ΧΑΡΑΚΙΈΣ

Είναι ανάγκη κάποιων ανθρώπων
να σημαδεύουν το πέρασμά τους…
Μια καρδιά στον κορμό ενός δέντρου
δυο γράμματα αρχικά ονομάτων
Μικρά ονόματα χαραγμένα στον βράχο
να τα χτυπάνε τα κύματα…
Ποτέ δεν την ένοιωσα…
Ποιοι να τα δουν
και τι να καταλάβουν…
Ποιος Ντίνος ποια Μάρθα

Αντιλαμβάνομαι τούτες τις χαρακιές
σαν αποτυπώματα
μιας αγωνίας έκφρασης,
«πέρασα και εγώ από δω»
σαν το άλλο πρόσωπο
μιας επίμονης ματαιοδοξίας…

Όπως εκείνης των κοιμητηρίων…
Ονόματα , ημερομηνίες γεννήσεων
οριστικές αναχωρήσεις,
μικρά ποιήματα, αδύναμα
να χωρέσουν το βαρύ συναίσθημα…

Να χωρέσει η ψυχή σε λίγες χαρακιές…
Όπως όταν σε στιγμές σκοτεινής απελπισιάς
ο άνθρωπος εμπιστεύτηκε ένα σουγιά
ένα κουτάλι, τα νύχια του…
να φτιάξει λαγούμι
να φτάσει πάλι στο φως…

Σε τέτοιες αδιέξοδες στιγμές
μνημονεύω τον Αλέκο…
Το χαρτί από μια γάζα ,
ένα σπίρτο, το αίμα του…
Τι να προλάβεις να γράψεις με το αίμα…
Πήζει…. Ένα γράμμα; Δύο;
Τούτο το ένα γράμμα …τα δύο…
Η ανάγκη για ζωή..
Το Μέγα ποίημα…

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 8/6/2018