Περίπατος

Στάθηκε μια στιγμή αποσταμένος. Κοίταξε γύρω του  σκόρπια στο χώμα κομμάτια από σπασμένες κολώνες , το περίγραμμα του ναού ,  ό,τι είχε απομείνει σε μια αδρή κάτοψη, πλάκες , απομεινάρια από αναθήματα,  όλα τυλιγμένα από τ’ αγριόχορτα, απ’ αγριολούλουδα , πόσες Άνοιξες , σκέφτηκε, ήρθαν και τα στόλισαν, πόσες βροχές έπλυναν τούτα τα κουφάρια, πόσα ηλιοκάματα έψησαν τα σώματά τους… Ερχόμαστε από μακριά σκέφτηκε. Τούτες οι πέτρες εμείς, τούτοι οι θάνατοι εμείς, τα λυμένα κουφάρια μας, και η συγκίνηση ήταν μεγάλη, καθώς το βλέμμα σταμάτησε στην ακίνητη σαύρα πάνω στο σπασμένο μάρμαρο. « Εναπόκειται στην ικανότητα του νου μας να ανασυνθέτει την ιστορία από τα ερείπια της τέχνης»  μονολόγησε. « Για την ακρίβεια να συλλαβίζει  την ομορφιά με την καρδιά του» συνέχισε τη σκέψη του. « Τούτα τα σκόρπια χαλάσματα ότι απομένει από τα παλιά και φορτώνει τις ψυχές μας» … και ο νους του πέταξε   στην τέχνη που διακόνευε

 «Μη δεν είναι και η ποίηση, η ομορφιά της, στίχοι απομεινάρια που αποθησαυρίζει η  συλλογική μας μνήμη;  Στίχοι που σώζονται σαν αποφθέγματα και ανεβαίνουν κάθε τρεις και λίγο στα στόματά μας;   Στίχοι σηματωροί που μας στοιχειώνουν, βάλσαμο στις πληγές μας ;  Μακάριοι όσοι στόχευσαν σε κορυφές ψηλές και άφθαστες  Μακάριοι οι ανικανοποίητοι. Η τέχνη τους , τα συντρίμμια της οδύνης τους. Το ανικανοποίητο τους η παρακαταθήκη τους. Προσκυνώ Διονύσιο Σολωμό και προσκυνώ Γιαννούλη  Χαλεπά Προπλάσματα από  λόγια, προπλάσματα από πηλό… Γράφει σκίζει, γράφει σκίζει… πλάθει λιώνει, πλάθει λιώνει.. . καμιά μορφή δεν ικανοποιεί το όραμά τους… Η διαρκής επανάσταση, η διαρκής αμφισβήτηση, η διαρκής ανατροπή. Να μην επαναπαύεται ποτέ η ψυχή, να υποπτεύεται το εύκολο, να φεύγει μακριά από  την εφήμερη επευφημία. Τέχνη είναι να είσαι κάθε στιγμή στην αρχή. Να αμφισβητείς και να επαναπροσδιορίζεις ξανά και ξανά το πρώτο βήμα»

Να μην επαναπαύεται ποτέ η ψύχη… να μην επαναπαύεται ποτέ η ψυχή…  επαναλάμβανε όλο εκείνο το πρωί ώσπου γύρισε σπίτι του και έσκυψε ξανά στα χαρτιά του…

ΒΑΣΙΛΑΚΙ 6/6/2016