Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Νωχελική αιώρα



Στου κήπου κάθεται μιαν άκρη...Μόνη της είναι και γυμνή...
σχισμή στην κώχη των ποδιών της… μικρό γλυκόλαλο πουλί

Τα χέρια της χαϊδεύουνε ορθόρωγα τα δυο τα βυζιά της...
Εικόνες που ξυφαίνει ο νους και ζει στην ονειροφαντασιά της...

Πως ήταν λέει ο μπέλος της στην  κλίνη μετά 'κείνη
φτυστός πασάς στα Γιάννενα κι αυτή κυρά Φροσύνη

Στα μαξιλάρια τα παχειά τον είχε ξαπλωμένο
και πίνανε λευκό κρασί της Ζήτσας μυρωμένο....

κι ήτανε νύχτα μάγισσα και νύχτα ξελογιάστρα
τον ξέντυσε αργά αργά τον  φώτισε με τ' άστρα

Τα στήθη της στα στήθη του αλαφρακουμπισμένα
ανατριχίλα του 'φερναν  τα χείλη διψασμένα

κι αναζητούσανε φιλιά, το στόμα,  τη δροσιά τους…
ήταν ο πόθος π' άναβε κι έκαιγε τα κορμιά τους...

Δεν άντεξε... λιγοθυμιά της ήρθε... σκοτοδίνη
μέσα της  πνίγηκε ο " πασάς" και χάθηκε στη λίμνη...

κι ήταν η σμίξη τους καημός
 παράπονο και στεναγμός...

πίδακας άστρα  ανάψανε
 στα σπλάχνα της που λάμψανε....

Στα μάτια χύθηκε  η καρδιά τους
σα φως από τα όνειρά τους....

Μα όνειρο ήτανε και πάει ...χάθηκε ο μπέλος...η θωριά του
κι έμεινε η κόρη μοναχή της...στον κόσμο της , στην ερημιά του...

ΑΘΗΝΑ 30/08/2013

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

"ΤΥΡΤΑΙΟΣ"

Ο Δον  κιχ  κόττης  εξορμά…
ψοφίμι το μουλάρι του

" Το δώρο σου Νικηταρά ..."
χωρίς κριθάρι και ουρά....

Ο Δον κι η Τσάτσω του εφορμούν
«μύλο» ορθό δεν άφηκαν

" Οι πρόγονοί μας μια φορά
έκαναν θαύματα πολλά..."

Παναγιώτης " τσοπανάκος"
' πα στη γκλίτσα ακουμπισμένος…

Δύσμορφος και ραχητικός
στραβοπόδης και κοντός

το στράτευμα παράτρεχε
παινώντας και ψυχώνοντας..

«Ο καπετάν Νικηταράς
 πολέμα σαν παλληκαράς»

κι είχε ένα λεβέντη μούτσο
ξακουστό σαν τον Ανδρούτσο

Μες στους κάμπους πάει κοιμάται
και κανένα δεν φοβάται».

Πάνο Κάλλια  τσοπανάκο
τουφέκι δεν εκράτησες...

σαν τον Κοσμά τον Αιτωλό
η κόττα του και ο Δον Λωλό
γυρνά από ΄κει γυρνά από 'δω

Φέρνει το λόγο το «σεπτό»
το δρόμο έκανε σχολειό

Την ερημιά του εκκλησιά
δίχως καντήλια και κεριά

τα λόγια του ηχούν καμπάνες
μοιχούς ξορκίζει και πουτάνες

" Ω! των πτωχών υπερασπιστή"
αυτόκλητε και μισθοφόρε
μυρίζει η αγιοσύνη σου
η δήθεν σου η ηθική
η ψευτοκαλοσύνη σου

Ζήλωσες σάρκα αμαρτωλή
"κραταιέ"  " τροπαιοφόρε"
καμώνεσαι το νηστευτή
ανήξερος απ’ τη ζωή

Ω! κέρατο του σατανά
ψυχή της πίσσας σκοτεινιά

Άγια γη μήτηρ Μυροβλήτη
Φύλαξε το δικό μας σπίτι
απ’ το κακό που’ ρθε κοντά μας
« ο όξω από δώ» να ΄ναι μακριά μας….

Στο δρόμο για τη Δημητσάνα
πέθανες, λέει,  μεσόστρατα...
όχι από βόλι γ'ή σπαθί
μα απ' τα πολλά κορόμηλα....

Πάει ψόφησε και το μουλάρι...
απόμεινες με το σαμάρι...

Άει  «Παναγιώτη» τσοπανάκο
αφελή και φουκαράκο

Πόσους ακόμα να γελάσεις…
σαν άλλος Μέγας μαλακάσης……


ΑΘΗΝΑ  29/8/2013


Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ Νο 2


1. Tου χωρισμού

Γκαύγεις μ' αφήνεις μοναχή να πας σε ξένο χώμα
και να με  τρώει η γ' ερημιά που 'χει το άδειο στρώμα...

Δε πηαίνω μπλιό στην εκκλησιά δε βγαίνω στο μεϊντάνι
μη με θωρούνε μοναχή κι ο νους τους κακοβάνει...

