«Χρυσοστέφανη
Αφροδίτη τούτη την τύχη μου φύλαξες».
Να ψάλλω. Να τραγουδώ τον έρωτα…
Μόλις βγαλμένη απ’ τα νερά, μελαμψή, σκούρα μαλλιά και μαύρα μάτια, στην πέτρα επάνω έσταζε θάλασσα και επιθυμία λιγωτική , στραμμένη νότια , ιέρεια και ήταν η εκκλησιά σε σχήμα πόθου, ξόρκια ακατάληπτα μουρμουρίζοντας…
«Έρος δηύτέ μ’ ο λυσιμελής δόνει, γλυκύπικρον… δαύοις απάλας ετάρας εν στήθεσιν»*
Και ούτε που ένοιωσε την παρουσία του μικρού αγοριού που έντρομο μπροστά στη γύμνια της ομορφιάς της αποθησαύριζε το θαύμα που έμελλε πολύ μετά να ιστορήσει… «Σγουρό εφηβαίο με το λίγο σάλιο ψηλά στην κώχη των ποδιών.. βαθύ γαρύφαλλο ακρωτήρι»… και έμενε ακίνητο στο θάμβος που ‘φεγγε τον τόπο γύρω και τα σπλάχνα του, καθώς μικρό πουλί μαγνητισμένο από φιδιού τα μάτια που μένει ασάλευτο, ανήμπορο να ανοίξει τα φτερά του… και μόνο ώρα μετά το είδε, ντυμένο στα λευκά, ναυτάκι του καλοκαιριού, και είπε ήσυχα. « Η θάλασσα , η αύρα με θέλουν γυμνή… τις θέλω γυμνή… Είναι η γύμνια από μόνη της μια ηδονή, όμοια με την οδύνη της γρατζουνιάς στη σάρκα μας.. Είμαι η δική σου μοίρα.. Αιώνες μετά θα με ανασυντάξεις από τα συντρίμμια μου. Τούτα τα συντρίμμια, λόγια φθαρμένα, τρίμματα, είναι η κληρονομιά μου… αυτά θα ορίσουν τη ζωή σου… και να θυμάσαι…
« Η μισή αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά που λες. Η άλλη μισή στον τρόπο που τα λες… Η αλήθεια θέλει χάρη να την διηγηθείς ..Είναι η αρχιτεκτονική των αισθημάτων μας. Μελωδεί το κάλλος, εν αρμονία ανθεί… πρόσεξε… «Κέλομαί Σε Γογγύλα…» ..βραχύ, βραχύ, μακρό… βραχύ, βραχύ, μακρό… Τα ψιλόλιγνα ιώτα να λυγάνε σα στάχυα, η φωνή να κυματίζει.. στη βάση της να ηχεί τύμπανο, οι συλλαβές ν’ ανεβαίνουν φτερωτές στις χορδές της άρπας… έχει βάσανο τούτος ο δρόμος.. μέχρι να μπορέσεις να σηκώσεις το καθημερινό σου βάρος ένα ελάχιστο πάνω απ’ το χώμα… Τούτη η ανάταση είναι η ποίηση… ένας κόσμος πάνω απ’ τον κόσμο, μια θάλασσα πάνω απ’ τη θάλασσα.. Τότε οι δρόμοι, τα σπίτια, οι τόποι, τα δέντρα θα σε σιμώνουν με αγάπη και εμπιστοσύνη.. περιμένουν από σένα να τους δώσεις φωνή… και ακόμη
Η ωραιότητα στη Φύση έχει πάντα το αντίστοιχό της στο γυναικείο κορμί… Είναι η γυναίκα γη και πηγή και φύλλωμα ..Να κλείνεις τα μάτια και να νοιώθεις το φως της. Να σε φωτίζουν οι χαρές και τα δάκρυα της.. να μιλάς για τα κάλλη της και να μπερδεύονται στο στόμα σου τριαντάφυλλα… Είναι η ποίηση γυναίκα.. Θέλει ειλικρίνεια και έρωτα… Ξέρεις οι λέξεις όταν υμνούν τον έρωτα μυρίζουν περγαμόντο… Να νοιώθεις στη γυναίκα αυτό που είναι… Χνούδι κι ανατριχίλα στην άκρη από τα υγρά σου δάχτυλα, όταν σου δίνεται με μισοκλεισμένα μάτια… Τόσο βαθιά να σε πηγαίνει στις γεύσεις και τις ευωδιές… Μέχρι την άλλη όχθη.. Είναι η γυναίκα μια έκπληξη διαρκής, όμοια με το σώμα της γλώσσας μας και κάτεχε άλλη όχθη δεν υπάρχει… μόνο κόπος και πόνος και όσο θα κατακτάς τούτα τα σώματα τόσο η ηδονή θα απλώνεται ατέρμονη»… τ’ όνομά μου είναι Ψάπφα είπε και εχάθη…
«Οδυσσέα που τριγυρνάς παιδάκι μου… Έλα και σε περιμένει ο παππούς σου να πάτε μέχρι το λιοτρίβι…». Το μικρό αγόρι άκουσε τη φωνή της μάννας του που βγήκε ανήσυχη να τον περιμαζέψει, καθώς ήξερε καλά το παιδί της, αχμάκης και αλαφροϊσκιωτος, που επινοούσε και διηγιόταν ιστορίες τόσο γοητευτικές, που φάνταζαν αληθινές σαν ποιήματα…
* Γλυκόπικρος, πάλι, με συγκλονίζει ο έρωτας… παράλυσε τα μέλη του κορμιού μου… της φιλενάδας χαϊδεύεις τα απαλά βυζιά…
ΒΑΣΙΛΑΚΙ 9/6/2016
