Αφιέρωμα σε μια ιστορία

Φτεροκοπούν οι αναμνήσεις..Εκείνη η πρώτη φορά που τα μάτια μου ικέτευσαν να συναντήσουν το βλέμμα σου για μια στιγμή...Για μια στιγμή με κοίταξες και χλόισαν τα σωθικά μου...Φτερούγησαν κοτσύφια στα κλαδιά, έτσι που θρόισε ο πόθος μου και σκούντηξαν τον αέρα οι στεναγμοί μου. Έτσι που σκόνταψα σε ένα ενθαρρυντικό χαμόγελό σου, ντροπαλό και αδέξιο..

Ντροπαλά και αδέξια ψέλλισα τ όνομά μου.Ένα "χαίρω πολύ" μου αφαίρεσε κάθε οικειότητας ελπίδα. " Θα ήθελα να σε ξαναδώ", είπα..."Ποιός ξέρει",  χρυσά τα λόγια σου στάλαξαν στην καρδιά μου..Κοίταζα τον δρόμο να χάνεται...εσένα να χάνεσαι....Μέρες μετά, οπλισμένος με την αφέλεια των δεκαοχτώ μου χρόνων,  'πρόσμενα, στον ίδιο δρόμο, την ίδια ώρα,  να μου χαμογελάσει η τύχη...

Κι επειδή όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα σε συνάντησα ανέλπιστα...Με το θάρρος της χρόνιας προσμονής και με τόνο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και ούτε αφήνει περιθώρια

παρανοήσεων σου εξομολογήθηκα όσα το γυναικείο σου ένστικτο σού είχε ήδη αποκαλύψει..

Έτσι ξεκίνησε η ζωή μας...Αλληλουχία σταθμών και γεγονότων...Μέχρι που πέσαμε σε ξέρα. .....Νύχτες ζοφερές και μέρες άνυδρες...και κατηγόριες....Εγώ ο φταίχτης, εγώ το κακό το ριζικό σου...Μου λες πως οι μέρες που περίμενες ποτέ δεν ήρθαν. Πως ποτέ δε σ' αγάπησα..Πως χαθήκαμε σε ατέρμονες κουβέντες, άχρηστες κι άχαρες..."Ας όψεται ο εγωισμός σου", λες...

Ο εγωισμός μου ύστατο καταφύγιο της ρημαγμένης μου αξιοπρέπειας. Οι επιλογές μου άμυνες, έτσι καθώς ιχνηλατώ τα παράπονά σου. Μη έχοντας τίποτα άλλο , παρεκτός της καρδιάς μου το κόκκινο, ολημερίς διαβαίνω τους δρόμους του γκρίζου...Πνιγμένος στη σκόνη ενοχών...αναπολώντας ευτυχίες

που δεν μ' άγγιξαν...

Κι όχι πως δεν έχω πια, για σένα, αισθήματα. Κι ούτε πως άσκοπα κι ατελέσφορα διάγω τις μέρες μου. Είναι που, όσα να σου προσφέρω λαχτάρησα, αζήτητα μένουν.

Διαφέρει η ματιά μας κι εκτιμάμε με άλλη κλίμακα την ουσία. Είναι της γυναίκας γνώρισμα να μεγαλοποιεί όσα και από τη φύση τους είναι μεγάλα. Πόσο μάλλον τα μικρά και ασήμαντα.

Η μόνη αλήθεια, σε όσα μου καταμαρτυρείς, είναι η ικανοποίηση πως έζησα ακόμη μια μέρα. Κάθε που παίρνει να βραδιάζει κρυφή μου λύτρωση και περηφάνια πως έκλεψα ακόμη μια μέρα του Χάρου. Κείνη την ώρα έχω έντονη την επιθυμία να γιορτάσω μιαν ελάχιστη εφήμερη νίκη...Μια ψευδαίσθηση ικανή να ξεχνώ τις έγνοιες και τις αγωνίες μου. Κείνη την ώρα αποζητώ την αγκαλιά σου,  ξεχνώντας το φόβο και το θάνατο, επειδή τίποτα, όσο πικρό και στενάχωρο, δεν αναιρεί τη χαρά να το βιώνεις….

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- Άντρα πικρέ κι αγνώμονα. Απόκαμα να περιμένω, να υπομένω τα κυνήγια σου. Κάθε λογής. Τα ξενύχτια σου. Μόνη κι υγρή χαμογελώ σαν φανείς στο κατώφλι και πνίγω σε κρυφές ελπίδες την οργή και το παράπονο. Μη γίνεσαι άδικος. Μη μιλάς για σεντόνια κι εδέσματα που έστρωσα , χωρίς ποτέ να ρωτήσω. Πότε σε είδα;  Ελάχιστα. Πάντα βιαστικός, το ένα πόδι σχεδόν έξω απ' την πόρτα. Ποτέ δε  'νοιάστηκες για σεντόνια, κρεβάτια και στρωμένα τραπέζια. " Μαζί σου και σε μία καλύβι"...." Μαζί σου και ψωμί κι ελιά"...Σε πόσες άραγε το ' πες...Πόσα αγχωμένα δείπνα και γεύματα...Πόσα αυτοσχέδια κρεβάτια...Κι εγώ εδώ κλεισμένη στη μοναξιά και τη ντροπή μου. Αιχμάλωτη , δέσμια αγάπης αδικαίωτης. Ρωτάς αν δακρύζω...Ναι από πάντα δακρύζω για 'κείνα που από πάντα περίμενα και που ποτέ δεν θα έρθουν.....

( Η δική μου συμμετοχή σε μια ιδέα της Κωνσταντίνας Σανδάλη)