Πέτρα 'γινε η καρδούλα μου και ξύλο το κορμί μου
κι η θλίψη μαύρη και βαρειά πλακώνει τη ζωή μου...

Αν   είσαι Θιός και στέλιωσες και στέκει ο 'πάνω κόσμος
Σπλαχνίσου με την δούλη σου δε νταγιαντιέται ο πόνος....

2.Της Ξενητειάς

Ως είναι η νύχτα η θλιβερή πολλά σκοτειδιασμένη
ετσά 'ναι κι η καρδούλα μου στα ξένα μισεμένη.....

Όντε μ'  αποχαιρέτησες, όξω από την αυλή μας
ήτονε χιόνι και βροχή μα μπλιό μέσ' την ψυχή μας

Τ' αη Βασιλειού  ανέβαλα τσ' Γέννας δε μου 'βόλει
κι απόμεινα στην ξενητειά , δεντρί στο ξεροβόρι.....

Πριν  τη μεγάλη τη Λαμπρή  σα θέλει  ο Θιός κινάω
την π'αγαπώ ν' ανταμωθώ γλυκό ψωμί να φάω...

Να δω το πικραχείλι της να ανθεί  να κοκκινίζει
και τσ' κορμιού τση' η γ' ευωδιά παλιά να μου θυμίζει..

ΑΘΗΝΑ 11/8/2013

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

ΟΙ ΓΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Είναι κάτι γυναίκες...

Τις στέγνωσε ο καιρός...
τα βάσανα...

Εκείνη η Γιώτα που μαράθηκε
χωρίς ποτέ νά ανθίσει....

κι άλλες,  χήρες
με χείλι πικραμένο
θυμούνται το φιλί  που
κάποτε ....

Άδεια μάτια
άδειο στρώμα
στόμα αμίλητο

Τα καλοκαίρια στις αυλές
ποτίζουνε βασιλικούς...

Τη μοναξιά τους ...

Πνίγουν τον πόνο τους
και πνίγονται
με περισσή αξιοπρέπεια..

Μόνο τ' απόβραδα
την ώρα π'  ανάβουν
στους τάφους τα καντήλια
αφήνουν τις ψυχές τους
και τα δάκρυα
να κυλήσουν...

"Πού 'σαι Γιάννη
ίντα 'καμες..."

Ξορκίζουν το κακό
με λόγια σιγανά
και  με λιβάνια..

Κι απόκριση δεν παίρνουν...

Απαντοχή...
και η ψυχή κομμάτια...

Στο γυρισμό
βαραίνουνε τα πόδια
κι οι λογισμοί...
Τα χρόνια που πέρασαν
χωρίς να ζήσουν...

Είναι κάτι γυναίκες...

Γριές γυναίκες..

Στέκουν στις αυλόπορτες

μαραζωμένες πεθυμιές...
κέρινες...
λεμόνια που ξασπρίσανε
και περιμένουν

Πάντα περιμένουν...

Το παιδί
Τον άντρα

Λείπουν ταξίδια μακρινά...

Τούτες οι γυναίκες...

Μαύρα ρούχα

Γιαγιάδες και μαννάδες μου...

Ύστατο Χαίρε
και τόπος της ψυχής μου

Φιλιά
της πρώτης  πρώτης
νιότης μου

ΑΘΗΝΑ 5/8/2013




Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

ΔΙΣΗΜΟΝ

Α'

Πόθο τον πόθο
σε ψάχνω σε ψάχνω
σε ψάχνω  σαν σε όνειρο

Στ' ανοιξιάτικα λουλούδια
σε ψάχνω
Στα λόγια που δεν είπαμε
σε ψάχνω
Στα  τραγούδια που δεν είπαμε
σε ψάχνω

Σε ψάχνω
στους όρκους που ξεχάσαμε
Σε ψάχνω
στα μάτια που δε βλέπω πια
Σε ψάχνω
στο δημοτικό σχολείο
Σε ψάχνω
στο παλιό το λιοτριβείο
Σε ψάχνω
στα χρόνια που φύγανε
Σε ψάχνω
στις ματιές που με σφάξανε
Σε ψάχνω
στις ματιές που δεν ήρθανε
Σε ψάχνω
στις φορές που πληγώθηκα
σε ψάχνω

Δε σε βρίσκω ...
Αχ καημέ...

Β'

Σε θάλασσες και σε βουνά
και στης ψυχής μου τα στενά
μονάχη και θλιμμένη
Σε  'βλέπω κόρη του χιονιά
με θύελλες και με Βοριά
βουβή και  πικραμένη...

Πουλάκι εσύ της  λησμονιάς
του πόνου και της ερημιάς
της παγωνιάς μου ταίρι
Άστρο της μαύρης μου νυχτιάς
της πιο βαθειάς μου σκοτεινιάς
που η μοναξιά  'χει   φέρει....

Να 'χα στην πλάτη  μου φτερά
πετώντας πάνω απ΄τα νερά
να σου κρατώ το χέρι
Κρυφή μου ανείδωτη χαρά
του πρωινού δροσοσταλιά
κι Αυγούστου μεσημέρι

ΑΘΗΝΑ 2/8/2013