ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Με πήρε το παράπονο και με τραβάει τα κάτου
και  ο δικό της ο σεβντάς μ’ έριξε του θανάτου

Σύρε μανούλα δώσε της τσ’ αγάπης το βοτάνι
νύχτα  να βγαίνει στο στρατί την κονταυγή να φτάνει

Και να χτυπά την πόρτα μας να πηαίνω να τσ’ ανοίγω
κι όσα μου καίνε την καρδιά απ’ όξω να τ’ αφήνω

Αναντρανίζω το στενό να δω αν ε προβάλλει
κι όσα δε φτάνει ο λογισμός μέσ’  την καρδιά μου βάνει

Και με τη σκέψη τη θωρώ και με το λογισμό μου
με ρόδα στρώνω το στρατί με ρόδα τον καημό μου

Κι όντε τη βλέπω χάνομαι κι ως την ακώ ξεχνιέμαι
θαρρώ πως μου ‘ταξε φιλί και μόνος τυραννιέμαι…

ΑΘΗΝΑ 8/9/2012