ΣΤΌΜΑ ΠΙΚΡΌ

Να μιλήσω για πεθαμένους…

Οι ζωντανοί
φλυαρούν ακατάπαυστα

Να μιλήσω με πεθαμένους…

Τους βρήκα συναγμένους
στην άλλη όχθη

Με βλέπουν μα δεν μ’ ακούν…

Ψάχνω εκείνον το Γιώργο…

που όταν με είδε,
κάτι μήνες πριν φύγει,
με χαιρέτησε με θέρμη

Ξαφνιάστηκα…
Ποτέ πριν δεν είχα δει να είναι
έτσι διαχυτικός
Ανταποκρίθηκα συγκρατημένα…

Δεν ήξερα…

Α ρε Γιώργο…
Αν ήξερα θα ‘βλέπες κι εσύ
με πόση δύναμη
με πόση εγκαρδιότητα
θα σου ‘σφιγγα το χέρι
Πόσο ζεστά θα σου έλεγα
εκείνο το «καλωσόρισες»
Εκείνο «στο καλό»
στο τέλος της κουβέντας μας…

Κι όχι να εκλιπαρώ
«Δος μοι Τούτον τον Ξένον»

Είναι το σκοτάδι πυκνό
και πικρό το στόμα μου…

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 20/4/2017