
Η ανημπόρια μου
Τούτο εστί το τίμημα..
Να σε ζω
Να σε καλωσορίζω….
Σ’ ακούω που φεύγεις Χρόνε
Παχύς και τηλωμένος…
Βαρειά τα βήματά σου…
Σ’ ακούω Κρόνε να ‘ρχεσαι
Λιγνός και πεινασμένος…..
Βάστα ψυχή μου στάσου ορθή
Αύρα ταπεινή , ωραία , αγνή…
Πάντα παιδί, πάντ' Άνοιξη..
ΑΘΗΝΑ 29/12/2012
2 σχόλια:
Πολύ όμορφο... Κι όπως είπε και η φίλη πιο πάνω... η ψυχή είναι το μόνο `πράγμα` που ζει πάνω και πέρα από χώρους και χρόνους... [αν μη τι άλλο, για να παρηγοριόμαστε... ;) ] Καλή, ευλογημένη και τυχερή χρονιά σάς εύχομαι!
Δημοσίευση σχολίου