ΠΕΊΣΜΩΝ ΈΡΩΣ

Έκλεινε τα μάτια του και έμενε να την βλέπει
όπως ήθελε να ήταν,
μικρή στα άγουρά της χρόνια...
Πάντα, την ώρα που έφευγε
το τελευταίο βραδινό φως,
την αγκάλιαζε και της έβγαζε αργά
όλα της τα ρούχα,
την έπαιρνε και την απίθωνε απαλά
στην ακροποταμιά δίπλα στις ιτιές
στις ακροθαλασσιές κάτω απ' τα αρμυρίκια...
Όμως, με μια κίνηση δυσανεξίας,
"μας βλέπουν" του έλεγε
- Μα ποιός; ρωτούσε
- Ποιός... τόσα αστέρια κοιτάνε...
Και σηκωνόταν
μάζευε τα ρούχα της και χανόταν
γυμνό φως μέσα στο φως της νύχτας...
Έμενε με τα βλέφαρα κλειστά
με τα χάδια, τα φιλιά του μετέωρα
με όσα πόθο σύναζε στην καρδιά του
η σύστολή της…

Άνοιγε τα μάτια του και την αγκάλιαζε τρυφερά
έτσι που κοιμόταν δίπλα του,
ηλικιωμένοι και οι δυό τους πια,
και μετέθετε κάθε φορά
το όνειρό του στην επόμενη νύχτα...

ΒΑΣΙΛΆΚΙ 12/8/2018