«Ήταν Χριστούγεννα του '68 ή του '69 που κατεβαίνοντας από τη Θεσσαλονίκη το πρώτο που ήθελα να κάνω ήταν να πάω να ακούσω τον Νίκο τον Ξυλούρη.
Ανηφορίζοντας την οδό Νίκης προς την πλάκα, δίπλα μου περπατούσε ένας νέος , όμορφος άντρας με μούσι. " μήπως ξέρετε πως μπορώ να πάω στην μπουάτ " ΛΗΔΡΑ"; ρώτησα... " Κι εγώ εκεί πάω " μου απάντησε απλά " έλα μαζί μου "...Φτάσαμε, χαιρέτησε, με έπιασε από το χέρι και μπήκαμε μέσα..Κάτι είπε σ' ένα γκαρσόνι. " Έλα"...κατεβήκαμε μια στενή σκάλα. Ένας καναπές στη μια άκρη καθισμένος ο Νίκος στην άλλη , αν θυμάμαι καλά, ο Μανιουδάκης, όρθιοι ο Μαρκόπουλος, ο Τάσος ο Διακογιώργης ( σαντούρι, καμπάνες, ξυλόφωνο), ο μικρός αδερφός του Νίκου ο Γιάννης, ο ξάδερφος ο Ζαχάρης ο Φασουλάς, ο άλλος ανωγειανός ο Στέλιος ο Αεράκης, η Μέμη η Σπυράτου, ο Θέμης ο Ανδρεάδης και άλλοι...Μου τους σύστησε έναν έναν...Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάζω τον Νίκο...Ψηλός, λυγερόκορμος, με λαφίσιο παράστημα, πρασινογάλαζα μάτια και πλούσια μακριά μαύρα μαλλιά. " Κουμπάρε, ο φίλος μας ο Θοδωρής " ...Μου χαμογέλασε ζεστά...Κι εγώ, όλο θαυμασμό..." Εσύ;" ρώτησα..." Εγώ είμαι ο Σταύρος ο Πασπαράκης"....Τα έχασα....Ζωγράφος, αγιογράφος και ερασιτέχνης τραγουδιστής, με μια φωνή που είχε από μόνη της ένα σπαρακτικό ράγισμα, τον ήξερα, τον είχα ακούσει στο δίσκο του Γιάννη " Ήλιος ο πρώτος" με την Μαρία τη Δημητριάδη και τον Γιάννη τον Φέρτη στις απαγγελίες...Ανεβήκαμε επάνω κάτι είπε ξανά στο γκαρσόνι ο Σταύρος κι έφυγε...Το γκαρσόνι με πήρε και με ανέβασε στον εξώστη σε μια θέση που έβλεπα πανοραμικά την ορχήστρα και που έμελλε να γίνει το στασίδι μου για τις επόμενες δεκαπέντε μέρες, δυό παραστάσεις κάθε βράδυ...»
Αυτά έγραφα, ανάμεσα σ’ άλλα, στις οκτώ Φλεβάρη του δύο χιλιάδες δέκα τρία, ακριβώς τριάντα τρία χρόνια μετά το φευγιό του Νίκου Ξυλούρη. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, εκεί κάπου τέσσερις με πέντε Δεκέβρη του δύο χλιάδες δέκα τέσσερα, μπαίνοντας στην ιστοσελίδα μου και σε τούτο το κείμενό μου είδα ένα σχόλιο… «Χαιρετισμούς καρδιάς Πασπαράκης Σταύρος τηλ. επικοινωνίας 6956001648» Η καρδιά μου πετάρισε. Όλος χαρά έτρεξα και έπιασα στα χέρια το τηλέφωνο. Δεν ξέρω τι με σταμάτησε και γύρισα πίσω, «πάτησα» στο όνομά του και βγήκα στη δική του σελίδα… Τελευταία ανάρτηση το φύλλο της εφημερίδας «ΡΕΘΕΜΝΟΣ» … διάβασα …
«Έφυγε ένας σπουδαίος, όσο και ταλαιπωρημένος, καλλιτέχνης
Τετάρτη 03rd, Δεκέμβριος 2014 / 17:33
Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα ο Σταύρος Πασπαράκης. Ο 74χρονος καλλιτέχνης που «άφησε εποχή» στα τραγούδια με τον Μαρκόπουλο και με τη ζωγραφική του¨, δεν υπάρχει πια. Ο ίδιος ταλαιπωρημένος το τελευταίο διάστημα από τον καρκίνο δεν άντεξε… Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του και τις δύο μονάκριβες κόρες του.
