ΡΟΖΑ

Ήταν η ώρα και το φως  σαν σούρουπο νωρίς
ή σαν αποδιαφώτισμα που γύρισα από διαίσθηση
και σ’ είδα, τρίτη φορά σε τρία βράδυα,
έτσι χαρωπή να λάμπεις
να λάμπουν τα μαλλιά σου και τα μάτια σου
να λάμπει το χαμόγελό σου
μέσα στα δεκαοχτώ σου χρόνια
μέσα σ’ ένα σορτσάκι θαλασσί
και ένα μπλουζάκι τιρκουάζ
φτερούγιζαν  τα στήθη σου
απρόσμενη παρουσία κι επίμονη ομορφιά
και έμεινε   να κρέμεται ένα επιφώνημα
 έκπληξης στα χείλη μου, εκεί πλάι μου
και δίπλα απ’ το περίπτερο
στο ελάχιστο πριν σβήσεις και χαθείς
 πίσω απ’ την βαριά  και σιδερένια πόρτα
και μέσα στο χτίριο το παλιό
το παχνιασμένο απ’ τον καιρό και από τη μούχλα
και μόνο άστραψε για μια στιγμή
σα φως και σαν ανατριχίλα τ’ όνομά σου,
 Ρόζα Ιατρίδου
κι ένοιωσα βαρύ στην καρδιά μου το  άγχος
 να προλάβω  όνομα και μαλλιά και μάτια
κι όλα σου πριν να χαθείς για πάντα
 να σ’ αποστηθίσω σαν τότε που παιδί
στην Σκαφιδιά στην κατασκήνωση,
πάλι δεκαοχτώ χρονών εσύ
μα δεν θυμάμαι τότε τ’ όνομά σου,
ανάσκελη στη θάλασσα με κάθιζες
στα πόδια σου, με τιρκουάζ , πάλι,
μαγιώ, και  χαιρόσουν που άφηνα τα μάτια μου
να γοητεύονται προσηλωμένα
 πάνω στο πλούσιο στήθος σου
κι όλο μου χαμογελούσες κι ότι σήμερα θυμάμαι
είναι το στήθος σου και,
 τι είναι ο έρωτας κι η μνήμη η παιδική,
 Γορτυνίας σαράντα δύο, το δρόμο που καθόσουν…

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 7/10/2016