Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

ΠΟΙΗΤΗΣ

Να ‘μουν κι εγώ ένας ποιητής
να ‘μουν και τροβαδούρος
να συνταιριάξω   ένα σκοπό
να πλέξω δυο τραγούδια
να τραγουδήσω  τους καημούς
του έρωτα τα πάθη
αγάπες που ξεχάστηκαν
πόθους που μαραθήκαν

Να πω για τα ψηλά βουνά
της θάλασσας τα βάθη
να πω για μια Βασιλική
για μια κυρά Φροσύνη
για τη Μαριώ απ’ τους Πενταγιούς
και τα παθήματά της
Να πω για μια μελαχροινή
μια γαϊτανουφρυδούσα|
και για τα μαύρα μάτια της
τα μαύρα τα μαλλιά της…

Μα εγώ δεν είμαι ποιητής
δεν είμαι τροβαδούρος
να βρω  δυό ρίμες να πονούν
δυο λόγια να δακρύζουν
να μοιάσουν ντέρτι που μαδά
καρδιά που τρέχει αίμα
και σκέφτομαι ξεριζωμούς
κοσμάκη που υποφέρει
και σκέφτομαι τα βάσανα
που βρήκαν τους δικούς μου…

Με παίρνει το παράπονο
και μοναχός μου κλαίω....

ΑΘΗΝΑ  18/9/2015

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

ΓΙΟΦΥΡΙ

Απ’ το κακό κυνηγημένη
έφτασες στη θάλασσα

Στο μικρό σου μπογαλάκι
η λαχτάρα  σου να ζήσεις
από ξέρα σε ξέρα  πετώντας
και από νησί σε νησί

για  να διαβείς αντίπερα…

Άσπρη μου τριανταφυλλίτσα
 στα νερά μου μάδησες…

« αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο
 γιοφύρι δε στεριώνει»
 κορμί κορμί η λευτεριά
πνιγμένο τον πνιγμένο…

Η Ελλάδα κομμάτια
η ψυχή μου κομμάτια
ριγμένη στο πέλαγο
με μύρο και ροδόσταμο
το σώμα σου να πλύνω

 «και στένομαι ανατολικά
 και κάνω το σταυρό  μου»

 Άσπρη μου τριανταφυλλίτσα
 ψέμματα σου ‘τάξανε…

Στο μικρό σου μπογαλάκι
και στα μάτια σου
η λαχτάρα για να ζήσεις
 και η απόγνωση

Πεινασμένα προχωράτε
δάκρυα μου ξυπόλυτα
πονεμένες μου αλήθειες
καταργώντας σύνορα…

Άσπρη μου τριανταφυλλίτσα
και λαχτάρα μου
σε στοιβάξανε σε τραίνα
 και μακριά σε πήρανε

ΑΘΗΝΑ 13/9/2015

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

ΟΙΩΝΟΙ

Τρείς οι δικές μου γάτες
και μια  ξένη τέταρτη
καμουζή στο χρώμα  «κοοοτσίτττ»  είπα
κι έφυγε κατά το κοιμητήρι

κι ο λιόκαρπος   στα γυμνά
δαρμένα δέντρα  πράσινος
 σα στενοχώριες…..

Τα πρωτοβρόχια αργούν
και το κάρο προχωρούσε αργά
 μέσα σε κόκκινη σκόνη
φορτωμένο  σκουτιά κουρελούδες
και  μέσα  απ’ το σωρό δυό
γάμπες γυναίκειες  που κρέμονταν
κι όλο το πίσω μέρος
ένας τεράστιος δίσκος κόλλυβα
πασπαλισμένος  ζάχαρη άχνη

Κι έμοιαζε η αίθουσα 
με δημόσια ουρητήρια
 μύριζε αμμωνία και ακαθαρισίες
 έτσι  που γλίστρησα 
κι ανασηκώθηκα πάλι
χωρίς ν’ αγγίξω  το δάπεδο
κι όλο γύρω φίλοι  καθισμένοι
 σε γραφεία που τους φίλησα
 έναν έναν και μόνο τον Αντρέα
γνώρισα κάτι πήγα ν’ αστειευτώ
 δεν τα κατάφερα
ήτα οι στιγμές  πικρές
 κι οι  μνήμες  κρίσιμες…

 Δε θυμάμαι  αν ήταν Πέμπτη
ούτε τι χρώμα είχε η δεκαεννιά τ’  Απρίλη
κείνης της χρονιάς
 μόνο πως ήταν φαρδιά σαν πλατεία

πως έγινε και στένεψε τόσο η καρδιά
 σαν Παρασκευή προτού το μεσονύχτι
σινδόνη η νύχτα και την σκέπασε….

ΑΘΗΝΑ 8/9/2015

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

ΙΣΧΑΙΜΙΑ

Μη κουραστείς καρδιά μου

στο στήθος βελονιές
τόσες αγάπες
τόσα κύματα το αίμα

ο πόνος που έρχεται
με το πρώτο κρύο φύσημα
ο θάνατος που μας παραμονεύει
Μένω άγρυπνος
Φοβάμαι

Μην κουραστείς καρδιά μου

Πάλι οι δυό μας μόνοι
μη με εγκαταλείπεις
Βάζω το χέρι στο στήθος
με τρομάζεις…

Μου μιλάς σαν παλιά ψύξη
 στην αριστερή ωμοπλάτη
με βασανίζεις στο  περπάτημα
Εσύ η θάλασσα
με τα παράπονά μου
Εσύ το βουβό μου κλάμα
του έρωτα ανυπόμονοι παλμοί

Τώρα το αίμα που εμποδίζεται
η ζωή που εμποδίζεται
ο δρόμος που κλείνει…

Μη χαθούμε καρδιά μου
 μη κουραστείς….

ΑΘΗΝΑ  5/9/2015