Ο Σταύρος Πασπαράκης γεννήθηκε στον Πειραιά από γονείς Κρητικούς. Ο πατέρας του ήταν από ένα χωριό του Ρεθύμνου, η μητέρα του από την Επισκοπή Ηρακλείου, αλλά δεν τη γνώρισε ποτέ αφού μωρό ήταν ο ίδιος όταν πέθανε. Τον μεγάλωσε η θεία του.
Εκεί στον Πειραιά και την Αθήνα έκανε τα πρώτα του βήματα στη μουσική και τη ζωγραφική. Τον ανακάλυψε ο Μαρκόπουλος και έκαναν μαζί τον «ήλιο τον πρώτο» τον οποίο και τραγούδησαν μαζί με τη Δημητριάδη. Έκανε κι άλλες μεγάλες επιτυχίες με τον Μαρκόπουλο, τον Κουνάδη, τον Καπλάνη.»
«Έφυγε ένας σπουδαίος, όσο και ταλαιπωρημένος, καλλιτέχνης
Τετάρτη 03rd, Δεκέμβριος 2014 / 17:33
Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα ο Σταύρος Πασπαράκης. Ο 74χρονος καλλιτέχνης που «άφησε εποχή» στα τραγούδια με τον Μαρκόπουλο και με τη ζωγραφική του¨, δεν υπάρχει πια. Ο ίδιος ταλαιπωρημένος το τελευταίο διάστημα από τον καρκίνο δεν άντεξε… Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του και τις δύο μονάκριβες κόρες του.
Ο Σταύρος Πασπαράκης γεννήθηκε στον Πειραιά από γονείς Κρητικούς. Ο πατέρας του ήταν από ένα χωριό του Ρεθύμνου, η μητέρα του από την Επισκοπή Ηρακλείου, αλλά δεν τη γνώρισε ποτέ αφού μωρό ήταν ο ίδιος όταν πέθανε. Τον μεγάλωσε η θεία του.
Εκεί στον Πειραιά και την Αθήνα έκανε τα πρώτα του βήματα στη μουσική και τη ζωγραφική. Τον ανακάλυψε ο Μαρκόπουλος και έκαναν μαζί τον «ήλιο τον πρώτο» τον οποίο και τραγούδησαν μαζί με τη Δημητριάδη. Έκανε κι άλλες μεγάλες επιτυχίες με τον Μαρκόπουλο, τον Κουνάδη, τον Καπλάνη.»
Πάγωσα…
Αχ ρε Σταύρο, σήμερα θέλω να τιμήσω την μνήμη σου, να θυμηθώ εσένα και τα τραγούδια σου, εσένα και τις ζωγραφιές σου, τις αγιογραφίες σου, τα ποιήματά σου… Με πίκρα για τον καφέ που δεν ήπιαμε τις αθιβολές για τότε που δε βρεθήκαμε να ζωντανέψουμε …ας είσαι καλά εκεί πάνω ψηλά που είσαι, αστέρι βραχνό που ραγίζει καρδιές, όπως ραγισμένες ήταν η φωνή και η ψυχή σου…. Και να τραγουδάς « ω παιδιά που με νοιώθετε πατριωτάκια του ήλιου», ή «δεν ξέρω πια τη νύχτα φλογερή ανωνυμία θανάτου»..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου