ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ

Τις νύχτες βγαίνουν τα όνειρά μου

 

Μου γνέφουν να τ' ακολουθήσω

μέσα από χλωρά μονοπάτια.

Από μακριά μας φτάνουν μυρωδιές.

- Ασπάλαχθοι μ' αγκάθια

 και λουλούδια κίτρινα-

Πόθοι κι αγάπες μιας νιότης

που θέρισαν και σκόρπισαν οι πίκρες.

 

Στις άκρες τους ευωδιάζει η μνήμη...

 

Τις νύχτες περιμένω τα όνειρά μου

 

Να'ρθουν και να με πάνε

 ψηλά στις ανεμοπλαγιές με τα νερά ...

 

Κάθεται  πάντα στο στόμα της Σπηλιάς της.

Αμίλητη. Αμίλητα τα καστανά μαλλιά της

Μόνο κεντάει το κόκκινο μαντήλι του χορού

Μόνο κοιτάω και περιμένω

μ' ένα στεφάνι του έρωτα

 που  μου 'πλεξε με μούσκλια στο κεφάλι

να 'ρθουν σαν κάθε νύχτα φωνές θορυβημένες

που τάχα ανησυχήσαν

ανθρώπινες φωνές σαν κάθε νύχτα

να με  ξυπνήσουν  να πνιγώ.

 

Τις μέρες μου στοιχειώνει ένας άνθρωπος.

Ένας άντρας που χτύπησε βαρειά η αρρώστεια

και στέκει ολημερίς πίσω απο το παράθυρο

κοιτώντας το στενό αδιάφορο δρομάκι

κοιτώντας το φτενό ουρανό

ένα κουρέλι φως ανάμεσα στα κτίρια που τον κρύβουν

και περιμένει τη μέρα που θα' ναι η τελευταία.

 

Τα απόβραδα περνώντας τον χαιρετώ εγκάρδια.

Σηκώνει δύσκολα και μου κουνάει το χέρι

Μόνο μια μέρα κι ούτε μπορώ να το ξηγήσω

έκανα να περάσω με το κεφάλι χαμηλά

σα να μην είδα σα να ξέχασα.

 

Τότε σύναξε όση ακόμη του απόμένει δύναμη

και χτύπησε ξέπνοα το τζάμι.

και ως του χαμόγελασα τον είδα

Είδα να με κοιτάει επίμονα.

 

Να πιάνεται απ' το βλέμμα μου

Να κρατηθεί να θέλει ή να με τραβήξει

Μαζί του στο χαμό...

 

ΑΘΗΝΑ   17/05/2012