Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

ΖΩΗ


Πως αναπιάστηκα...

Πως  άρχισα να ζω...

 

Ριζούλα σε γκρεμό...

.

Φτενό το χώμα που με κράτησε...

 

Στην πέτρα με πέτρα  χαράχτηκα...

 

Πέτρα ξερή και πέτρα άνυδρη...

 

Σ' αξιώθηκα....

 

Μου μιλάς...

Με  πλακώνεις...

 

ΑΘΗΝΑ  25/06/2012


4 σχόλια:

Unknown είπε...

Το βρίσκω υπέροχο! Ειδικά τους δυο τελευταίους στίχους!

~reflection~ είπε...

Δεν μιλώ...
μόνο αθόρυβα βαδίΖω
δίπλα από την πέτρα
όπου φύτρωσε η Ρίζα σου
και αναρριχήθηκε πλέον
στην Αναγνωση των Ποιηματων...

Δε μιλώ....
Βήματα αφήνω
γυρω από το Ανθισμα της Ζωής
κι ας Πέτρα το Βάρος της...
Μεσα στο Θάυμα
ανθίΖΟΥΝ κι αυτες.....



Καλημέρας ΧαμόΓελο.....

Θοδωρής Αργυρόπουλος είπε...

Αν κάτι θαυμάζω σε σένα Κάτια είναι, η σχεδόν πάντα,έκπληξη που νοιώθω όταν σε διαβάζω...Έκπληξη για την παρθένα και τόσο διαφορετική ματιά που έχεις να αποκρυπτογραφείς ό,τι σε περιβάλλει...σα να ξαφνιάζεσαι και κατ' ακολουθία να μας ξαφνιάζεις...που για μένα είναι η ουσία της ποίησης..ο απόλυτος ορισμός της..

Την ευγνωμοσύνη μου που είσαι εδώ...

Θοδωρής Αργυρόπουλος είπε...

καλή μου φίλη Word Chimes...Από καρδιάς σ' ευχαριστώ...Όχι μόνο για την εδώ παρουσία σου....Αλλά που μέρα τη μέρα, σταθερά, έχω την αίσθηση πως " κερδίζω" μια καλή φίλη...