" Ο τοίχος μου πόρτα μου"

Ποτέ τους γύρω σου δε μπόρεσαν
να χτίσουνε τοιχιά
όσο κι αν το θελήσανε
Ούτε ποτέ το μπόρεσε η πίκρα
που σε πότισαν
Κι όσες σου ρίξαν κατάρες κι αναθέματα
γυρίσαν πάνω τους...

Πόσο πολυ πασχίσαν να σε κλείσουνε
στης μοναξιάς τους τοίχους
σαν να μην ήξεραν
ότι η μοναξιά γεννιέται και βλασταίνει
από τη στέρηση...
και φτάνει μόνο μια κουβέντα, ένα φιλί
για να σκορπίσει πέρα...

Στον πόνο που απλόχερα σου χάρισαν
αντέταξες μια πράσινη ματιά σου
ένα χαμόγελο και εδιάβεις.

Μια διάφανη καρδιά
μας χάρισες...
Ολόφωτη κι από παντού να φαίνεται....

ΑΘΗΝΑ 3/2/2012..