Απόκληρος της ομορφιάς και μόνος, αδικημένη από την Φύση η φτιάξη του, καθόταν στο σκαμνάκι του, από την μέσα μεριά της πόρτας του, στην σκιά να μην φαίνεται, και από εκεί, το χαμόσπιτό του, έβλεπε στον δρόμο τις γυναίκες να περνούν και μαράζωνε..
Ήταν μια τυράγνια η ζωή του, οι πνιγμένες πεθυμιές του, κόντευε τριάντα και γυναίκα δεν είχε σιμώσει… Ο πατέρας του με το που τον είδε παράτησε και γυναίκα και παιδί και ούτε ξανά ακούστηκε η εντουρά του… Μόνο η μάννα του τού σίμωνε, όσο ζούσε, και εκείνη πάλι του μίλαγε απότομα, σαν να μην τον ήθελε… « Α ρε κακομοίρη μου... που έφταιξα και βγήκες έτσι… τι αμαρτίες πλήρωσα.. έλα να σου πλύνω το μούτρο να ξεμαγαρίσει μπας και ξεγελάσουμε τον ήλιο και τον κόσμο»… αλλά ούτε τον ήλιο, ούτε τον κόσμο ξεγέλασαν και, με την σκληρότητα που έχουν τα παιδιά, σαν πήγε σχολείο τον απέφευγαν τον χλεύαζαν του έφτυναν κατάμουτρα κουβέντες…. Πως σαν τον Μούργο το σκύλο ήτανε… πως ούτε χελώνα δεν είχε το καμπούριασμά του… πως σαν του βοδιού είχε τα μάτια… Δεν άνεξε… Παράτησε σχολειό και δασκάλους και όλη μέρα γκιζέραγε στα ρέματα ψάχνοντας για καβούρια επειδή και οι μεγαλύτεροι είναι ίδιοι με τα παιδιά έτοιμοι να ειρωνευτούν να κοροϊδέψουν, έτοιμοι να μετρήσουν την δική τους υπεροχή πάνω στην καμπούρα του, όπως κάνουν όταν δοκιμάζουν την εξυπνάδα τους πάνω στην μειωμένη αντίληψη του χαζού… και με τον καιρό χαζό κατάντησαν και τον ίδιο, έτσι αποκομμένος από τον κόσμο που ήταν πως ν’ ακονίσει το μυαλό του..Καμιά φορά τύχαινε να τον πάρουν για καμιά δουλειά… αγγαρεία δηλαδή, όχι τίποτα σπουδαίο και να του έδιναν και καμιά δραχμή… και πάντα λειψή ήταν η πληρωμή του… όλα λειψά… και στο ζύγι και στην ζωή και τα μυαλά του….
ΒΑΣΙΛΆΚΙ 11/3/2018
Ήταν μια τυράγνια η ζωή του, οι πνιγμένες πεθυμιές του, κόντευε τριάντα και γυναίκα δεν είχε σιμώσει… Ο πατέρας του με το που τον είδε παράτησε και γυναίκα και παιδί και ούτε ξανά ακούστηκε η εντουρά του… Μόνο η μάννα του τού σίμωνε, όσο ζούσε, και εκείνη πάλι του μίλαγε απότομα, σαν να μην τον ήθελε… « Α ρε κακομοίρη μου... που έφταιξα και βγήκες έτσι… τι αμαρτίες πλήρωσα.. έλα να σου πλύνω το μούτρο να ξεμαγαρίσει μπας και ξεγελάσουμε τον ήλιο και τον κόσμο»… αλλά ούτε τον ήλιο, ούτε τον κόσμο ξεγέλασαν και, με την σκληρότητα που έχουν τα παιδιά, σαν πήγε σχολείο τον απέφευγαν τον χλεύαζαν του έφτυναν κατάμουτρα κουβέντες…. Πως σαν τον Μούργο το σκύλο ήτανε… πως ούτε χελώνα δεν είχε το καμπούριασμά του… πως σαν του βοδιού είχε τα μάτια… Δεν άνεξε… Παράτησε σχολειό και δασκάλους και όλη μέρα γκιζέραγε στα ρέματα ψάχνοντας για καβούρια επειδή και οι μεγαλύτεροι είναι ίδιοι με τα παιδιά έτοιμοι να ειρωνευτούν να κοροϊδέψουν, έτοιμοι να μετρήσουν την δική τους υπεροχή πάνω στην καμπούρα του, όπως κάνουν όταν δοκιμάζουν την εξυπνάδα τους πάνω στην μειωμένη αντίληψη του χαζού… και με τον καιρό χαζό κατάντησαν και τον ίδιο, έτσι αποκομμένος από τον κόσμο που ήταν πως ν’ ακονίσει το μυαλό του..Καμιά φορά τύχαινε να τον πάρουν για καμιά δουλειά… αγγαρεία δηλαδή, όχι τίποτα σπουδαίο και να του έδιναν και καμιά δραχμή… και πάντα λειψή ήταν η πληρωμή του… όλα λειψά… και στο ζύγι και στην ζωή και τα μυαλά του….
ΒΑΣΙΛΆΚΙ 11/3/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου