ΤΟΥ ΆΗΧΟΥ ΚΌΣΜΟΥ

Στις ώρες της μεγάλης μοναξιάς
σε τούτο τον παράμερο τόπο
συνυπάρχω πολλές φορές στην αγορά
με τον μουγγό….
Μου μιλάει με τον τρόπο που έχει
να εξηγεί να διηγείται
και το βλέπω περιμένει
την γνώμη μου…
Αγωνιώ να εννοήσω έστω το θέμα,
μιμούμαι τις χειρονομίες του
με κοιτάζει, τότε, παράξενα
έτσι που καταλαβαίνω
πως τα νεύματα των χεριών μου
και του προσώπου μου
του λένε ασυναρτησίες…
Τις περισσότερες φορές απομακρύνεται
απογοητευμένος…
Κάποιες άλλες, ελάχιστες,
παίρνει χαρτί και μολύβι
γράφει, μου τείνει το χαρτί να διαβάσω
συναινώ σκύβοντας καταφατικά το κεφάλι…
γίνεται όλος μια μεγάλη χαρά
που επιτέλους κατάλαβα…
Είναι τότε που η δική μου απογοήτευση μεγαλώνει
που υπολείπομαι σε εκφραστικά μέσα …

που αποδεικνύομαι αδέξιος …

Θυμάμαι τότε, παλιά, την Σταυρούλα,
κάπου στα δεκαοχτώ της χρόνια,
τρόφιμο σε ίδρυμα κωφαλάλων
που σε κάποιες από τις εξόδους της
περνούσε από το μαγαζί που δούλευα…
Την έντονη θηλυκότητά της
την επιδεξιότητα που είχαν τα δάκτυλά της
να παραστήσουν το φιόγκο στο πουκάμισο
το φερμουάρ, τα κουμπιά
το σκίσιμο της φούστας πίσω ή στο πλάι…

Το πρόσωπό της…

Ικανό να εκφράσει τη χαρά την λαχτάρα
τη θέληση
την ευγένεια των συναισθημάτων της
την τρυφεράδα της ψυχής της
Και είχαν οι τρόποι της
διακριτικά υπονοούμενο ερωτισμό
λεπτότητα και καλαισθησία…
Τόσο θελκτική, τόσο βαθιά
τόσο πολύ γυναίκα…..

ΒΑΣΙΛΆΚΙ    5/7/2018