Να ψάλλω. Να τραγουδώ τον έρωτα…
Μόλις βγαλμένη απ’ τα νερά, μελαμψή, σκούρα μαλλιά και μαύρα μάτια, στην πέτρα επάνω έσταζε θάλασσα και επιθυμία λιγωτική , στραμμένη νότια , ιέρεια και ήταν η εκκλησιά σε σχήμα πόθου, ξόρκια ακατάληπτα μουρμουρίζοντας…
«Έρος δηύτέ μ’ ο λυσιμελής δόνει, γλυκύπικρον… δαύοις απάλας ετάρας εν στήθεσιν»*
Και ούτε που ένοιωσε την παρουσία του μικρού αγοριού που έντρομο μπροστά στη γύμνια της ομορφιάς της αποθησαύριζε το θαύμα που έμελλε πολύ μετά να ιστορήσει… «Σγουρό εφηβαίο με το λίγο σάλιο ψηλά στην κώχη των ποδιών.. βαθύ γαρύφαλλο ακρωτήρι»… και έμενε ακίνητο στο θάμβος που ‘φεγγε τον τόπο γύρω και τα σπλάχνα του, καθώς μικρό πουλί μαγνητισμένο από φιδιού τα μάτια που μένει ασάλευτο, ανήμπορο να ανοίξει τα φτερά του… και μόνο ώρα μετά το είδε, ντυμένο στα λευκά, ναυτάκι του καλοκαιριού, και είπε ήσυχα. « Η θάλασσα , η αύρα με θέλουν γυμνή… τις θέλω γυμνή… Είναι η γύμνια από μόνη της μια ηδονή, όμοια με την οδύνη της γρατζουνιάς στη σάρκα μας.. Είμαι η δική σου μοίρα.. Αιώνες μετά θα με ανασυντάξεις από τα συντρίμμια μου. Τούτα τα συντρίμμια, λόγια φθαρμένα, τρίμματα, είναι η κληρονομιά μου… αυτά θα ορίσουν τη ζωή σου… και να θυμάσαι…
« Η μισή αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά που λες. Η άλλη μισή στον τρόπο που τα λες… Η αλήθεια θέλει χάρη να την διηγηθείς ..Είναι η αρχιτεκτονική των αισθημάτων μας. Μελωδεί το κάλλος, εν αρμονία ανθεί… πρόσεξε… «Κέλομαί Σε Γογγύλα…» ..βραχύ, βραχύ, μακρό… βραχύ, βραχύ, μακρό… Τα ψιλόλιγνα ιώτα να λυγάνε σα στάχυα, η φωνή να κυματίζει.. στη βάση της να ηχεί τύμπανο, οι συλλαβές ν’ ανεβαίνουν φτερωτές στις χορδές της άρπας… έχει βάσανο τούτος ο δρόμος.. μέχρι να μπορέσεις να σηκώσεις το καθημερινό σου βάρος ένα ελάχιστο πάνω απ’ το χώμα… Τούτη η ανάταση είναι η ποίηση… ένας κόσμος πάνω απ’ τον κόσμο, μια θάλασσα πάνω απ’ τη θάλασσα.. Τότε οι δρόμοι, τα σπίτια, οι τόποι, τα δέντρα θα σε σιμώνουν με αγάπη και εμπιστοσύνη.. περιμένουν από σένα να τους δώσεις φωνή… και ακόμη
Η ωραιότητα στη Φύση έχει πάντα το αντίστοιχό της στο γυναικείο κορμί… Είναι η γυναίκα γη και πηγή και φύλλωμα ..Να κλείνεις τα μάτια και να νοιώθεις το φως της. Να σε φωτίζουν οι χαρές και τα δάκρυα της.. να μιλάς για τα κάλλη της και να μπερδεύονται στο στόμα σου τριαντάφυλλα… Είναι η ποίηση γυναίκα.. Θέλει ειλικρίνεια και έρωτα… Ξέρεις οι λέξεις όταν υμνούν τον έρωτα μυρίζουν περγαμόντο… Να νοιώθεις στη γυναίκα αυτό που είναι… Χνούδι κι ανατριχίλα στην άκρη από τα υγρά σου δάχτυλα, όταν σου δίνεται με μισοκλεισμένα μάτια… Τόσο βαθιά να σε πηγαίνει στις γεύσεις και τις ευωδιές… Μέχρι την άλλη όχθη.. Είναι η γυναίκα μια έκπληξη διαρκής, όμοια με το σώμα της γλώσσας μας και κάτεχε άλλη όχθη δεν υπάρχει… μόνο κόπος και πόνος και όσο θα κατακτάς τούτα τα σώματα τόσο η ηδονή θα απλώνεται ατέρμονη»… τ’ όνομά μου είναι Ψάπφα είπε και εχάθη…
«Οδυσσέα που τριγυρνάς παιδάκι μου… Έλα και σε περιμένει ο παππούς σου να πάτε μέχρι το λιοτρίβι…». Το μικρό αγόρι άκουσε τη φωνή της μάννας του που βγήκε ανήσυχη να τον περιμαζέψει, καθώς ήξερε καλά το παιδί της, αχμάκης και αλαφροϊσκιωτος, που επινοούσε και διηγιόταν ιστορίες τόσο γοητευτικές, που φάνταζαν αληθινές σαν ποιήματα…
* Γλυκόπικρος, πάλι, με συγκλονίζει ο έρωτας… παράλυσε τα μέλη του κορμιού μου… της φιλενάδας χαϊδεύεις τα απαλά βυζιά…
ΒΑΣΙΛΑΚΙ 9/6/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου