Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Η αγάπη μου για σένα
μ’ έκοψε στα δυό

το ένα μου μισό είσαι εσύ
το άλλο μου μισό, πάλι, εσύ

γίνομαι το πρόσωπό σου

Μ’ έκοψε με χάραξε στην πέτρα
πήρα το σχήμα της καρδιάς

πάνω στη φλούδα
χιλιόχρονων δέντρων…

 ήλιοι δυό

ο ένας έχει το όνομά σου
ο άλλος τα μάτια σου

γίνομαι το φως σου

Μ’ έκοψε με άπλωσε στη νύχτα
πήρα το σχήμα της φωτιάς

τις πίκρες της ψυχής
εξαγνίζοντας

τόσο που  ψηλά
Ουρανός σου απλώθηκα
και σκέπη σου

δυο στο βράχο πηγές είμαι

η μια την αθώα ομορφιά αναβλύζει
η άλλη ξόρκια να παραβγαίνουν το κακό…

γίνομαι εσύ

Αγάπη μου αυγινό μου πάθος
της αγρύπνιας μου έγνοια μονάχη

της αλήθειας μου γύμνια
και θάλασσα άφθαρτη…

ΑΘΗΝΑ 21/2/2015

ΕΙΣΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

Είσαι τα μάτια μου...

Τούτος ο κουτσός Φλεβάρης
μου τα πλήγωσε....

Συγχώρα μου την αδεξιότητα

Όλα μου τα βάρη
τα εξομολογήθηκα..

Νηστεύω

να κοινωνήσω τη χαρά...

ΑΘΗΝΑ 20/2/2015

9 ΦΛΕΒΑΡΗ

Όνειρό μου..

Ήρθες το καταχείμωνο

Με το ασίγαστο  κύμα της θάλασσας
με την κρυφή οδύνη που πονάει
το βυθό της καρδιάς μου

Αγρίμι της νύχτας του πόθου μου
ήρθες και ‘χασε η απόγνωσή μου
τη μέχρι τότε ψυχραιμία της…

Τα σύννεφα μέσα μου  ‘πάψαν
να απειλούν χιονιά…

Λυτρώνει σαν μας φτάνει
το  γλυκό απροσδόκητο…

Ήρθες  ήλιος

φλογόλευκος

με δάφνες και μυρτιές
κι ευωδιαστά τριαντάφυλλα
στα χέρια…

Πόσο σκοτάδι μου πήρε η αναμονή
να μου το φέρει φως ο ερχομός σου….

Τα μαλλιά σου  στάζουν  φως.. 
 Κλείνουν τη νύχτα  πίσω σου..

Είναι ο έρωτας σάρκες εμπόλεμες..

Αγκάθια εγκαύματα μιας πυρκαγιάς
που καίει  μέσα μας και πυρπολεί
των σωθικών την επικράτεια…

Ω! πως μου μιλάει
 με περισσή ευφράδεια
η ομορφιά σου

 Μοσχοβολούν  τα  μάτια σου..
 τα  ποθινά σου στήθη …

Στη γύρη των χειλιών σου
καρδιοχτυπάνε οι προσδοκίες μου ….
Χίλια φιλιά χτενίσματα
τραγούδια στα μαλλιά σου
Χείλια τυφλά τα χείλια μου
και ψάχνουν  τα δικά σου

Διαμπερή της ηδονής αγγίγματα…

Φτερουγίσματα οργασμών…

Ανάμεσα στο κύμα των μαστών σου
και τον άνεμο

Σκέφτομαι για σένα
 μόνο φωτεινά…

Είναι ο πόθος
ανήσυχο παιδί της νύχτας…

 Την αγάπη μόνο με αγάπη
διακρίνω  στη σκοτεινιά…

Αν κάποτε σε χάσω
θέλω η αγάπη σου
να  ‘ρχεται  σαν ανοιχτή πληγή…

Να με ματώνει…..

ΑΘΗΝΑ 8/2/2015

Φιλί

Ήμασταν, λέει,  ψηλά κι ήταν ο τόπος πέτρα
 και σκληρός σαν από λάβα
 και γυμνός και  γύρω  ένα μπλε σκούρο και βαθύ
 έτσι καθώς έφτανε  μέσα απ’ τη νύχτα και τα σύννεφα
 το φως  απ’ άστρα μακρυνά  αχνό   και λιγοθυμισμένο
 και κάτω μακριά βλέπαμε την πολιτεία
  με φώτα κίτρινα  και πάλι μπλε
τη θάλασσα και το λιμάνι  ράθυμo κι ακίνητο
κι ως πέρα την ακτογραμμή άξενη και γρανιτένια
και με αέρα  ακύμαντο και καθισμένο
σαν  μέσα από καταχνιά και φόβο
 σαν άπνοια  και προαίσθημα  μουντό

μα πήραμε ν’ ανεβαίνουμε  γυρνώντας την πλάτη
στη θάλασσα και το κακό κι όλο πηγαίναμε
μέσα από θάμνους χαμηλούς  κι απ΄’ αγκισάρους
 και απ’ ασπάλαχτα και πιο ψηλά
 ήτανε πεύκα σκιερά και ξέφωτα μ ‘ ελιές κι ένα δρόμο
που δεν ξέραμε κατά που ήταν τ’  άγνωστο
 και που ο κόσμος μα πάλι διαλέξαμε την ανηφόρα
 κι ούτε κατάλαβα πως έγινε και χάθηκαν οι άλλοι
 κι έμεινα μόνος στο δρόμο  μόνο που είδα
 να ‘ρχεται από την άλλη μεριά με τα θερισμένα χωράφια
η Ρουμπίνη ροδοκόκκινη και γελαστή
με τα μαλλιά της μαύρα και σπαστά
δεμένα κώτσο, ως το συνήθιζε και μ’ ένα μαύρο  τσιτωτό
βαμβακερό μπλουζάκι και με τη μαύρη φούστα της
το ίδιο σεμνή και μαζεμένη όπως την ήξερα παιδί
το ίδιο πρόσχαρη και γελαστή
μου χαμογέλασε και μου’ πιασε τα χέρια
εγκάρδια και ζεστά  κι έσκυψε και με φίλησε
 στα δυό μου μάγουλα και μόνο που με κοίταζε
χωρίς να πει κουβέντα ίσα βαθειά στα μάτια μου…

Η Ρουμπίνη…. Σαράντα τόσα χρόνια πεθαμένη…

ΑΘΗΝΑ 3/2/2015